PLUS
Η ιστορία είναι απλή ως προς το αποτελέσματα, σύνθετη ως προς τις παραμέτρους που τη διαμόρφωσαν, δωρική στον πυρήνα της αιτίας της, μυστικιστική στην πυθαγόρεια ανάγνωση των αριθμών της και εχθρική, μα απολύτως εχθρική σε όσους την προσεγγίζουν αποσπασματικά και εξωραϊσμένα ενάντια στις πανάρχαιες ιώνιες νόρμες.
Tου ΜΙΧ. Ι. ΑΣΗΜΑΚΗ
Από τον Γέρο της Δημοκρατίας στον εγγονό (ξανά) το… κλειδί των εξελίξεων, με στόχο την επανασυσπείρωση της παράταξης
Κι ο ΓΑΠ είναι μέρος της οικογενειακής ιστορίας που ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα, γι’ αυτό άλλωστε ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του από τα γραφεία του Ιδρύματος «Γεωργίου Παπανδρέου» στο Μεταξουργείο.
Παρέμβαση
Η πρώτη δε παρέμβαση Παπανδρέου, την περασμένη ∆ευτέρα, στις 18 Οκτωβρίου, ταυτίστηκε εσφαλμένα με την επέτειο των 40 ετών από την πρώτη «νίκη της Αλλαγής», διότι ως γιος και εγγονός πρωθυπουργών, ως τζάκι αναμμένο από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου, είχε άλλη αναφορά όταν έγραφε: «Αλλάζουμε οριστικά τη μοίρα του ελληνικού λαού».
Κι αυτή δεν ήταν ο πατέρας του, αλλά ο παππούς του που ως πρόεδρος της σχηματισθείσας στο Κάιρο «κυβέρνησης εθνικής ενότητας», στις 18 Οκτωβρίου 1944, εκφώνησε τον Απελευθερωτικό λόγο στον οποίο υπογράμμιζε μεταξύ άλλων: α) «Ο λαός κατέκτησε το δικαίωμα να του ανήκει το μέλλον … Νέος κόσμος θα υψωθεί από τα ερείπια» και β) «η κατάπαυσις του εμφυλίου πολέμου και η συνένωσις όλων των εθνικών μας δυνάμεων εναντίον των βαρβάρων επιδρομέων προς απελευθέρωσιν της πατρίδος αποτελεί τον λόγον της συναντήσεώς μας».
Με την ίδια διάθεση αλλαγής μπήκε ξανά στο παιχνίδι κι ο ΓΑΠ, προσδοκώντας ότι το πολυπληθές και διάσπαρτο -πλέον- ακροατήριο των Παπανδρέου θα επανασυσπειρωθεί στο όνομα και θα παραμερίσει τα παλιά.
Όταν το ’63 ξανάγινε πρωθυπουργός και λίγο αργότερα, τον Φεβρουάριο του ’64, ο «Γέρος» ήταν 76 ετών και κάθισε 1,5 χρόνο μέχρι τα Ιουλιανά του ’65. Ο δε Ανδρέας επέστρεψε το 1993 στα 74 του για περίπου τρία χρόνια, ενώ ο Γιώργος, που «περπατάει» στα 70, εκτιμά ότι το πολιτικό DNA της οικογένειας τού δίνει σφαίρες στο περίστροφό του.
