Νίκος Βασιλειάδης: Χτύπα τα πόδια τσίφτισσα, τσιγγάνα τουρκογύφτισσα.

Ας μιλήσουμε μόνον για την αισθητική, την αλήθεια του συμβάντος. Την αισθητική που δεν είναι τίποτε παραπάνω από την ευαισθησία στην προσέγγιση του άλλου. Το θέαμα ενός φορτηγού με μεγάφωνα που περιδιαβίνει τους δρόμους και τα τραγούδια της Πρωτοψάλτη δεν είναι δα και ό,τι πιο αισθητικά καλό θα μπορούσε να επιλέξει κάποιος για να …”σπάσει” την ρουτίνα της απομόνωσης.

Του Νίκου Βασιλειάδη

Γιατί σε αυτό το συμβάν δεν υπάρχει αυτό που λέμε …η νέα ανόθευτη ματιά.

Απλά αυτό το ριμέικ του Ντάτσουν με τον γύφτο που παίζει μουσική επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά πως η τέχνη έγινε αποδεκτή από τη ράτσα μας κι ενσωματώθηκε στην ευρύτερη κοινωνική μηχανική χωρίς το (Τ) κεφαλαίο.

Δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια πεθαμένη μούμια. Μια πεθαμένη μούμια που την βρίσκεις να κοιμάται σε σελίδες ιλουστρασιόν, σε λουστραρισμένα κάδρα, σε δήθεν αίθουσες και πολυτελή μουσεία, και τώρα σε περιοδεύοντα φορτηγά (άντε με το καλό και στα πανηγύρια).

Έγινε συνώνυμη και σύμφυτη μιας κατευθυνόμενης πνευματικής αγωγής δίχως περιεχόμενο και δίχως ουσία. Μια συνταγή για αμόρφωτους.

Η τέχνη αντικαταστάθηκε από την ρηχή, ακίνδυνη Τέχνη. Της χρειάζεται ένα ξερατό αυτής της Τέχνης.

Αυτής που νόμιζε πως μας προσέφερε η κ. Πρωτοψάλτη.