PLUS
Γράφει ο Ηλίας Γ. Σιδέρης
Δικηγόρος Αθηνών
Πρώτα ήταν η «βίβλος» των τραπεζών και της Τράπεζας της Ελλάδος για τους υπερχρεωμένους δανειολήπτες και μετά ο καθημερινός βομβαρδισμός ειδήσεων περί πιθανής κατάργησης του νόμου για τους υπερχρεωμένους «νοικοκύρηδες». Προφανώς και οι τράπεζες δεν θα αφήσουν να διαχειρίζεται τα χιλιάδες επισφαλή δάνεια, ο κάθε ειρηνοδίκης (που μπορεί ακόμη και ο ίδιος να είναι υπερχρεωμένος), αλλά ψάχνουν τρόπο να πάρουν μέρος στην απονομή της δικαιοσύνης. Ευτυχώς, ο θεσμός της διαμεσολάβησης δεν ανθεί στη χώρα μας. Και πως θα μπορούσε άλλωστε. «Εδώ δεν εμπιστευόμαστε τη Δικαιοσύνη, θα εμπιστευτούμε τους διαμεσολαβητές;» σκέφτονται οι πιο κακύποπτοι.
Το θετικό στην όλη η ιστορία είναι ότι η μισή Ελλάδα έχει ήδη ενταχθεί στο νόμο, τουλάχιστον υπό την προσωρινή διαταγή κάποιου Ειρηνοδικείου και η άλλη μισή έχει αιτηθεί να μπει. Έτσι είναι δύσκολο και παράνομο (ποτέ δεν ξέρεις), όσοι ήδη έχουν ευεργετηθεί να τεθούν εκτός νόμου. Είναι ακραίο να καταργηθεί ο νόμος (αλλά επαναλαμβάνω: ποτέ δεν ξέρεις), αλλά το πιθανότερο είναι να τροποιηθεί. Να τεθούν αυστηρά ή μάλλον αυστηρότερα κριτήρια και φυσικά οι τράπεζες να επιλέγουν ποιος θα ευεργετηθεί και ποιος όχι…
Το ιδανικότερο, και προς αυτή τη κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η νομοθετική εξουσία, θα ήταν κάποια στιγμή ως χώρα να κοιτάξουμε όλους αυτούς που είναι έτοιμοι να βουλιάξουν και όχι αυτούς που έχουν βουλιάξει ήδη, αυτούς που πληρώνουν τις εισφορές τους με δυσκολία και όχι αυτούς που έχουν σταματήσει πρό πολλού να πληρώνουν.
Πρέπει, ο νόμος να τροποιηθεί, προς το βέλτιστον. Να μπορούν να ενταχθούν και έμποροι και επιχειρηματίες. Και όσοι έχουν λάβει επιχειρηματικά δάνεια και πέσαν έξω. Η διατήρηση του ποσοστού ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα, πρέπει να διατηρηθεί στα ίδια υψηλά επίπεδα των περασμένων δεκαετιών.
Είναι το τελευταίο που μας έμεινε ως κοινωνία…
