PLUS
Ο όρος «σύγχρονη Μήδεια» που χρησιμοποιείται για εγκλήματα που διαπράττονται από
μητέρες με θύματα τα ίδια τους τα παιδιά βεβαίως και δεν είναι τυχαίος.
Η «Μήδεια» του Ευριπίδη εξιστορεί μια ανατριχιαστική ιστορία όταν οι ημέρες της
περιπέτειας της αναζήτησης του Χρυσόμαλλου Δέρατος έχουν τελειώσει και η Μήδεια, ήδη
απατημένη και ταπεινωμένη, θα πρέπει να φύγει από την Κόρινθο μαζί με τα παιδιά της.
Τότε τυφλωμένη από τη ζήλεια που ο Ιάσονας θα πλαγιάζει πλέον με άλλη γυναίκα
οδηγείται στη μανία, την παραφροσύνη και την αγριότητα του τραγικού τέλους. Στην
απόφαση να πραγματοποιήσει το κακούργο σχέδιό της, το οποίο σίγουρα έπλασε στα όρια
του πόνου της.
Γίνεται η γυναίκα που χρησιμοποιεί το σώμα της ως το πιο ισχυρό επικοινωνιακό μέσο, ως
το μεγαλύτερο όπλο της. Εξαιτίας της απόλυτης εξουσίας που έχει ως μητέρα στα παιδιά
της, τα βλέπει ως ναρκισσιστική προέκταση του εαυτού της. Έτσι, αντί να στρέψει την
καταστροφική οργή στον εαυτό της, στρέφει αυτήν τη φονική παρόρμηση στο παιδί της.
Το 1951, ο καθηγητής Νευρολογίας και Ψυχιατρικής, ψυχαναλυτής Δημήτρης Κουρέτας,
μεταξύ των άλλων γράφει: «Η Μήδεια είναι μια κλινική περίπτωση εγκληματικής
προσωπικότητας και ο Ευριπίδης ένας νατουραλιστής που κατέγραψε επιμελώς την ψυχική
διαταραχή της».
Πώς γίνεται μία μάνα να σκοτώνει τα παιδιά της; Αν αποδειχθεί ένοχη, η Ρούλα
Πισπιρίγκου θα γίνει case study, οι αναφορές στο πρόσωπό της θα αποκτήσουν
παροιμιώδη ισχύ, το έγκλημά της θα δημιουργήσει μνήμη που έρχεται από παλιά και θα
πάει μακρύτερα στον χρόνο.
Και εμείς θα πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το
σύστημα στα νοσοκομεία, καθώς κανένας δεν ήταν εις θέση να προβλέψει, δεν σκέφτηκε
να ελέγξει το αδιανόητο. Γιατί ναι, σίγουρα, η Πισπιρίγκου είναι μία εξωφρενικά ιδιαίτερη
περίπτωση. Αλλά ποιος μας βεβαιώνει ότι ήταν και η μοναδική;
