PLUS
10 χρόνια πριν σε μια ειλικρινή συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ «Ταΐζουμε τον κόσμο», ο πρόεδρος της Nestle του μεγαλύτερου εμφιαλωτή νερού στον κόσμο Peter Brabeck έκανε τον εκπληκτικό ισχυρισμό ότι το νερό δεν είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα, σημειώνοντας – σωστά – ότι το νερό είναι το πιο σημαντικό αγαθό πρώτης ύλης στον κόσμο, ωστόσο, η ιδιωτικοποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η δίκαιη κατανομή του. Χαρακτήρισε δε το νερό ως τρόφιμο όπως και κάθε άλλο, το οποίο πρέπει να έχει μια αξία στην αγορά και συμπλήρωσε πως η μέγιστη κοινωνική ευθύνη του κάθε προέδρου εταιρειών είναι να βγάζει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος, έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν θέσεις εργασίας.
Όχι δεν είναι πως ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας αγνοεί την από το 1977 απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών ότι ανεξάρτητα από το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα πρόσβασης σε πόσιμο νερό το οποίο αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Θα λέγαμε πως It’s the economy, stupid!, (είναι η οικονομία ηλίθιε) μια φράση που σημάδεψε την αμερικάνικη προεκλογική εκστρατεία του 1992, όταν ο Μπους ο πρεσβύτερος, τροπαιούχος από τη στρατιωτική νίκη στον Περσικό κόλπο έχασε από τον Κλίντον επειδή θεωρήθηκε ότι παραμέλησε την οικονομία, που είχε πέσει σε ύφεση.
Τώρα με όχημα την κλιματική κρίση και την λειψυδρία για άλλη μια φορά βλέπουμε τις επιθέσεις στο νερό να συνεχίζονται. Μετά τον περασμένο Μάρτιο όπου με τις ψήφους της ΝΔ και μόνο, χωρίς διαβούλευση, αγνοώντας τις 4 αποφάσεις του ΣτΕ, αδιαφορώντας για τις σφοδρές αντιδράσεις σωματείων, πολιτικών, επιστημονικών και κοινωνικών φορέων και των κινημάτων για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού, ψηφίστηκε εκέινο το νομοσχέδιο που παραχωρεί τον έλεγχο του νερού όλης της χώρας σε ανεξάρτητη ρυθμιστική αρχή και όχι στο κράτος, έρχεται το δεύτερο χτύπημα με τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Θεόδωρο Σκυλακάκη , να προαναγγέλλει σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μαζί με τη διοίκηση της ΕΥΔΑΠ τις αλλαγές στην τιμολόγηση που θα έχει το νερό, λέγοντας πως τα τιμολόγια του νερού θα καθορίζονται από τον πάροχο (ο οποίος θα μπορεί να βάζει διαφορετικές τιμές ανά περιοχή) και θα ελέγχονται από τη ΡΑΑΕΥ, την “Ανεξάρτητη Ρυθμιστική Αρχή”, που όπως είδαμε στην ενέργεια, τους σιδηροδρόμους και αλλού, είναι προθάλαμος της μετατροπής ενός κοινού αγαθού σε προϊόν και της δημιουργίας αγοράς με τη συμμετοχή ιδιωτών.
Κάπως έτσι από τα πρώτα Μνημόνια, που ξεκίνησε η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του νερού, η οποία προσέκρουσε διαχρονικά στο Συμβούλιο της Επικρατείας, στην αντισυνταγματικότητα της συγκεκριμένης διάταξης και στην δικαιολογημένη κοινωνική κατακραυγή, το νερό, κοινωνικό αγαθό πρώτιστης ανάγκης , απαραίτητο για την επιβίωση του ανθρώπου γίνεται εμπόρευμα.
Είναι περιττό να θυμίσουμε πως οπουδήποτε στον κόσμο οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης του νερού ήταν καταστροφικές για τις φτωχές κοινότητες. Αρκεί μόνον να θυμηθούμε πως πρόσφατα η ιδιωτικοποίηση του νερού οδηγήσε σε μια μαζική επιδημία χολέρας στο Durban το 2000 και τα τελευταία στοιχεία του ΟΗΕ που μας λένε πως 1.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών πεθαίνουν κάθε μέρα από ασθένειες που προκαλούνται από το μη ασφαλές πόσιμο νερό και την έλλειψη υγιεινής,
Ναι, η κρίση του νερού είναι ξεκάθαρη. Χρόνο με το χρόνο, στη μια περιοχή μετά την άλλη, τα κύματα καύσωνα και οι ξηρασίες με ρεκόρ υψηλού επιπέδου ακολουθούνται από καταστροφικές καταιγίδες και πλημμύρες. Τα συστήματα τροφίμων στεγνώνουν και οι πόλεις βυθίζονται καθώς φτάνουμε στα όρια της εξαγωγής νερού από τη στεριά. Αυτή είναι μια ανθρωπογενής κρίση και μπορεί και πρέπει να επιλυθεί με ανθρώπινες παρεμβάσεις. Αλλά για να επιτύχουμε ισότητα και βιωσιμότητα παντού, θα χρειαστούμε άλλες, νέες προσεγγίσεις για τη διαχείριση του νερού στις οποίες η ιδιωτικοποίηση σίγουρα ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται.
Η χρηστή διαχείριση του νερού και ελέγχου της κατανάλωσής του, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις ξηρικών ετών και τα κατάλληλα μέτρα περιορισμού της αλόγιστης κατανάλωσης νερού δεν μπορεί να γίνει μόνον με αύξηση της τιμής του όπου ο ιδιωτικός τομέας θα καρπωθεί πολαπλά ωφέλη τα οποία θα είναι κρυμμένα στο κόστος συντήρησης και επέκτασης των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης με μεγάλα έργα, δικούς τους εργολάβους και οικονομικά κοστοβόρες λύσεις, τις οποίες και επωμίζονται οι χρήστες, ή πλέον πελάτες, νερού.
H ολοκληρωμένη, ορθολογική και βιώσιμη διαχείριση του δημόσιου αγαθού, φυσικού πόρου και περιβαλλοντικού αγαθού, όπως είναι το νερό, πρέπει να είναι και να παραμείνει δημόσια. Απαραίτητη προϋπόθεση και μοναδικός ενδεδειγμένος τρόπος για την προστασία, ανάπτυξη και καλή κατάσταση του πόρου, με παράλληλη εξασφάλιση της ελεύθερης πρόσβασης από όλους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΥΠΕΝ: Έρχονται έργα ύδρευσης στα νησιά έως 450 εκατ. ευρώ
