PLUS
Ο εξαγγελθείς «υποτονικός» εορτασμός της Κυριακής της Ορθοδοξίας με τη μετακόμιση της Λειτουργίας από τη Μητρόπολη στη Μονή Πετράκη, αλλά και η άρνηση των ιεραρχών να παρακαθίσουν στο καθιερωμένο γεύμα με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είναι κάτι απλό. Στην ουσία η Εκκλησία αποφασίζει να μπει στο πολιτικό παιχνίδι με τον κίνδυνο να επέλθει μια βαριά ρήξη Κράτους και Εκκλησίας, εφαρμόζοντας στην πράξη μια μορφή «πολιτικής θεολογίας» μάχιμης και μαχητικής, μιας θεολογίας η οποία παρεμβαίνει σε συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες.
Είναι αποδεκτό πως η Εκκλησία, γενικά, δεν πρέπει και δεν αδιαφορεί για τα προβλήματα της κοινωνίας, του πολιτισμού ή των σχέσεων που αναφύονται εντός της πολιτειακής ζωής, κατά τρόπο όμως που να μην αναμειγνύει μεν άκαμπτα την πίστη με την πολιτική, όπως στη διάρκεια του Μεσαίωνα, αλλά να ενεργοποιεί το κριτικό δυναμικό της πίστης απέναντι στην κοινωνία και τις παθογένειές της ως ένας θεσμός που έχει ένα καθήκον απελευθερωτικό και κριτικό απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα.
Μπορεί επομένως η Εκκλησία να είναι φορέας κριτικής εγρήγορσης απέναντι στις κοινωνικές παθογένειες, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως ο ρόλος της δεν είναι διχαστικός, αλλά ποιμαντικός.
Όταν η Εκκλησία λοιπόν λησμονεί την αποστολή της συρρικνώνεται σε εξειδικευμένο θρησκευτικό θεσμό, δεν παραμορφώνει μόνο τον εαυτό της αλλά και την πολιτική ζωή. Η πραγματική βοήθεια της Εκκλησίας προς τους πολίτες και την πολιτική προσφέρεται όταν αυτή παραμένει πολιτικώς αδέσμευτη και πνευματικώς δυνατή.
Σκοπός της είναι να προσεγγίζει τον κόσμο όχι προσχωρώντας στις διαιρέσεις του, αλλά προσκαλώντας τον σε ενότητα πέρα από τις πολιτικές και τις κομματικές διαιρέσεις του. Όσο η Εκκλησία διατηρεί την ταυτότητά της, δεν μερίζεται, ούτε μερίζει, αλλά ενοποιεί και ανακαινίζει.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
