PLUS
Ο «Παπαμαλάκ@@». Αυτό θα ήταν ένα από τα κεφάλαια από τη βιογραφία του Γιάννη Ιωαννίδη, αν την έγραφα εγώ. Του το είχα εκμυστηρευθεί και γελούσε.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΕΡΙΒΟΛΑΡΗ
Ο Παντελής Περιβολάρης γράφει για τον Γιάννη Ιωαννίδη που γνώρισε, για τον προπονητή του στην ομάδα της Βουλής και για τον άνθρωπο που ήταν τόσο ξεχωριστός
Δεν ξέρω αν είχε αναθέσει σε κάποιον να τη γράψει. Οι ιστορίες του ήταν τόσο πολλές που θέλει πολλούς συγγραφείς και πολλούς τόμους. Οι αφηγήσεις του ήταν τόσο έντονες που κρατούσαν μέχρι τις πέντε και έξι το πρωί στο σαλόνι, σε ένα σπίτι γεμάτο από κόσμο όπου κανείς δεν έφευγε και όλοι ήταν ένα μαγεμένο και πειθαρχημένο κοινό. Το μόνο που επιτρεπόταν ήταν να πάμε μέχρι τον πλούσιο μπουφέ, γιατί ήταν μέγας ξενιστής.
«Ο Ίβκοβιτς όταν έφυγε από τον Άρη τούς είπε ‘‘διώξτε τον Γκάλη’’», αυτή ήταν μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Ο Ντούντα ήταν προπονητής στον Άρη μετά το πρώτο πρωτάθλημα που πήρε ο «Ξανθός» και ήταν προπονητής αυτός όταν πρωτοήρθε ο Γκάλης στην Ελλάδα. Την έλεγε αυτή την ιστορία ο Ιωαννίδης για να πει με τον τρόπο του ότι ήταν καλύτερος προπονητής από τον Ίβκοβιτς.
Άλλη αγαπημένη μου ιστορία; «Το ντόπερμαν τρελάθηκε». Μας έλεγε ο «Ξανθός» πως έβαλε τους παίκτες του σε διαδικασία καθημερινής προπόνησης, όταν ανέλαβε για πρώτη φορά προπονητής, πως τους πήγε στον στίβο για να γίνουν αθλητές-κομάντος. «Το ντόπερμαν τρελάθηκε» έλεγαν σύμφωνα με τη διήγησή του στη Θεσσαλονίκη για τις τότε πρωτοποριακές τακτικές προπόνησης.
Γνώρισα τον Ιωαννίδη στην ομάδα μπάσκετ της Βουλής. Την έφτιαξαν ο Ιωαννίδης με τον Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος με έβαλε στην ομάδα. Για περίπου μία δεκαετία, μέχρι η ασθένειά του να αρχίσει να τον καταβάλει, κάθε Τετάρτη μεσημέρι μαζευόμασταν στο κλειστό της Καλλιθέας για προπονήσεις. Και όποτε είχε φιλανθρωπικό παιχνίδι, στην Αθήνα, αλλά εκτός Αθήνας πηγαίναμε. Και σε τουρνουά ανεξάρτητων πρωταθλημάτων λάβαμε μέρος. Ο Ιωαννίδης ακόμα και όταν είχε υπουργικά καθήκοντα δεν έχανε αυτό το ραντεβού. Και ήταν και παίκτης και προπονητής. Και φυσικά διάλεγε τους καλύτερους συμπαίκτες για να κερδίζει. Και τον Τζαλαλή και τον Παντελιάδη. Από αυτή την ομάδα πέρασαν βουλευτές και βουλευτές, υπουργοί και υπουργοί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο Χρήστος Σταϊκούρας, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης, ο Θάνος Πλεύρης, ο Κώστας Καραγκούνης, ο Γιώργος Ορφανός, ο Στάθης Κουτμερίδης, ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, ο Παύλος Χρηστίδης, ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, ο Βασίλης Κικίλιας, ο Κώστας Παταβούκας και πολλοί άλλοι που ήταν απλώς υποψήφιοι ή φίλοι μας. Αρχηγός όλων ο Ιωαννίδης.
