PLUS
Κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει νικητές και νικημένους, έχει πολλαπλά μηνύματα και πολλά συμπεράσματα που βγαίνουν προς ανάλυση.
Οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ ανήκουν πλέον στο παρελθόν και θα μείνουν στην ιστορία περισσότερο ίσως για το προεκλογικό τους στίγμα, την ακραία τοξικότητα, τις ακραίες ένθεν και κείθεν επιθέσεις, τις δύο δολοφονικές απόπειρες εναντίον του Τραμπ, την άκομψη αντικατάσταση του Μπάιντεν και επιβολή χωρίς εκλογές της Κάμαλα Χάρις ως υποψήφιας, τις παρεμβάσεις των σελεμπριτις, την εμφαντική αποτυχία των δημοσκοπικών εταιρειών, τα παιχνίδια προπαγάνδας των ΜΜΕ…
Το κύριο ερώτημα είναι όμως ένα: Κέρδισε ο Τραμπ ή έχασε η Κάμαλα; Προφανώς και κέρδισε ο Τραμπ με θρίαμβο ενώ η αντίπαλος του ηττήθηκε κατά κράτος.
Αυτό που θα μείνει στην ιστορία είναι η σκούπα των Ρεπουμπλικανών και ο θρίαμβος του Τραμπ τόσο στην μάχη της προεδρίας όπου σάρωσε σε όλες τις κρίσιμες πολιτείες, όσο και στην λαϊκή ψήφο αλλά και στην απόλυτη πλειοψηφία στην Γερουσία και στην Βουλή.
Ο Τραμπ κέρδισε γιατί κατάφερε να πείσει να τον ψηφίσουν αυτοί που δεν τον ψήφισαν το 2016 και 2020. Ο Τραμπ κέρδισε όμως και επειδή τον ψήφισαν οι ισπανόφωνοι και κέρδισε και πολλους μαυρους. Τον Τραμπ τον ψήφισαν πολλοι είτε ενθουσιάζονται είτε εκνευρίζονται με τον χαρακτήρα του, όλοι όμως αυτοί τον ψήφισαν επειδή είχε προτάσεις.
Προτάσεις καλές ή λιγότερο καλές, υλοποιήσιμες ή λιγότερο υλοποιήσιμες, τις οποίες όμως παρουσίασε σε ένα εκλογικό σώμα που όχι μόνο ήθελε αλλά απαιτούσε προτάσεις και λύσεις στα βασικά θέματα: Στην παράνομη μετανάστευση, στην ακρίβεια, στα υψηλά επιτόκια, στην εγκληματικότητα, στην διοχέτευση κονδυλίων σε πολέμους ανά τον κόσμο.
Αυτές οι προτάσεις του Τραμπ είχαν απέναντι τους τις προτάσεις της Κάμαλα όχι για τα ίδια θέματα αλλά για την δική της ατζέντα που όπως αποδείχθηκε δεν ενδιέφερε την πλειοψηφία του μέσου Αμερικανου: Τις εκτρώσεις, την εκνευριστική woke agenda και την συζήτηση αν τα φύλλα είναι δύο, πέντε, δέκα ή… μπλε και μία ανούσια και γενικόλογη συζήτηση για την διαφύλαξη της δημοκρατίας.
Οι Δημοκρατικοί δεν είπαν ποτέ τους λόγους για να τους ψηφίσουμε αλλά εστιάσαν μόνο στους λόγους γιατί δεν θα έπρεπε να ψηφίσουμε τον Τραμπ. Δεν προσπάθησαν καν να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι είναι καλύτερη λύση αλλά προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν το εκλόγικό σώμα για το πόσο χειρότερος είναι ο Τραμπ.
Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι επέλεξαν να δώσουν ένα συντριπτικό χτύπημα εναντίον της woke agenda στη χώρα που γεννήθηκε αυτή η ατζέντα. Με τη φράση “enough is enough”, δηλαδή αρκετά! οι ψηφοφόροι έδειξαν ότι αντέδρασαν στην επιβολή προτύπων και αξιών. Έδειξαν ότι εξοργίστηκαν σε όλο αυτό το σκηνικό που κάποιοι προσπάθησαν να επιβάλουν με κάθε τρόπο. Είναι διαφορετικό να ζητήσει καποιος να σεβαστείς την διαφορετικότητα και διαφορετικό να σου επιβάλει κάποιος την δική του ατζέντα. Και γι αυτόν τον λόγο η ήττα των δημοκρατικών αποτέλεσε για πολλούς μία πανωλεθρία του κινήματος της γουόουκ ατζέντας.
