PLUS
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Με εφευρέτη του όρου τον Μπίσμαρκ, αυτή η φράση έρχεται να αναγνωρίσει τα εμπόδια και τους περιορισμούς ενός περιβάλλοντος με αυστηρές και συγκεκριμένες αλληλοσυνδεόμενες δομές που δύσκολα μπορεί κάποιος πολιτικός να τις αλλάξει.
Βέβαια, πολλές φορές η θεώρηση αυτή, καμουφλαρισμένη και με τη μάσκα της αξίας και της ηθικής, οδηγεί σε μια μοιρολατρική παρακολούθηση των τεκταινομένων με μια απάθεια και αδυναμία αλλαγής και μόνη έγνοια τα βραχυπρόθεσμα κέρδη και τα «μπαλώματα».
Αλίμονο, όμως, αν η φρονιμάδα ταυτίζεται μονοσήμαντα ή μάλλον ακυρωτικά με την περίφοβη συμμόρφωση. Αλίμονο αν έχει ένα και μόνο νόημα, που δήθεν το υποδεικνύει η Ιστορία αυτοπροσώπως: της απόλεμης αποδοχής μιας ατέλειωτης αλυσίδας τετελεσμένων, που προκύπτουν δίχως τη δραστική συμμετοχή και επιβάλλονται δίχως να μετράνε πουθενά η βούληση, οι ελπίδες και κυρίως οι ανάγκες των ανθρώπων.
Αλίμονο αν οι άνθρωποι, βλέποντας τις περιορισμένες δυνατότητές τους σε μια συγκεκριμένη περίοδο, παραιτούντο από περαιτέρω προσπάθειες για βελτίωση της κατάστασής τους. Η εν λόγω φράση δημιουργήθηκε για να ανακόψει υπερβολές και αυθαίρετες καταστροφικές ενέργειες και όχι για να αντικόψει ή να εμποδίσει περαιτέρω προσπάθειες και αγώνες για πρόοδο και αντίσταση έναντι απαράδεκτων καταστάσεων.
Η πολιτική μπορεί να είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να είναι η τέχνη της αλλαγής, της διεκδίκησης και της ηθικά και οραματιστικά κατευθυνόμενης δράσης.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
