Μνημόνιο-κηδεία σε κοινωνία και λαϊκισμό. Και όμως: Από τον Σεπτέμβριο του 2013 ήταν «έτοιμο» το Μνημόνιο 3

Σκεφτείτε το: Απαγάγεις έναν όμηρο, τον βάζεις σε ένα θηριώδες τζιπ, οδηγείς σε κακοτράχαλους δρόμους και φτάνεις στην κορυφή. Τον βγάζεις από το αυτοκίνητο, του δένεις το πόδι και τον αφήνεις στο καινό. Να αιωρείται! Α, του έχεις βγάλει και το μαντήλι από τα μάτια! Τον αφήνεις εκεί για καμιά εβδομάδα, απειλώντας τον ότι θα κόψεις το σχοινί . Ειδοποιείς και τους συγγενείς του για το τι μέλει γενέσθαι. Κλαυθμοί και οδυρμοί , απέραντη θλίψη για το κακό που έρχεται.

Και ξαφνικά, ω του θαύματος, την 8^η ημέρα με άνωθεν εντολή οι απαγωγείς λύνουν το σχοινί από το πόδι του ομήρου. Του ξαναδένουν τα μάτια με το μαύρο μαντήλι, τον επιβιβάζουν στο τζιπ και ξεκινούν. Η επόμενη σκηνή τον βρίσκει κρεμασμένο από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας πολυκατοικίας. Το δίλλημα σαφές: Πτώση στο κενό από την κορυφή του βουνού ή από τον πρώτο όροφο. Καμία άλλη επιλογή.

Κάπως έτσι συνέβη και με την ελληνική διαπραγμάτευση. Η περίπτωση έκανε «μπαμ» από μακριά. Από αδέξιους χειρισμούς (δεν θέλω καν να σκεφτώ το case scenario που κάνει λόγο για προμελετημένο σχέδιο) σπαταλήσαμε όλο το χρονικό περιθώριο που είχαμε. Προχωρήσαμε σε δημοψήφισμα με κάλπικο δίλλημα και υφαρπάζοντας –για μια ακόμη φορά- την ψήφο του ελληνικού λαού, μετατρέψαμε το «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ». Στο τέλος της ημέρας καταθέσαμε μια πρόταση πολύ χειρότερη από εκείνη που καταψήφισε το 62% του ελληνικού λαού. Στο μεσοδιάστημα βέβαια έκλεισαν οι τράπεζες και ο κόσμος άρχισε να ζει την άλλη, σκοτεινή, όψη του νομίσματος. Φτάσαμε λοιπόν τα πράγματα σε οριακό σημείο: Είτε ψηφίζουμε το νέο υφεσιακό, σκληρό Μνημόνιο στο οποίο όλες οι «κόκκινες γραμμές» πάνε στον βρόντο, είτε το άλμα στον γκρεμό. Μάλιστα τα κάνουμε όλα την τελευταία στιγμή προκειμένου να παρακάμψουμε και τις ενστάσεις της Ζωής για την διαδικασία-εξπρές που ακολουθείται.

Το νέο Μνημόνιο σωτηρίας της Ελλάδος (τρίτο στην σειρά) είναι σίγουρα το πιο σκληρό. Πιο σκληρό όχι μόνο για τα υφεσιακά μέτρα τα οποία περιέχονται και πρόκειται να εξανεμίσουν τα όποια εισοδήματα απέμειναν στους πολίτες, αλλά επειδή έρχεται να εφαρμοσθεί μετά από 5 χρόνια λιτότητας. Αποδεικνύει ότι η υπερήφανη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ πήγε περίπατο. Το δε πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μπορεί να συγκαταλέγει στις νέες εκδόσεις με τα «παραμύθια του Αισώπου».

Δεν είναι ώρα για κριτική σε βάθος. Προέχει η ψήφισή του αλλιώς ο «όμηρος» θα επιστρέψει στο βουνό, να κρέμεται με θέα στον γκρεμό. Εδώ φτάσαμε. Εδώ μας έφτασαν. Η υπογραφή του συγκεκριμένου Μνημονίου σημαίνουν το τέλος του πολιτικού λαϊκισμού και της ακατάσχετης μπουρδολογίας. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί, πολύ σύντομα, αντιμέτωπος με τις προσδοκίες που δημιούργησε στον κόσμο.

ΥΓ. Από τον Σεπτέμβριο του 2013 στο ereportaz.gr είχε αποκαλύψει ότι για το χρηματοδοτικό κενό της περιόδου 2014-16 ετοιμάζεται το «Μνημόνιο 3». Το αποκαλυπτικό άρθρο ανέφερε ότι σχεδιάζεται ένα νέο δάνειο, με τα πλέον σκληρά μέτρα που έχουμε δει ποτέ. Στην Κουμουνδούρου δεν τα γνώριζαν; Διαβάστε εδώ την αποκάλυψη 

ΥΓ2. Τελικά αποκαλύπτεται ότι για πολλούς πάνω από ιδεολογία και θεωρία είναι η καρέκλα. Αναμενόμενο.