Παράλληλα αν δουμε ποιανών η άποψη μετράει πραγματικά, του Έλον Μασκ ή των celebrities του Χόλυγουντ και του Αμερικανικου πενταγράμμου, η απάντηση δόθηκε εμφαντικά. Ο Έλον Μασκ έπεισε κόσμο να ψηφίσουν τον Τραμπ, οι σταρς και οι πανηγυρτζήδες όχι μόνο δεν έπεισαν τον κόσμο να ψηφίσει την Κάμαλα αλλά αντιθέτως προκάλεσαν στον κόσμο μία τέτοια αντιπάθεια που τελικά επέλεξε να τιμωρήσει την Κάμαλα!
Η Όπρα για παράδειγμα έλεγε στους ψηφοφόρους ότι στηρίζει με κάθε τρόπο την Κάμαλα και το κάνει για την Αμερική αλλά για την συνέντευξη με την Κάμαλα πήρε ένα εκατομμύριο δολάρια! Ο σταρ του ΝΒΑ, ΛεΜπρόν Τζέιμς, μας έλεγε να ψηφίσουμε την Κάμαλα για το μέλλον των παιδιών μας αλλά διερευσαν βίντεο που έλεγε στον κατηγορούμενο για βιασμούς παιδιών ράπερ Παφ Ντίντι ότι σαν τα πάρτυ του (που βιάζονταν παιδιά) δεν έχει πουθενά αλλού!
Η Τζένιφερ Λόπεζ μας έλεγε όχι στον φράκτη στα σύνορα, όμως στο σπίτι της έχει μαντρότοιχους πολλών μέτρων σε ύψος για να μην πλησιάζει η πλέμπα. Όλα αυτά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Το Δημοκρατικό κόμμα της μέσης υποτίθεται τάξης και των αδικημένων χρησιμοποιούσε πολυεκατομμυριούχους σταρ που καμία σχέση δεν έχουν με την κοινωνία για να πείσει την κοινωνία. Το κόμμα εμφάνισε μία τρομακτική ροπή προς την περεταίρω αριστεροποίησή του, πολλά από τα μέλη του κόμματος όμως αρνήθηκαν να ακολουθήσουν αυτή την πορεία.
Στο ερώτημα αν οι δολοφονικές απόπειρες εναντίον του Τραμπ επηρέασαν το αποτέλεσμα, η απάντηση είναι σαφώς και επηρέασαν. Όχι μόνο ως συμπάθεια και αλληλεγγύη στον Τραμπ αλλά περισσότερο επειδή ίσως για πρώτη φορά είδαν έναν Τραμπ τρωτό και άτρωτο συναμα, έναν Τραμπ που έγινε πιο προσιτός και πιο ανθρώπινος, σαν να μαλακωσε για τα δικά του δεδομένα. Και είναι αλήθεια, όπως εξελιχθηκε η μάχη, ο Τραμπ θα μπορούσε να χάσει μόνο από τον κακό του εαυτό, ένα έργο που έχουμε δει στο παρελθόν.
Στη συνάντηση δύο ωρών του Μπάιντεν με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο μία εβδομάδα μετά τον θρίαμβο Τραμπ, ο Μπάιντεν εμφανίστηκε με ένα χαμόγελο που προκάλεσε ερωτηματικά. Ο Μπάιντεν κατάλαβε πώς τον έβγαλαν από την μέση όταν ήταν πλέον αργά και δεν στενοχωρέθηκε με το εκλογικό αποτέλεσμα και την ήττα του κόμματος από το οποίο απομακρύνθηκε. Η βραδυπωρία όμως με την οποία αντικαταστάθηκε τον Αύγουστο αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την ήττα της 5ης Νοεμβρίου. Μόνος μία σουπεργούμαν θα μπορούσε σε τόσο χρόνο να ανατρέψει το αποτέλεσμα και η Κάμαλα σίγουρα δεν ήταν ποτέ σούπεργούμαν!
Ένας άλλος παράγοντας στον οποίο κρίθηκε η εκλογική μάχη έχει να κάνει με τις επιλογές των δύο κομμάτων στη θέση του Αντιπροέδρου. Ο Τζέι Ντι Βανς, η προσωποποίηση του αμερικανικού ονείρου, ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς την ναρκομανή μητέρα του και χωρίς τον πατέρα του έφτασε εκεί που πίστεψε αλλά και εκεί που δίσταζε και να ονειρευτεί.
