Μακρόν για τον θάνατο της Τζέιν Μπίρκιν: «Είδωλο για τη Γαλλία»

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν απέτισε σήμερα φόρο τιμής στην Τζέιν Μπίρκιν, την Γαλλοβρετανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιό που πέθανε σε ηλικία 76 ετών.

«Ενσάρκωσε την ελευθερία» και «τραγούδησε τις πιο όμορφες λέξεις της γλώσσας μας» έγραψε ο Εμανουέλ Μακρόν για την Τζέιν Μπίρκιν.

«Επειδή ενσάρκωσε την ελευθερία, επειδή τραγούδησε τις πιο όμορφες λέξεις της γλώσσας μας, η Τζέιν Μπίρκιν ήταν ένα είδωλο για την Γαλλία. Μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνης, η φωνή της ήταν τόσο απαλή όσο φλογερές ήταν οι σχέσεις της. Μας κληροδοτεί μελωδίες και εικόνες που δεν θα μας εγκαταλείψουν», έγραψε ο αρχηγός του γαλλικού κράτους στο Twitter.

Ισόποσα διάσημη για την τσάντα του οίκου Hermes στην οποία χάρισε το όνομά της, ως σύζυγος του Σερζ Γκενσμπούρ, ως θρυλικό it girl των 60s, στο «Je t’ aime Moi Non Plus», ως μαμά της Σαρλότ και ως μια από τις όμορφες και δραστήριες γυναίκες στην ιστορία της μουσικής, του σινεμά και της μόδας, η Τζέιν Μπίρκιν πέθανε σε ηλικία 76 ετών μετά από περιπέτειες που είχε με την υγεία της.

«Δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου ως μούσα», επέμενε για πολλές δεκαετίες η Τζέιν Μπίρκιν, αναφερόμενη όχι μόνο στον Σερζ Γκενσμπούρ, αλλά και στον πρώτο της σύζυγο, τον διάσημο συνθέτη Τζον Μπάρι, και φυσικά σε μια σειρά από σκηνοθέτες και συνθέτες που συνεργάστηκαν μαζί της σε Αγγλία και Γαλλία, τις δυο τις πατρίδες, αλλά και σε όσους συνέχισαν ακόμη και μετά τα ένδοξα 60s να τη βλέπουν ως ένα σύμβολο ομορφιάς, ανεξαρτησίας, δυναμισμού και ταλέντου για όλες τις εποχές.

To 1988, η Ανιές Βαρντά είχε σκηνοθετήσει ένα πορτρέτο της Τζέιν Μπίρκιν, το διάσημο «Jane B. par Agnes V.»  προσπαθώντας να ικανοποιήσει την ανάγκη της Τζέιν Μπίρκιν να απεκδυθεί τους ρόλους που της είχαν επιβάλλει για χρόνια η διασημότητα και τα «ένδοξα» 60s.

«Αυτό που θα ήθελα είναι να κάνω μια ταινία γι’ αυτό που πραγματικά είμαι: να φοράω τζιν, παλιά πουλόβερ, να έχω ανακατεμένα μαλλιά, να περπατάω ξυπόλυτη στον κήπο μου. Για μια φορά να μην φοράω περούκες και ωραία κοστούμια, θα ήθελα να με κινηματογραφήσουν σαν να ήμουν διάφανη, ανώνυμη, όπως κάθε άλλος.»