PLUS
Ρεπορτάζ Βαγγέλης Τριάντης
Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία επιζήσασας της τραγωδίας των Τεμπών αναφορικά με έντονη μυρωδιά κάποιου χημικού, αμέσως μετά την μοιραία σύγκρουση το βράδυ της τραγωδίας. Πρόκειται για τη Βασιλική Κόκκαλη η οποία μίλησε στον πραγματογνώμονα Βασίλη Κοκοτσάκη τον Σεπτέμβριο του 2024 και η μαρτυρία της έχει ήδη τεθεί ενώπιον του ειδικού εφέτη ανακριτή Σωτήρη Μπακαΐμη. Η ίδια υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ότι δυσκολευόταν να αναπλεύσει σε σημείο που ένιωθε ότι θα πάθει ασφυξία. Η μαρτυρία αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς κάτι αντίστοιχο έχει καταγραφεί σε κλήση θύματος της τραγωδίας των Τεμπών στο 112. Συγκεκριμένα, σε έκθεση του Βασίλη Κοκοτσάκη που έχει παραδοθεί ενώπιον του ανακριτή, άγνωστη κοπέλα που επέβαινε στην επιβατική αμαξοστοιχία ακούγεται να λέει: «∆εν µπορώ να αναπνεύσω» και λίγα λεπτά μετά «έχω ελάχιστο οξυγόνο».
Η στιγμή της φονικής σύγκρουσης
Η κα Κόκκαλη, περιγράφει λεπτό προς λεπτό όσα συνέβησαν λίγο πριν και αμέσως μετά τη φονική σύγκρουση. Η μαρτυρία της είναι πραγματικά σοκαριστική.
«…Το βράδυ της μοιραίας σύγκρουσης στο σταθμό της Λάρισας ενώ είχε ανακοινωθεί καθυστέρηση περίπου 1,5 ώρας η αμαξοστοιχία ξεκίνησε ξαφνικά. Λίγο έξω από τη Λάρισα σταμάτησε για δύο περίπου λεπτά και ξεκίνησε τη διαδρομή της ξανά. Αφού ξεκίνησε έβγαλα το παλτό μου και πήρα το κινητό μου να ενημερώσω την κόρη μου ότι θα καθυστερήσω να φτάσω. Ξαφνικά έφυγα στο απέναντι κάθισμα και επανήλθα στην θέση μου από ένα απότομο φρενάρισμα του μηχανοδηγού. Πριν καλά καλά ακουμπήσω στην πλάτη του καθίσματος, υπήρξε δεύτερο φρενάρισμα βρέθηκα πάλι απέναντι και αυθόρμητα φώναξα στον απέναντι μου “Τι κάνει ο μαλάκας θα μας σκοτώσει;” Υπήρξε κατευθείαν τρίτο φρενάρισμα που απλά έγειρα μπροστά, έγινε η σύγκρουση, τινάχτηκα στον αέρα και βρέθηκα στα απέναντι καθίσματα».
«Έκαιγε ο λαιμός μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω»
Η κα Κόκκαλη περιγράφει όσα συνέβησαν τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά τη φονική σύγκρουση. Η ίδια είχε «εγκλωβιστεί» κάτω από βαλίτσες και πράγματα, ενώ υπήρχε μία έντονη μυρωδιά χημικού, σε σημείο που δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
«Είχε ξηλωθεί όλη η πλευρά του βαγονιού με αποτέλεσμα το κεφάλι μου να ακουμπάει στο χώμα με καλώδια που έβγαζαν σπίθες. Βλέποντας ένα από τα βαγόνια που είχε σηκωθεί όρθιο να καίγεται. Παντού συντρίμμια, λαμαρίνες, πράγματα διαλυμένα. Εικόνα ολικής καταστροφής. Εγκλωβισμένη κάτω από βαλίτσες και πράγματα, παντού γυαλιά, καπνός και αποπνικτική ατμόσφαιρα. Έντονη μυρωδιά κάποιου χημικού, εμένα μου θύμισε την μυρωδιά των παλιών καθαριστηρίων, σε εκατό φορές μεγαλύτερη ένταση. Έκαιγε ο λαιμός μου και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Τσούζανε τα μάτια μου και έβλεπα με δυσκολία. Είχα στο δέρμα μου την αίσθηση του πάγου» αναφέρει στην κατάθεσή της η κα Κόκκαλη.
Πέταξα το παλτό μου λόγω της μυρωδιάς
Μάλιστα, όπως υποστηρίζει η κα Κόκαλη, «η μυρωδιά ήταν τόσο έντονη» που αναγκάστηκε μετά από μέρες να πετάξει το παλτό που φορούσε. Είναι πράγματι ερώτημα από τι προήλθε η έντονη μυρωδιά του χημικού την οποία επικαλείται.
