PLUS
Ο Γραμματέας Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων της ΓΣΕΕ Δημήτρης Καραγεωργόπουλος με ανάρτηση του απαντά στα όσα ισχυρίστηκε ο δικηγόρος-εργατολόγος κ. Διονύσης Τεμπονέρας σε συνέντευξη του με θέμα το “Γιατί νίκησαν οι εργαζόμενοι της efood”.
Συγκεκριμένα ο . Καραγεωργόπουλος σε ανάρτηση του στον προσωπικό του λογαριασμό στον Facebook γράφει:
Ο κ. Διονύσης Τεμπονέρας, σε συνέντευξη του στο iEidiseis.gr λέει: «Ο απαξιωμένος γραφειοκρατικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, ασθμαίνοντας τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις, με μια ανακοίνωση της «κακιάς ώρας». Το άγχος να μην έρθει στο προσκήνιο το ζήτημα της επισφάλειας στην εργασία, είναι προφανές. Οι εργαζόμενοι της efood και τα σωματεία τους πάνε απευθείας στην κοινωνία, παρακάμπτοντας την ΓΣΕΕ».
Παρατήρηση πρώτη. Αν ο κ. Τεμπονέρας έχει την ανάγκη να νιώσει πολιτικά «δυνατός» επιλέγοντας, με προσβολές και ύβρεις, ως αντίπαλο τα συνδικάτα και τη ΓΣΕΕ, τότε είναι άξιος συνεχιστής του αρχηγού του που το κόμμα του άσκησε Κυβερνητική εξουσία ως συνδικάτο και μάλιστα παλιάς κοπής, και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να ασκεί αντιπολίτευση ως…εκπολιτιστικός σύλλογος. Εφόσον λοιπόν μας επιλέγει γι’ αντιπάλους, να περάσει ένα πρωινό από την Πατησίων να τον κεράσουμε καφέ και να του δώσουμε «χαρτάκι προτεραιότητας», να μπει κι αυτός στη σειρά πίσω από άλλους πρώην εργοδοτικούς και πρώην κυβερνητικούς – Πασοκογενείς συνδικαλιστές, που τους υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν οι ίδιοι ένιωσαν «ορφάνια», μετά την απώλεια της νομής της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ. Διότι στο πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ υπήρχαν και τέτοιοι…
Παρατήρηση δεύτερη. Ο κ. Τεμπονέρας υποτίθεται ότι προέρχεται από τη γενιά των Millennials ή αλλιώς της Generation Y, που είναι η αμέσως επόμενη γενιά, στην οποία ανήκουν όσοι γεννήθηκαν μεταξύ του 1980 και του 2000. Είναι δηλαδή ένας νέος άνθρωπος, υποτίθεται προοδευτικός και δημοκράτης, και είναι να απορεί κανείς με την ξύλινη και στείρα γλώσσα που χρησιμοποιεί για να συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο…το τίποτα. Διαβάζοντας συγκεκριμένα αποσπάσματα από το άρθρο του μου μύρισε «κλεισούρα» και «ναφθαλίνη». Υπόγα για την ακρίβεια…
Στην πραγματικότητα ο κ. Τεμπονέρας, με αυτή του την τοποθέτηση, παρά τη νεανική εξωτερική του όψη, δείχνει να διακατέχεται από μια γηρασμένη, σχεδόν ετοιμοθάνατη, νοοτροπία και πολιτική αντίληψη.
Και μπορεί η καινοτομία ως ευρύτερη έννοια να είναι ταυτισμένη με νέας ηλικίας άτομα, όταν όμως συζητούμε για πολιτική στην Ελλάδα στο μυαλό μας έρχονται άνθρωποι που διακατέχονται από μια σειρά από ιδεοληψίες. Και αυτό, για να μην παρεξηγούμαι, ισχύει ανεξάρτητα παρατάξεων. Σε άλλους χώρους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο. Τα γηρασμένα μυαλά και οι παλαιοκομματικές νοοτροπίες είναι αυτές που διώχνουν τους νέους μας από την πολιτική και από κάθε θεσμική εκπροσώπηση. Να το προσέξει αυτό ο κ. Τεμπονέρας, αν και πολύ φοβάμαι ότι είναι ήδη αργά για να κάνει ένα τέτοιο «λίφτινγκ»…αν επιδέχεται το μυαλό τέτοιου τύπου παρεμβάσεις.
Για να το κλείνουμε το θέμα. Ο κ. Τεμπονέρας αν πρέπει να ψάξει κάπου για συνδικαλιστική και κυβερνητική γραφειοκρατία, ας ψάξει το «λάθος» στα του κομματικοποιημένου οίκου του. Δε θα πέσουμε στην παγίδα των προσβολών και των προκλήσεων που συνεχώς εκτοξεύει το κόμμα του και ως φαίνεται υιοθετεί και ο ίδιος. Απλά κάποιες στιγμές τα όρια της ανοχής μας μειώνονται και ενίοτε τους «τρολάρουμε» για να εκτονωθούμε.
Η συμπεριφορά τους πάντως δείχνει ανωριμότητα και εμπάθεια. Έχουν πολλά να μάθουν ακόμη και για το τι σημαίνει συνδικαλισμός και για το πως γίνονται οι αγώνες. Σίγουρα δεν γίνονται βάζοντας για μερικά δευτερόλεπτα ένα κομματικό πανό στις πορείες, ίσα ίσα για να τους απαθανατίσουν οι φωτογράφοι…πριν τους πλακώσει ο κόσμος με τις λεμονόκουπες…
Υ.Γ. Νιώθω περήφανος που η Generation X γενιά μου έδωσε τη μεγάλη μάχη των μαθητικών καταλήψεων, απέναντι στο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου. Νιώθω περισσότερο περήφανος για το γεγονός ότι μείναμε άυπνοι έξω στο κρύο βράδια και μέρες ατέλειωτες, συγκρουστήκαμε με τις ομάδες των Σπίνων, των Μαραγκών και των Καλαμπόκων για να υπερασπιστούμε τους δικούς μας δημοκρατικούς «ναούς», τα σχολειά μας. Η πιο περήφανη στιγμή της ζωής μου όμως ήταν όταν συγκρουστήκαμε με τις δυνάμεις ασφαλείας έξω από τα δικαστήρια και τη Νομαρχία Αχαΐας για να τιμήσουμε τη μνήμη ενός προοδευτικού ανθρώπου, να αποτίσουμε φόρο τιμής και να απαιτήσουμε τη δικαίωση ενός δασκάλου που έδωσε την ίδια του τη ζωή για να υπερασπιστεί εμάς, τους μαθητές του. Ακόμα πονάει το σημάδι από το γκλοπ στα πλευρά μου…κυρίως όταν, καμιά φορά, πιάνω τον εαυτό μου να διολισθαίνει στο λαϊκισμό. Αυτός ο «πόνος» από το ξύλινο γκλοπ, ειναι σαν ξυπνητήρι που με επαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Το δρόμο της δημοκρατίας, της προόδου και του αγώνα. Της ευγένειας, της ευπρέπειας και του πολιτικού πολιτισμού.
Αυτό μας δίδαξε εκείνος ο Δάσκαλος με τη δική του θυσία.
