PLUS
Οι μηχανές του «Blue Horizon» έχουν ήδη τεθεί σε λειτουργία. Το πλήρωμα σπρώχνει τον άντρα. Ο καταπέλτης αρχίζει να ανεβαίνει. Ο άνθρωπος προσπαθεί να κρατηθεί. Πέφτει στο νερό. Τα απόνερα των μηχανών του πλοίου τον καταπίνουν. Το πλήρωμα (ένας με λευκό πουκάμισο) επιστρέφει στο εσωτερικό του πλοίου σαν να μη συνέβη τίποτα. Το πλοίο φεύγει. Έπειτα από λίγη ώρα το άψυχο σώμα του ανθρώπου επιπλέει στη θάλασσα. Ένας άνθρωπος νεκρός. Για το τίποτα. Ένας νέος άνθρωπος χάνεται στη θάλασσα, σαν σακί άχρηστο, ελαφρά τη καρδία… Γεμίσαμε σερίφηδες και χάσαμε ακόμη και την αξία της ανθρώπινης ζωής… Η βαριά απάθεια στη δολοφονία αποκαλείται ψυχιατρικά «ριζικός ψυχωτικός αυτισμός». Το φαινόμενο μιας κοινωνίας του ακραίου, του άγριου ατομικισμού.
Λοιπόν, η κοινωνία μας νοσεί βαριά. Το τέρας γιγαντώθηκε.
Το ανθρώπινο είδος έπιασε πάτο, η ζωή δεν έχει καμία αξία.
Εύκολα μπορεί να καείς ζωντανός, μπορεί να πνιγείς ακόμη και σε κεντρικές πόλεις, μπορεί εκεί που κάθεσαι με το παιδάκι σου να περάσουν 100 χούλιγκαν να σε σφάξουν, μπορεί εύκολα να σου πάρει τη ζωή ο/η σύζυγός σου επειδή ζήλεψε ή ακόμη επειδή δεν αποδέχεται το τέλος, μπορεί εύκολα να πεθάνεις έξω από τα επείγοντα σε ένα νοσοκομείο στην αναμονή, μπορεί εύκολα να πεθάνεις εν ώρα υπηρεσίας λόγω κόπωσης και έλλειψης εξοπλισμού, πολύ εύκολα μπορεί πλέον να σου αφαιρεθεί και η ζωή πετώντας σε στη θάλασσα επειδή καθυστέρησες ή δεν είχες εισιτήριο.
Αν είσαι ζωάκι μπορεί εύκολα να πεθάνεις ακόμη κι αν ζήτησες ένα ψαράκι σε ένα ταβερνάκι, αν ήσουν δέντρο είναι δεδομένο πως θα καείς, όπως και τρισεκατομμύρια ζωντανοί οργανισμοί μαζί. Χωρίς αξία…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
