«Ξέρεις την ιστορία του τύπου που πέφτει από τον πεντηκοστό όροφο μιας πολυκατοικίας; Καθώς έπεφτε, έλεγε συνεχώς για να καθησυχάσει τον εαυτό του: Ως εδώ όλα καλά, ως εδώ όλα καλά. Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση.»
11 Σεπτεμβρίου, η μέρα που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την ζωή γύρω μας. Η μέρα που κάποιοι άγριοι, αυτόδικοι και ακαλλιέργητοι, δέκτες και πομποί της λυσσαλέας βίας του περιθωρίου θέλησαν να καταφέρουν ένα χτύπημα στο σύστημα, στο οποιοδήποτε σύστημα. Και τελικά χτύπησαν την ίδια την ιδέα της ανθρώπινης συνύπαρξης. Εγκαινιάζοντας έναν κύκλο βίας που έγινε νόσημα μεταδιδόμενο. Ξανά και ξανά με διάφορες μορφές , πάντα χυδαίες και αποκρουστικές από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα. Τα πυρά από τότε ανταλλάσσονται με ρυθμιστή πάντα αυτόν που κρατάει το πιστόλι. Για αυτό και ο τρομοκράτης όταν είναι οπλισμένος μεταλλάσσεται, ή καλύτερα μεταμορφώνεται από ιδεολόγο σε ό,τι πιο άγριο και ανίερο μπορεί να δημιουργήσει η οργή που του σφηνώνει το όπλο ή τον πυροκροτητή στο χέρι. Η οργή για ένα σύστημα που δεν σταμάτησε να εκμεταλλεύεται ή να εξαγοράζει ανθρώπους, με παραμύθια και ψίχουλα οικονομικής ανεξαρτησίας. Αλλά στη διαδικασία της εξαγοράς το βασικότερο είναι πόσο κοστολογείς το τομάρι σου και τον άλλον. Φτηνά πολύ φτηνά.
Νίκου Βασιλειάδη: 9/11
ΣΧΕΤΙΚΑ