«Η μυρωδιά αυτή ήταν τόσο έντονη που όταν πήγα να πάρω τα πράγματα που βρεθήκανε στο αστυνομικό τμήμα των Τεμπών, μέρες μετά, υπήρχε ακόμα πάνω τους. Βρήκα το παλτό μου το οποίο ήταν κατεστραμμένο. Αλλά επειδή ήταν της μητέρας μου που πέθανε πρόσφατα, το πήρα στο σπίτι. Το σπίτι μου είναι πάρα πολύ μικρό και μπαίνοντας από την κυρία είσοδο κατευθείαν είναι η πόρτα της κρεβατοκάμαρας, το πέρασα από την κρεβατοκάμαρα για να το βγάλω στο μπαλκόνι και όλος ο χώρος μύριζε αυτή την περίεργη μυρωδιά που είχε την ώρα του ατυχήματος. Ήτανε τόσο έντονη που την επόμενη μέρα το πρωί το πέταξα στα σκουπίδια. Το σπίτι μου παρόλαυτα μύριζε για πολύ καιρό το ίδιο αυτό πράγμα με αποτέλεσμα να βιώνω ξανά και ξανά την σκηνή του δυστυχήματος».
«Με βοήθησαν να απεγκλωβιστώ δύο φοιτητές»
Εκτός από τη μυρωδιά του χημικού η κα Κόκκαλη περιγράφει στην υπεύθυνη δήλωση που έχει παραδώσει στον κ. Κοκοτσάκη, όσα συνέβησαν αμέσως μετά τη σύγκρουση.
«..Για να επανέλθω στη βραδιά του δυστυχήματος, έμεινα στο βαγόνι περίπου 45 με 50 λεπτά. Σε πολύ σύντομο χρόνο ήρθανε δυο φοιτητές οι οποίοι με βοήθησαν να απεγκλωβιστώ. Αφού με απεγκλώβισαν, με ρώτησαν αν μπορώ να σηκωθώ και τους είπα να με βοηθήσουν να δοκιμάσω. Με σηκώσανε και είδα ότι μπορώ να κινηθώ και να περπατήσω και άρχισα να ψάχνω το κινητό μου γιατί ήταν απόλυτο σκοτάδι και ήθελα να δω πως θα βγω από εκεί μέσα. Δεν το βρήκα και μου δώσανε το δικό τους για να χρησιμοποιήσω το φακό τους. Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στο τελευταίο παράθυρο που είχαν σπάσει κάποια παιδιά, αλλά δεν κατέβηκα. Έμεινα μέσα, χρησιμοποιώντας τον φακό για να βλέπουν οι υπόλοιποι επιβάτες να βγαίνουν από τα παράθυρα. Δεν μπορώ να πω πόσα άτομα ήταν στο βαγόνι, γιατί ήταν άτομα και από το πίσω μέρος του βαγονιού 3 που ψάχνανε διέξοδο. Θυμάμαι την Ιφιγένεια, η οποία ήταν εγκλωβισμένη λίγα καθίσματα μπροστά από εμένα και καλούσε βοήθεια. Ήταν σε χειρότερη κατάσταση από εμένα και δεν καταφέρανε να την απεγκλωβίσουν».
«Ανέπνεα με δυσκολία, θα πέθαινα από ασφυξία»
Ιδιαίτερα σημαντικά είναι όσα αναφέρει σχετικά με τις συνθήκες, μετά τη σύγκρουση και ειδικότερα για το γεγονός ότι δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Το ίδιο έχει καταγραφεί σε κλήση θύματος της τραγωδίας των Τεμπών στο 112. Συγκεκριμένα, σε έκθεση του Βασίλη Κοκοτσάκη που έχει παραδοθεί ενώπιον του ανακριτή, άγνωστη κοπέλα που επέβαινε στην επιβατική αμαξοστοιχία ακούγεται να λέει: «∆εν µπορώ να αναπνεύσω» και λίγα λεπτά μετά «έχω ελάχιστο οξυγόνο».
«Όπως έβγαινε ο κόσμος, κάτω από τα πόδια μας, μέσα στα συντρίμμια ήταν μια γυναίκα και ένας άντρας που μας λέγανε πώς να περπατάμε γιατί πέφτανε πάνω τους γυαλιά. Δεν τους έβλεπα, δεν μπορώ να τους αναγνωρίσω και δεν ξέρω αν επιζήσανε, γιατί ανέπνεες με δυσκολία και 45′ με 50′ που κατέβηκα εγώ από το τρένο, δεν άντεχα άλλο, θα πέθαινα από ασφυξία. Βοήθεια δεν είχε έρθει στο σημείο και πιστεύω ότι πολύ δύσκολα άνθρωποι σοβαρά τραυματίες, που παραμείνανε μέσα στο βαγόνι καταφέρανε να επιζήσουνε. Όπως η Ιφιγένεια, που βρέθηκε από όσο έμαθα δυο μέρες μετά. Επίσης φτάνοντας επιτέλους στο δρόμο, λίγο μετά φέρανε μια κοπέλα με φορείο, την αφήσανε στην άσφαλτο, χωρίς να την έχουν σκεπάσει καν με μια κουβέρτα και την άφησαν εκεί επί 1.5 ώρα».
