Γράφει η Ελένη Τσιάβο

Πάντα θα μας βασανίζει σαν χώρα αυτό το μεγάλο αλλά.

Ακούω λοιπόν συνέχεια τις τελευταίες μέρες, διαβάζω τίτλους που αναφέρουν τεράστια νούμερα (για την εποχή), κάνοντας λόγο για ένα «ΝΕΟ» πρόγραμμα απασχόλησης ή πρακτικής άσκησης που υπόσχεται ελπίδα και όνειρα σε χιλιάδες νέους και νέες.

Ένα ψέμα.

Από περιέργεια περνάω μια πρωινή βόλτα στο τοπικό ΟΑΕΔ της περιοχής μου. Ουρές σχηματισμένες απ ’έξω μέχρι τη σκάλα. Νέοι άνθρωποι που έσπευσαν να ρωτήσουν, να κάνουν αίτημα από την πρώτη μέρα που βγήκε η προκήρυξη ώστε να διεκδικήσουν μια θέση ΑΝ βέβαια επιλεχθούν (τι ειρωνεία).

Μίλησα με κάποια από τα παιδιά όσο περίμεναν καρτερικά να ξε-μπλοκάρει το σύστημα στους υπολογιστές που όλως περιέργως, για ακόμη μια φορά στο ελληνικό δημόσιο, είχε «κολλήσει» εκείνη την ώρα. Άλλοι ψάχνουν μήνες, άλλοι ακόμα και χρόνια για να βρουν όπως λένε μια θέση εργασίας, γιατί σπούδασαν τόσο καιρό. Άλλοι μάλιστα, ήρθαν από την επαρχία γιατί όπως αναφέρουν, «υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να βρεις στην πρωτεύουσα μια δουλειά».

Θα το χαρακτήριζα ως μια άσχημη, κακόγουστη φάρσα, ή ως «παρηγοριά στον ασθενή» που λέει και ο σοφός λαός. Τι και αν υπάρχουν τα πτυχία, τι και αν υπάρχουν τα μεταπτυχιακά ακόμα και τα διδακτορικά αυτό προφανώς δεν έχει καμία σημασία εν έτει 2016 στη χώρα μας. Ο κόπος, ο χρόνος, τα χρήματα που σπατάλησαν οι οικογένειες και τα νοικοκυριά γκρεμίζονται την επόμενη μέρα που βγαίνεις στην κοινωνία, ναι εκείνη την ημέρα που συνειδητοποιείς την πραγματικότητα όταν βγεις στη ζούγκλα της αναζήτησης εργασίας, όταν τελειώσεις τη σχολή σου και εγκαταλείψεις την φοιτητική ζωή. Συντηρούνται από τις συντάξεις γιαγιάδων και παππούδων, από τους γονείς που δουλεύουν ακατάπαυστα για να μπορέσουν να ζήσουν απλά με λίγη αξιοπρέπεια.

Μια εικόνα λένε είναι χίλιες λέξεις. Η σιγή πολλές φορές βροντοφωνάζει ακόμα περισσότερα πράγματα. Βλέποντας έτσι αυτά τα παιδιά στη σειρά λες και βρίσκονται στριμωγμένα σε σειρά για συσσίτιο καταλαβαίνεις πως η κατάσταση είναι απλά… απελπιστική.

Μακριά και… ευτυχισμένοι

Την ώρα που η ανεργία στους νέους (δεν θα μιλήσω για τα συνολικά ποσοστά) αγγίζει τρομακτικά ποσοστά, χιλιάδες πήραν το δρόμο της μετανάστευσης, άλλοι τόσοι ετοιμάζονται να φύγουν. Γεννιέται μια σειρά από ακόμα περισσότερα ερωτήματα… Ένα πρόγραμμα πρακτικής θα σώσει αυτή την κατάσταση; Ένα πρόγραμμα εργασίας με ημερομηνία λήξης τους 5,6,7 ή το πολύ 8 μήνες τι προοπτική χτίζει; Την ώρα που τα χαρακτηριζόμενα «μυαλά» αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους εμείς μιλάμε για «εργασία» που μοιάζει σαν να είναι εθελοντική (αν σκεφτείς τα ποσοστά της επιδότησης). Ένα παιχνίδι προς αναζήτηση του «κρυμμένου θησαυρού» που μάλλον δεν βρίσκεται στις συγκεκριμένες θέσεις. Το επιβεβαιώνουν υποψήφιοι από προηγούμενα προγράμματα κατάρτισης και απασχόλησης που δεν προσλήφθηκαν τελικά ποτέ. Μειώθηκε έτσι η ανεργία; Μάλλον όχι.

Ας νοιαστεί κάποιος για το μέγα αυτό ζήτημα, να βρεθούν ουσιαστικές λύσεις καθώς αποτελεί πλέον καθαρά θέμα επιβίωσης τόσων ατόμων και να παύσουμε -προς το παρόν έστω- να ασχολιόμαστε με θέματα δευτερευούσης σημασίας που προκαλούν απλά θόρυβο δίχως να έχουν κανένα νόημα…

Χρειάζονται έργα και αποτελέσματα.

Τα συμπεράσματα δικά σας και δικά μας.