Nίκος Βασιλειάδης: Χρόνια σου πολλά Ραδιόφωνο!!!!

Θα πρέπει να ήμουν τεσσάρων χρονών όταν πρωτοείδα και πρωτοάκουσα ραδιόφωνο. Κι έγινε αυτό στη Δεκελέων στο Γκάζι στο σπίτι του παππού μου του Αντρέα.

Του Νίκου Βασιλειάδη

Ήταν ένα ανοικτό καφέ, ξύλινο RCA, που είχε το τζάμι με τους σταθμούς και τη βελόνα μπροστά-μπροστά στην επάνω επιφάνεια. Δεν θυμάμαι αν εντυπωσιάστηκα ή όχι, μα θυμάμαι ττον παππού μου να βάζει κάθε απόγευμα μουσική και με ένα ποτηράκι κρασί στο τραπέζι της τραπεζαρίας να σιγοτραγουδά. Υποθέτω πως για να το θυμάμαι ακόμη πρέπει να είχα μείνει έκθαμβος με το πώς ήταν δυνατόν να γυρίζω ένα μαύρο κουμπί και ν’ ανάβει και να σβήνει το φως μπροστά στο καντράν. Μάλλον τώρα που το ξανασκέφτομαι πρέπει να το είχα ξεφτυλίσει γιατί θυμάμαι την γιαγιά μου να το τοποθετεί σε σημείο που για να το φτάσω έπρεπε να κάνω τον ακροβάτη πάνω στην ντιβανοκασέλα. Λίγο αργότερα όμως την προσοχή μου συγκέντρωσε το ράδιο του σπιτιού μας, ήμουν δεν ήμουν έξι ή εφτά χρονών. Ήταν ένα κομψό σκούρο βυσσινοκαφέ Telefunken με μια μεσαία και δυο σκάλες βραχέα κύματα, με το κουμπί για την αλλαγή τους στη δεξιά πλευρά, στη μπροστινή του όψη ήταν αριστερά το διπλό κουμπί για το άνοιγμα και την ένταση και για τη ρύθμιση της φωνής (μπάσα-πριμα) και στη δεξιά του το κουμπί για τη μετακίνηση της βελόνας και την επιλογή των σταθμών. Σε αντίθεση με το ράδιο του παππού , δε είχε γραμμένα επάνω στο κρύσταλλο τα ονόματα των σταθμών, παρά μόνο αριθμούς, που άκουγα τους εκφωνητές να τους λένε μεγάκυκλους και χιλιόκυκλους. Εκεί πρωτοάκουσα την Θεία Λένα και έγινα φανατικός της ακροατής, αλλά και άλλες εκπομπές από τις οποίες θυμάμαι μόνον το “σπίτι των ανέμων” μια αστυνομική σειρά όπου ο δικηγόρος, και κατά κάποιο τρόπο ντετέκτιβ, Ορέστης Λαμπίρης (Βύρων Πάλλης) είχε αφιερωθεί στο κυνήγι των παρανόμων και στον θρίαμβο της δικαιοσύνης. Βοηθός του η αρραβωνιστικιά του Τζοβάνα Δεπάστα (Αφροδίτη Γρηγοριάδου) και απαραίτητος συμπαραστάτης του η γιαγιά Ανούσκα (Αγγέλικα Καπελλαρή). Η ραδιοφωνική σειρά ήταν πολύ πετυχημένη και γυρίστηκαν τρεις ταινίες με τους ίδιους χαρακτήρες. «Λαμπίρης εναντίον παρανόμων» 1967, «Θύελλα στο σπίτι των ανέμων» 1968 και «Η ώρα της αλήθειας» 1969. Μάλλον σε αυτή την σειρά θα χρωστώ την απεριόριστη αγάπη μου για τα βιβλία μυστηρίου και τις αστυνομικές περιπέτειες οι οποίες κοντεύουν να πάρουν την μορφή μιας μεγαλειώδους συλλογής στην βιβλιοθήκη μου ( εκτοπίζοντας πανεπιστημιακά συγγράματα στις κατώτερες θέσεις) καθώς κάθε μου επίσκεψη στο κέντρο της Αθήνας και ιδιάιτερα σε κάποια παλαιοβιβλιοπωλεία πέριξ της Ιποκράτους συνοδεύεται πάντα και από ένα ή και περισσότερα σπάνια ευρήματα. Τώρα που το σκέφτομαι πιστεύω πως υποσυνείδητα πλάθοντας τη μορφή του αστυνόμου Δημήτρη Κοκκαλά στο τελευταίο μου διήγημα “το δακτυλίδι της Θεάς” πρέπει να της έχω δώσει κάτι από Λαμπίρη.
Το ραδιόφωνο λοιπόν αυτό το παλιό το οποίο μαζί με αυτό του παππού μου αποτελούν πολύτιμα οικογενειακά κειμήλια στο γραφείο μου μαζί με πολλά άλλα παράξενα για την σημερινή νεολαία μηχανήματα δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει, ακόμη και όταν ήρθε το έπιπλο SANYO και το στερεοφωνικό PHILIPS να διεκδικήσουν το τεχνολογικό άλμα στην μουσική μου παιδεία. Σκέφτομαι όλες αυτές τις ατελείωτες ώρες που έπαιζε από τον σταθμό με το τρελό όνομα που έστελνε φιλάκια στην τζουτζούκα του και την ίδια στιγμή πατούσα το rec να ηχογραφήσω στην κασέτα το αγαπημένο μου τραγούδι ως τον σοβαρό ειδησεογραφικό σταθμό, το εδώ Πολυτεχνείο και τους εξειδικευμένους μουσικά ραδιοσταθμούς, είναι σα να μην έχει περάσει μια μέρα και σα να έχουν περάσει αιώνες ταυτόχρονα. Χρόνια σου πολλά Ραδιόφωνο!!!!