Σε ένα παιχνίδι ο Ιωαννίδης εκνευρισμένος από την απόδοση του Κυριάκου Μητσοτάκη τον κάνει αλλαγή. Ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν τότε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ο Ιωαννίδης του βάζει τις φωνές. Ο Μητσοτάκης, τη μοναδική φορά που τον είδα εκνευρισμένο, του απαντά πώς μου μιλάς έτσι και ο «Ξανθός» του απάντησε: «Εδώ αφεντικό είμαι εγώ». Ήταν ο πάγκος, ήταν η ομάδα και σε κάθε ομάδα που είχε, αυτός ήταν το απόλυτο αφεντικό.
Εννοείται ότι και εγώ τα είχα ακούσει ένα εκατομμύριο φορές. Μόνο τον Λοβέρδο δεν είχε βρίσει. Υπήρχε μεγάλος αλληλοσεβασμός μεταξύ τους. Όμως εγώ καταλάβαινα την αγάπη του. «Αν σε είχα από μικρό δεν θα γινόσουν δημοσιογράφος, αλλά επαγγελματίας μπασκετμπολίστας», έλεγε. Δεν θα ξεχάσω ότι σε μια συνέντευξή του στο ραδιόφωνο, νομίζω στον Τόλη Κοτζιά στον Σπορ fm ήταν, αλλά δεν παίρνω και όρκο, μιλώντας για την ομάδα της Βουλής και όταν ο Τόλης ανέφερε εμένα, είπε «ο Παντελής είναι σκύλος».
Όμως σε αυτή την ομάδα δεν συζητούσαμε μόνο για μπάσκετ. Ήταν ομάδα πρωτίστως των πολιτικών και η πολιτική ήταν το κυρίαρχο θέμα. Και ήταν δύσκολα χρόνια. Τα πρώτα χρόνια των μνημονίων. «Εγώ δεν έβγαλα τα χρήματά μου στο εξωτερικό όπως κάνουν άλλοι», θυμάμαι να μου λέει όταν κρινόταν αν θα γίνει και στην Ελλάδα ό,τι και στην Κύπρο, δηλαδή κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων. Ο Ιωαννίδης ήταν πατριώτης.
Και να γυρίσω στην ιστορία με τον «Παπαμαλά@@». Ήταν ένας Αρμένιος παπάς. Ο Γιάννης Παπαγεωργίου, ο γυμναστής, τον είχε φέρει. Ο Γιάννης είναι από τους καλύτερους φίλους του «Ξανθού». Αλλά και αυτόν τον έκανε έξαλλο ο Ιωαννίδης. Και μπορεί να βρίζονταν και μετά να αγκαλιάζονταν. Ο εν λόγω παπάς, καθολικός, ήταν σούπερ σουτέρ. Έβαζε τα τρίποντα σαν σοκολατάκια στο κουτί, όπως λέει ο Θοδωρής Υφαντής – και αυτός συμπαίκτης μας στην ομάδα της Βουλής. Κάποια στιγμή τον πήραν χαμπάρι οι δημοσιογράφοι, έγραψαν κάπου για τον «παπατρίποντο» και βγήκε και στην τηλεόραση. Μετά ο παπάς «την ψώνισε» μπασκετικά. Άρχισε να κάνει τον Τζόρνταν χωρίς να το… έχει. Ο Ιωαννίδης έγινε έξαλλος σε μια προπόνηση. «Ρε μαλ@@@, εσύ δεν είσαι παπάς, είσαι παπαμαλά@@» του φώναξε. Τον χάσαμε από τότε τον παπά. Να είναι καλά όπου και να βρίσκεται.
Ο τίτλος μπήκε, Γιάννη Ιωαννίδη, όπως είχα υποσχεθεί. Έστω σε αυτές τις σκόρπιες αναμνήσεις. Και με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα, ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να σου πω. Για όσα μου έμαθες, σε αυτά τα πολύτιμα φροντιστήρια, κάθε Τετάρτη μεσημέρι στο κλειστό της Εθνικής Αντιστάσεως. Αντίο, φίλε, εις το επανιδείν. Ιωαννίδη
