Ο ιμάμης που ονειρεύεται να γίνει αρχιτέκτονας

10/11/2020 20:44

Ο 49χρονος σουνίτης διερμηνέας Μοχάμεντ Ζακί, που ήρθε στην χωρα μας πριν από περίπου 25 χρόνια από το Μαρόκο ως οικονομικός μετανάστης, είναι ο πρώτος ιμάμης της Αθήνας. Μιλά άπταιστα ελληνικά ,αραβικά και γαλλικά. Είναι Έλληνας πολίτης, έγγαμος και έχει πτυχίο Φυσικής και Μαθηματικών και ειδικές σπουδές Μουσουλμανικής Θεολογίας.

Ρεπορτάζ Στάθης Μπαλτάς

Η άγνωστη διαδροµή ζωής του Μοχάµεντ Ζακί, επικεφαλής του νέου τεµένους στον Βοτανικό, από το Μαρόκο µέχρι και την Αθήνα

Δεκατρία χρόνια μετά την ψήφιση της σχετικής υπουργικής απόφασης που έφερε στη Βουλή η τότε Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Μαριέττα Γιαννάκου, το πρώτο τζαμί στην Αθήνα είναι γεγονός. Τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου τελέστηκε η πρώτη προσευχή, μέσα σε ένα τέμενος του οποίου το άνοιγμά πέρασε από 40 κύματα.

Πρόκειται για ένα οικόπεδο 17 στρεμμάτων, το οποίο παραχωρήθηκε από το Πολεμικό Ναυτικό. Μέσα στο οικόπεδο υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος πρασίνου, παιδική χαρά, χώρος στάθμευσης, καθώς και κρήνη, όπως επιβάλλει η μουσουλμανική παράδοση. Στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας λατρείας βρίσκεται το αντίστοιχο «ιερό» των μουσουλμάνων, όπου στέκεται ο ιμάμης, γνωστό ως «μιχράμπ», το οποίο βλέπει προς στη Μέκκα. Το χαλί προσευχής, λόγω των ειδικών προδιαγραφών που πρέπει να έχει, κατασκευάστηκε στο Ιράν. Το τζαμί δεν έχει μιναρέ.

Στο ίδιο κτίριο υπάρχουν τουαλέτες και μικροί βοηθητικοί χώροι. Για την κατασκευή του τεμένους εμπλέκονται πολλά υπουργεία και διαφορετικές υπηρεσίες. Ενδεικτικά, μεταξύ άλλων, εμπλέκονται το υπουργείο Παιδείας, το υπουργείο Υποδομών, ο Δήμος Αθηναίων, ακόμη και το Ναυτικό, που παραχώρησε τον χώρο. Το τζαμί είναι κρατικό και η ανέγερσή του χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από το ελληνικό δημόσιο. Την κατασκευή του ανέλαβαν τέσσερις κατασκευαστικές εταιρείες μετά από διενέργεια διαγωνισμού, με τα έργα να ξεκινάνε στις 4 Νοεμβρίου του 2016.

Η εφημερίδα «Μπαμ στο Ρεπορτάζ» βρέθηκε στο νέο τζαμί και μίλησε με τον ιμάμη του. Ο Μοχάμεντ Ζακί είναι ένας ευχάριστος και φιλόξενος άνθρωπος και έδειξε παραπάνω από πρόθυμος να μας μιλήσει για τη ζωή, τις σπουδές και τα όνειρά του.

«Αισθάνομαι πανευτυχής και ανακουφισμένος γιατί μετά από αρκετά χρόνια αγωνίας και δουλειάς έχει γίνει το έργο και έχουμε πια το τέμενος. Ευχαριστώ το κράτος της Ελλάδας. Ευχαριστώ και τους Έλληνες, την Ελλάδα που μας έχει υποστηρίξει σε αυτό το έργο». Το χαμόγελο του Μοχάμεντ Ζακί φαινόταν πλατύ πίσω από τη μάσκα. Κάθε του λέξη ήταν εμποτισμένη με πραγματική ευγνωμοσύνη και αγαλλίαση για το άνοιγμα του πρώτου επίσημου ισλαμικού τεμένους στην Αθηνα. Όσο μας μιλούσε, περιφερόταν στο χώρο και τον περιεργαζόταν, όπως, ένας πρωτοετής στο νέο φοιτητικό του σπίτι. Η κούρασή από το βεβαρημένο του πρόγραμμα κατά τις πρώτες μέρες πιλοτικής λειτουργίας του χώρου ήταν έκδηλη στο βλέμμα του, αλλά όχι αρκετή για να κάμψει τον ενθουσιασμό του.

Μια κούραση η οποία δεν προέρχεται μόνο από το “τρέξιμο” για το νέο τζαμί, αλλά αναβλύζει από την διαδρομή του μέχρι να φορέσει την ενδυμασία του πρώτου επίσημου ιμάμη στην πρωτεύουσα της Ελλάδας. Μια μακρά διαδρομή που ξεκίνησε από έναν δύσκολο βίο στο Μαρόκο και συνεχίστηκε μετ’ εμποδίων και στη χώρα μας, κατά τη διάρκεια της περιόδου της οικονομικής κρίσης. Την πορεία αυτή εξιστορεί ο Μοχάμεντ Ζακί στην «Μπαμ στο Ρεπορτάζ».