«Έτρεχε πανικόβλητος και ζητούσε βοήθεια»
Η κα Κόκαλη συνεχίζει την περιγραφή της για το μοιραίο βράδυ. Άλλωστε δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει όσα συνέβησαν σε μία από τις μεγαλύτερες εθνικές τραγωδίες.
«Κατεβαίνοντας από το βαγόνι, από την πλευρά των χωραφιών, είδα ένα παλικάρι να τρέχει πανικόβλητο και να ζητάει βοήθεια για την κοπέλα του, η οποία από όσο έλεγε ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Τον θυμάμαι ακόμα και τώρα γιατί είχε χαρακτηριστική φυσιογνωμία, ξυρισμένο κεφάλι, μουστάκι, μούσι. Δεν βρήκε ανταπόκριση και έφυγε τρέχοντας προς την μπροστινή πλευρά του τρένου. Λίγες μέρες μετά που είδα στις ειδήσεις ότι ήταν νεκρός, είπα ότι δεν είναι δυνατόν και ότι κάπου βρίσκεται και θα πρέπει να επικοινωνήσω, να τον ψάξω. Ήταν ο Βλάχος. Ο οποίος τελικά βρέθηκε νεκρός. Το βράδυ του δυστυχήματος, πήγα στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ με χτύπημα στην δεξιά πλευρά του κεφαλιού, χτύπημα στη μύτη, μώλωπες παντού. Μου κάνανε εξετάσεις και μου είπαν ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Αναγκάστηκα να υπογράψω υπ εύθυνη μου και να φύγω από το νοσοκομείο, γιατί στο σπίτι είχα τον πατέρα μου ηλικιωμένο 92 ετών, μόνο και σε κακή κατάσταση.
«Κατάγματα και κατεστραμμένο διάφραγμα»
H φονική σύγκρουση, προκάλεσε σοβαρά τραύματα στην κα Κόκκαλη. Ακόμη και σήμερα παλεύει για να σταθεί όρθια.
«Πονούσα πάρα πολύ και αναγκάστηκα να καταφύγω σε ιδιώτες γιατρούς. Ορθοπεδικό, ο οποίος με έστειλε για μαγνητική στην οποία βρέθηκε ότι υπήρχαν δυο κατάγματα στο πόδι μου, συμπιεστικά αιματώματα στην σπονδυλική στήλη και χτύπημα στον αυχένα. Είχα τρελούς πονοκεφάλους και πήγα αρκετές φορές στο ΑΧΕΠΑ που μου λέγανε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και τελικά μήνες μετά βρήκανε ότι έχω κατεστραμμένο διάφραγμα. Με βάλανε σε λίστα αναμονής για χειρουργείο για το οποίο ακόμα δεν έχω κληθεί. Άρχισα να χάνω μεγάλο ποσοστό της όρασης μου με αποτέλεσμα σήμερα να βρίσκομαι με 2/10 στο δεξί μάτι και 5/10 στο αριστερό μάτι. Χωρίς να έχω καταφέρει ακόμη, μετά από σειρά εξετάσεων να βρω τι φταίει. Ταυτόχρονα φέρω σημάδια στο δέρμα που δεν είναι από εγκαύματα και δεν υποχωρούν παρόλες τις θεραπείες».
«Δεν κλήθηκε ποτέ από τον ανακριτή»
Η ίδια αναφέρει επίσης και κάτι επίσης συγκλονιστικό. Μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2024 που μίλησε στον Βασίλη Κοκοτσάκη, δεν είχε κληθεί προς εξέταση από τον ανακριτή.
«Δεν κλήθηκα ποτέ από τον ανακριτή, παρότι ρωτήθηκα το βράδυ του δυστυχήματος στο αστυνομικό τμήμα εάν επιθυμώ να καταθέσω. Ήτανε τραγικό ότι μετά το ατύχημα δεν υπήρξε άμεση βοήθεια, ήρθανε περιπολικά, ασθενοφόρα, πυροσβεστικά οχήματα και ήταν στην πάνω πλευρά του δρόμου και όχι κάτω για να βοηθήσουν τον κόσμο. Όπως η κοπέλα που όταν άρχισα να φωνάζω για βοήθεια δυο ώρες μετά, μου είπανε ότι δεν μπορούν να την μετακινήσουν γιατί υπάρχουν ασθενοφόρα, αλλά μόνο ένας γιατρός. Οι πρώτοι διασώστες ήρθανε στον τόπο του δυστυχήματος 1,5 ώρα μετά, χωρίς φορεία, ρωτούσαν απλά τον κόσμου που είχε καταφέρει να βγει αν χρειάζεται βοήθεια. Σε κάποιον είπα να μπει μέσα να βοηθήσει αυτούς που πεθαίνουν και όχι εμάς. Πιστεύω ότι αν είχαν μπει άμεσα μέσα στο τρένο, θα μπορούσαν να έχουν σωθεί πάρα πολύ άνθρωποι» αναφέρει στην κατάθεσή της.
