PLUS
Το να γιορτάζεις έναν πόλεμο είναι σκληρό. Η σκληρότητά του αντανακλάται σε όσα μπορείς να δεις στις παλιές πια ταινίες όταν φέρνουν στην οθόνη σου το θέαμα της Ευρώπης μετά το τέλος του. Ωστόσο, ανάμεσα στους πρωταγωνιστές αυτού ολοκαυτώματος ο πόλεμος δεν είναι παρά ένας δευτερεύων ήρωας.
Νίκος Βασιλειάδης
Ο πόλεμος μετράει ως μοιραίο αλλά ο βασικός πρωταγωνιστής είναι η ανθρώπινη κτηνωδία, αυτό το ανάλγητο τέρας που ρήμαξε τις ανθρώπινες ζωές. Καμία λέξη εκτός από τη σκληρή λέξη θανατικό, δεν μπορεί να αποδώσει καλύτερα το νόημα αυτού που έγινε στα χρόνια του πολέμου η Ευρώπη.
Και ναι 80 χρόνια μετά σκεφτόμαστε όλοι εμείς που δεν το ζήσαμε, πως χρειάστηκε πολύς κόπος και αίμα και θυσίες για να οικοδομηθεί ξανά η ειρήνη, όλα να ξαναφτιαχτούν και να συνεχίσουμε να ζούμε έχοντας την ασφάλεια και την ευημερία στο μυαλό μας σαν μια αμετάβλητη πολύτιμη κληρονομιά.
Όμως δυστυχώς, ο πόλεμος συνεχίζεται, ασθένειες, πανδημίες, επαναστάσεις, εμφύλιοι, παγκόσμιοι πόλεμοι, έξυπνες βόμβες, πόλεμοι στην Ασία, την Αφρική, ψυχροί πόλεμοι, διαφθορά, βία και συνεχής εκμετάλλευση, πείνα, μας δείχνουν πως το μάθημά μας δεν το μάθαμε καλά, δεν άλλαξε αυτή η αυτοκαταστροφική τάση εντός μας που μετατρέπει σε ερείπια ότι το ανθρώπινο μεγαλειώδες πνεύμα μπορεί να γεννήσει.
80 χρόνια μετά και σκέφτομαι πως ακόμη και σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο που υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καμιά άλλη δουλειά σ’ αυτή τη γη πέρα από το να οδηγούν τα φθίνοντα σώματά τους προς την κατεύθυνση εκείνης της τελειωτικής, μοιραίας ασθένειας που θα μας εξοντώσει όλους. Γιατί είμαστε τελικά μια κοινωνία σε οριακή κατάσταση, κουρασμένη και με ανθρώπους αποκαμωμένους από την μακροχρόνια διάρκεια ενός πολέμου που συνεχίζεται αμείωτα σε διαφορετικό πια επίπεδο, όχι στα χαρακώματα μα στα πολυτελή γραφεία κάποιων αυτόκλητων σωτήρων που λίγο απέχει από το να μας οδηγήσουν να ζούμε και πάλι ή ακόμη σε ένα συνεχές μισοσκόταδο με καλυμμένα τα παράθυρα με μπλε χαρτιά. Σε έναν πόλεμο, όπως στον πόλεμο. Όλοι εναντίον όλων και ο καθένας για πάρτη του.