Ο Βανς και ο Τραμπ παρά την μεγάλη τους κόντρα στο παρελθόν έβαλαν στην άκρη τις διαφορές τους για το καλό του κόμματος και της χώρας και αυτό εκτιμήθηκε πολύ. Η επιλογή των Δημοκρατικών από την άλλη στο πρόσωπο του Γουόλτζ ήταν μία νερόβραστη επιλογή που δεν προσέθεσε τίποτα στην ούτως ή άλλως νωχελική Κάμαλα.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε όμως και μία συντριβή για ΜΜΕ σε Αμερική και στο εξωτερικό, ακόμα και στην Ελλάδα που προπαγάνδιζαν εναντίον του Τραμπ. Ήττα και για τους δημοσκόπους οι οποίοι προσπάθησαν να εξαπατήσουν την κοινή γνώμη, εκτός και αν είχαν καλές προθέσεις αλλά ήταν εντελώς ανίκανοι! Οι ανοησίες περί μάχης στήθος με στήθος, νεφρό με νεφρό και βλεφαρίδα με βλεφαρίδα ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν!
Επιβεβαιώθηκε πλήρως αυτό που λέγαμε όσοι δημοσιογραφούμε στην Αμερική: Η μάχη των εκλογών δεν είναι απλά η μάχη Τραμπ – Χάρις ή Ρεπουμπλικανών – Δημοκρατικών. Η μάχη αυτή ήταν η μάχη δύο διαφορετικών κόσμων με διαφορετικά «θέλω» και ανάγκες με διαφορετική κοσμοθεωρία.
Το αποτέλεσμα της κάλπης έδωσε περισσότερες απαντήσεις από έναν νικήτη εκλογών. Περισσότερες απαντήσεις από τις ερωτήσεις που ίσως είχαμε. Κάποιες άλλες απαντήσεις θα τις δούμε σίγουρα στα πρώτα δύο χρόνια της Διακυβέρνησης Τραμπ που με το Κογκρέσο στο πλευρό του θα έχει τεράστια δύναμη αλλά και τεραστια πίεση να αλλάξει πολλά σε μία χώρα που ψήφισε για μία μεγάλη αλλάγη, μία επιστροφή στην αμερικανική κανονικότητα.
ΥΓ. Θα κλείσω με μία εικόνα που με συγκλόνισε καθώς βρισκόμουν στην Ουάσινγκτον ως ανταποκριτής του Newsbomb.gr. Tρεις τα ξημερώματα σε ένα πάρκο στο Dupontes Circle η απόλυτη ερημιά, βρίσκομαι εκεί και μιλάω σε μία τηλεοπτική σύνδεση με Ελλάδα την ώρα των αποτελεσμάτων, ένας Αφροαμερικανός κύριος κοντά στα 60 περίμενε υπομονετικά δίπλα μου να τελειώσω την σύνδεση.
Κρατούσε μία τσάντα με όλα τα λιγοστά υπάρχοντά του, προφανώς άστεγος, από τους πολλούς που έχει η αμερικανική πρωτεύουσα. Στην αρχή ταράχτηκα, όμως η ευγένειά του μου απομάκρυνε τον όποιο φόβο. Με ρώτησε αν είμαι δημοσιογράφος, του απάντησα «ναι» και με ρώτησε με αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ποιος κέρδισε. Του απαντησα πως ο Τραμπ κέρδισε μόλις την Πενσυλβάνια, οπότε θα είναι ο νικητής.
Ο άνθρωπος αυτός έκανε μία χορευτική φιγούρα γύρω από τον εαυτό του. Τον ρώτησα αν χάρηκε για την νίκη Τραμπ και μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Χαίρομαι, ναι. Όχι για εμένα, για εμένα κανένα αποτέλεσμα δεν θα αλλάξει κάτι. Για τα παιδιά μου, όμως, χαίρομαι. Ναι, για τα παιδιά μου».
Τον ρώτησα πού είναι τα παιδιά του και μου απάντησε πως δεν ξέρει πού είναι. Μου είπε με θλίψη πως χρόνια τώρα δεν ξέρει πού είναι τα παιδια του με τη μητέρα τους, αλλά δεν σταμάτησε να προσεύχεται για αυτά! Και γι αυτά χαίρεται αυτό το βράδυ.
Με ευχαρίστησε για τα νέα και έφυγε μέσα στο σκοτάδι. Κρατώντας τη σακούλα του…Για εμένα μετά από μία μέρα με τρομερή πίεση και άγχος, μία μέρα ιστορική που είχα την ευλογία να βρίσκομαι εκεί να καλύψω ως δημοσιογράφος, αυτή η μίνι συνέντευξη ίσως είχε μεγαλύτερη σημασία και αξία από μία συνέντευξη με τους πρωταγωνιστές των εκλογών. Εξάλλου, σε μία δημοκρατία δεν θα έπρεπε ο λαός να είναι ο πρωταγωνιστής;
