PLUS
Ιδιαίτερη μέρα για τον πολιτισμό και τις τέχνες η σημερινή, καθώς πριν 95 χρόνια αποτέλεσε τον ερχομό μιας νέας εποχής που πήρε σάρκα και οστά στο «είναι» μιας προσωπικότητας με το όνομα …Μελίνα Μερκούρη.
Αν και η αγαπημένη σε πολλούς Μελίνα, «έφυγε» νωρίς , ωστόσο κατάφερε να δώσει ζωή από την ζωή της τόσο στο θέατρο που υπερ αγαπούσε, όσο και στον ελληνικό πολιτισμό που άφησε «προίκα» μέσω των αγώνων κατά της Χούντας, αλλά και των αποφάσεων της σαν Υπουργός Πολιτισμού.
Ποια ήταν όμως η Μελίνα ή αλλιώς «Στέλλα» όπως συνήθιζαν μερικοί να την αποκαλούν λόγω του ομωνύμου ρόλου ;
Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Ήταν η αγαπημένη εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη και κόρη του βουλευτή της ΕΔΑ και υπουργού Σταμάτη Μερκούρη.
Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού (1943-46) και έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή το 1944. Ως πρωταγωνίστρια καθιερώθηκε το 1949 με το ρόλο της Μπλανς από το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος». Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της ήταν η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα» (1955). Με το ρόλο, όμως, της Ίλια στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960), αλλά και τη θεατρική μεταφορά του έργου στη Νέα Υόρκη, η Μελίνα Μερκούρη απέκτησε πλέον διεθνή φήμη.
Το 1965 παντρεύτηκε τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, ο οποίος και τη σκηνοθέτησε στις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964) και «A Dream of Passion» (1978).
Η Μελίνα Μερκούρη πάλεψε σκληρά για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό όπου βρισκόταν. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας γύρισε στην Ελλάδα και πολιτεύτηκε. Εκλέχθηκε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού, αξίωμα που διατήρησε ως το τέλος της πρώτης οκταετίας των κυβερνήσεων Παπανδρέου.
Όραμά της ήταν μέχρι το θάνατό της η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Δημιούργησε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα για να έρθει το θέατρο στην επαρχία, ενώ δική της έμπνευση ήταν και η δημιουργία του θεσμού της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης».
To χαρακτηριστικό χαμόγελο της «έσβησε» για πάντα στις 6 Μαρτίου του 1994.