∆ιαδρομή
Από το 1916, όταν ο Βενιζέλος του ανέθεσε καθήκοντα διευθυντού του γραφείου του, έως τα ύστερα του, ο Γεώργιος Παπανδρέου παρέμενε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων ένεκα των αναμφίβολων προσόντων του στην πολιτική κρίση, την πρόβλεψη, την «ευλυγισία» , τη σκληρότητα και στην ετοιμολογία του. «Ελέχθη ότι πρώτα δημιουργεί ένα απόφθεγμα κι ύστερα μια κατάσταση που να ταιριάζει στο απόφθεγμα», σχολίαζε επί τούτω ο ευρωπαϊκός Τύπος (Picture from Greece 7/1964). Τη διετία 1930-1932 ως υπουργός Παιδείας στην τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου είχε συνδέσει το όνομά του με την ευρεία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της εποχής και τα 3.200 σχολεία που δημιούργησε όχι μόνο για τους ντόπιους αλλά και για τους πρόσφυγες, κερδίζοντας την αιώνια -κυριολεκτικά- ευγνωμοσύνη τους. Τον Νοέμβριο του 1963 με την Ένωση Κέντρου που είχε φτιάξει δύο χρόνια νωρίτερα, το 1961, κερδίζει τον Καραμανλή κι αφού τον… στέλνει στο Παρίσι για 11 χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1964 ξανακερδίζει, με ευρεία πλειοψηφία, την ΕΡΕ του συμπατριώτη του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, σχηματίζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση, η οποία όμως αμφισβητείται από την πρώτη κιόλας ημέρα παρότι διαθέτει 171 έδρες! Τούτο διότι ενώ προεκλογικά είχε υποσχεθεί στους επικεφαλής της Αριστερής Πτέρυγας του κόμματός του, Η. Τσιριμώκο την προεδρία της Βουλής και Σ. Παπαπολίτη το υπουργείο Εμπορίου, τελικά αναίρεσε, με αποτέλεσμα 33 βουλευτές να καταψηφίσουν την επιλογή του στο πρόσωπο του Αθανασιάδη – Νόβα. Η δωρεάν δημόσια Παιδεία και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης, καθώς και ορισμένες ρυθμίσεις υπέρ των αγροτών συνέτειναν στην οικοδόμηση ισχυρής κοινωνικής βάσης που κράτησε όρθια το κυβερνητικό συνονθύλευμα του «Γέρου» έως τα Ιουλιανά του ’65.
«Ανένδοτος»
Ο Γ. Παπανδρέου εξελέγη βουλευτής για πρώτη φορά το ’81, και μαζί με τους Γ. Τραγάκη και Αντ. Σαμαρά (Ν∆) είναι οι παλαιότεροι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου. Επίσης, είναι το μακροβιότερο μέλος υπουργικών συμβουλίων, έχοντας συνεχείς υπουργικές θητείες από το 1985 έως το 2004 που διαδέχθηκε στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ τον Κ. Σημίτη. Έχει δώσει κι εκείνος έμφαση στην Παιδεία, αναλαμβάνοντας το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο δύο φορές, και στην εξωτερική πολιτική. Το 2009 έγινε πρωθυπουργός με τον δικό του «ανένδοτο», κέρδισε την εξουσία, αλλά ύστερα από δύο χρόνια σύρθηκε στην παραίτηση νικημένος από εξωγενείς και εσωγενείς παράγοντες. Τον Νοέμβριο του 2011 ο ΓΑΠ εξωθείται σε παραίτηση μετά τις Κάννες και τα ευρωπαϊκά φόρα, όπου Σαρκοζί, Στρος Καν και Μέρκελ έδωσαν ρεσιτάλ. Σήμερα ο ένας κυκλοφορεί με «βραχιολάκι», ο άλλος με τη μελαψή καμαριέρα που του έκοψε την καριέρα κι η τρίτη βγήκε στη σύνταξη. Ο Γιώργος, όμως, ποτέ.
Σ. Βενιζέλος
Ανάλογα είχε υποστεί κι ο παππούς του, που τον κατηγορούσαν για τον Εμφύλιο, τις σχέσεις του με τους Άγγλους, τη μεταπήδησή του στους Αμερικανούς, τις κωλοτούμπες του με το Παλάτι και βεβαίως για τον «σφετερισμό» των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου, ο οποίος πέθανε αιφνιδίως στις 7 Φεβρουαρίου 1964, μία εβδομάδα πριν από τις νικηφόρες για το Κέντρο εκλογές. «Κοινός ανθρώπινος κλήρος είναι ο θάνατος. Αλλά είναι προνόμιον η ευθανασία. Και αυτήν σου επεφύλαξαν οι θεοί…» έλεγε συγκινημένος πάνω από τον τάφο του πολιτικού του συνοδοιπόρου ο Παπανδρέου, δίνοντας παράλληλα εντολές στους δικούς του για τον πλήρη έλεγχο του κόμματος των Βενιζέλων πάνω στο οποίο «πάτησε» για να κυριαρχήσει.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, και ο εγγονός του επανήλθε όταν η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ αποσύρθηκε λόγω ασθένειας.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η (πιο) µεγάλη µάχη της Ντόρας Μπακογιάννη
Φώφη Γεννηματά: Δεν μας άφησε να το καταλάβουμε
