Λίβανος: Τουλάχιστον 1.500 παιδιά από τη Συρία επιβιώνουν στους δρόμους

Ο Μοχάμετ είναι 12 ετών. Πριν από δύο χρόνια, πέρασε από το Χαλέπι στον Λίβανο, με την ελπίδα ότι θα δουλέψει για να βοηθήσει τη 10μελή οικογένειά του που άφησε πίσω. Βρήκε δουλειά σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, όπου εργαζόταν ακούραστα επί 14 ώρες την ημέρα για μόλις 100 δολάρια τον μήνα. «Δεν κουράζομαι», απαντάει λακωνικά κάθε φορά που τον ρωτούν για τις συνθήκες εργασίας στο συνεργείο της Βηρυτού. Τα μελαγχολικά του μάτια του όμως λένε άλλα ενόσω περιγράφει πώς το πρώην αφεντικό του τον χτυπούσε με σφυρί.

Ο Μοχάμετ είναι ένα από τα τουλάχιστον 1.500 παιδιά που επιβιώνουν στους δρόμους του Λιβάνου, εκ των οποίων η συντριπτική πλειονότητα προέρχεται από τη Συρία. Αυτή είναι η εικόνα που αποτυπώνεται σε έκθεση η οποία δόθηκε τη Δευτέρα στη δημοσιότητα και την οποία συνυπογράφουν η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, η οργάνωση του ΟΗΕ για τα παιδιά UNICEF και η φιλανθρωπική οργάνωση Save the Children International.

Η έκθεση βασίζεται στις μαρτυρίες των ίδιων των παιδιών, τα οποία αποκαλύπτουν ότι επιβιώνουν ζητιανεύοντας (περίπου το 43%) ή κάνοντας τους μικροπωλητές στους δρόμους (το 37%).

Ο Λίβανος φιλοξενεί περισσότερους από 1,5 εκατ. Σύρους που έχουν καταφύγει στη γειτονική τους χώρα για να γλιτώσουν από τον εμφύλιο. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο κατά κεφαλήν προσφυγικό πληθυσμό στον κόσμο.

Τα παιδιά αυτά κερδίζουν κατά μέσον όρο την ημέρα λιγότερα από 12 δολάρια και τουλάχιστον τα μισά από αυτά είναι ηλικίας από 10 ως 14 ετών, επισημαίνεται στην έκθεση. Τα περισσότερα ξεκίνησαν να δουλεύουν σε ηλικία 7 έως 14 ετών και το 42% από αυτά είναι αναλφάβητα. Επίσης, τα περισσότερα εργάζονται τουλάχιστον έξι μέρες την εβδομάδα και 8,5 ώρες την ημέρα κατά μέσο όρο.

«Η πρόσφατη εισροή προσφύγων από τη Συρία, πολλοί εκ των οποίων είναι παιδιά, έχει σαφώς οξύνει το πρόβλημα, αλλά με κανένα τρόπο δεν είναι η βασική αιτία ή συνέπεια του ότι τα παιδιά ζουν ή εργάζονται στους δρόμους», αναφέρεται στην έκθεση. Οι ρίζες της παιδικής εκμετάλλευσης στον Λίβανο βρίσκονται ακόμη στη κοινωνική απομόνωση, τη φτώχεια και το οργανωμένο έγκλημα.