Ο Μοχάμεντ είναι ο μεγαλύτερος από τα έξι παιδιά τα οποία έφεραν στον κόσμο οι γονείς του. Η οικογένεια έστειλε τον πρωτότοκο γιό της να περάσει από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μέχρι και το Πανεπιστήμιο «Σχολή Επιστημών» στην πόλη Κενίτρα του Μαρόκο. Εκεί σπούδασε μαθηματικά και φυσική, αλλά δεν ήταν αυτό με το οποίο ήθελε να καταπιαστεί για το υπόλοιπο της ζωής του.

«Το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω Αρχιτεκτονική, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να τα καταφέρω. Έδωσα τις αντίστοιχες πανελλαδικές του Μαρόκο, αλλά δεν μάζεψα τα μόρια που απαιτούνται», μας είπε, ξεφυσώντας ελαφρώς. Στη συνέχεια, στράφηκε στις σπουδές της Μουσουλμανικής Θεολογίας, αλλά ο μεγάλος του “καημός” ήταν και παραμένει η Αρχιτεκτονική.

Η πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα, ήταν ως τουρίστας, μαγεύτηκε από την ομορφιά της και τελικά επέλεξε να είναι αυτός ο τόπος στον οποίο θα εγκατασταθεί ως οικονομικός μετανάστης. Έφτασε στην χώρα μας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αλλά έμελλε να περιμένει πάνω από δύο δεκαετίες για να θεωρείται Έλληνας πολίτης, καθώς έλαβε την υπηκοότητα το 2013!

«Τα πρώτα χρόνια μου στην Ελλάδα ήταν όπως κάθε μετανάστη. Έψαχνα διακαώς για δουλειά και τελικά βρήκα ως τεχνίτης και βοηθός διακοσμητή εσωτερικών χώρων. Στη συνέχεια εργάστηκα ως μάστορας, μέχρι που έφτιαξα τη δική μου επιχείρηση. Η ατομική επιχείρηση που είχα φτιάξει πήγε καλά για ένα χρονικό διάστημα, αλλά το 2010 – 2011 αναγκάστηκα να την κλείσω».

Από τα χείλη του ιμάμη βγήκε η ιστορία μιας διαρκούς βιοπάλης, από τις πολλές αντίστοιχες, Ελλήνων και μεταναστών. Μιας επαγγελματικής διαδρομής που ξεκίνησε με δυσκολίες, συνεχίστηκε με το άνοιγμα μιας επιχείρηση, αλλά τελικά “βυθίστηκε” μέσα στις φουρτούνες της οικονομικής ύφεσης. Μας ανέφερε ότι, ως οικογενειάρχης, βίωσε την αγωνία του τι θα ξημερώσει η επόμενη μέρα, μέσα σε μία δύσκολη περίοδο. Οι υπόλοιποι συγγενείς του δεν ήταν στην Ελλάδα για να επιμεριστεί το βάρος ανάμεσα σε περισσότερα άτομα. Μόνο αυτός, η γυναίκα του και τα παιδιά του, καλούνταν να σταθούν όρθιοι. Δεν ανησύχησε ποτέ, όμως, στο σημείο της απελπισίας, διότι είχε πάντα στο μυαλό του, όπως μας τόνισε, ότι ο ίδιος και η οικογένειά του βρίσκεται σε μία χώρα που την αγαπούν και τους έχει αγκαλιάσει.

Η οικογένεια του Μοχάμεντ Ζακί έχει γυρίσει πια την πλάτη της σε αυτές τις δυσκολίες και έχει κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ο ιμάμης έχει διαμορφώσει πλέον μια νέα καθημερινότητα, μέσα στο δεύτερο του “σπίτι”.

Η ημέρα του ξεκινάει τα ξημερώματα, οπότε και κάνει το πρώτο κάλεσμα για προσευχή, στις 5:24. Αυτό το κάνει συνολικά πέντε φορές το εικοσιτετράωρο, σύμφωνα με τις συνήθειες της θρησκείας του Ισλάμ.

Η νέα του ζωή έχει βέβαια ξεκινήσει μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες της επιδημίας του κορωνοϊού, γεγονός που έχει επηρεάσει τη λειτουργία του τεμένους. Ο ιμάμης μας εξέφρασε την επιθυμία του να προσελκύσει τους πιστούς από μακρινότερες περιοχές, αλλά αφενός η λειτουργία άλλων παράτυπων τζαμιών σε άλλες γειτονιές και αφετέρου ο περιορισμός των επιτρεπόμενων πιστών μέσα στο χώρο λατρείας ( εννιά άτομα στο χώρο λατρείας των ανδρών και τέσσερα στο χώρο των γυναικών), έχουν θέσει προσωρινά “φραγμούς” σε αυτή του την επιδίωξη.

«Η χωρητικότητα του τζαμιού είναι εως 360 άτομα. Και σίγουρα οι μουσουλμάνοι στην Αθήνα είναι πολλοί παραπάνω από τον αριθμό αυτό. Υπάρχουν και άλλα τζαμιά που έχουν νομιμοποιηθεί, έχουν λάβει άδεια από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Οπότε, θεωρώ ότι οι πιστοί θα μοιράζονται ανάμεσα σε αυτό το τέμενος και στα υπόλοιπα».

Ο βίος του Μοχάμεντ Ζακί διέπεται από την πεποίθηση ότι η θρησκεία και η επιστήμη αλληλοσυμπληρώνονται. Αυτό εκφράζεται όχι μόνο από τις σπουδές του, αλλά και από την ίδια τη θρησκεία του Ισλάμ. Μέσα στο Κοράνι υπάρχουν πολλές αποδείξεις επ’ αυτού, όπως μας επισημαίνει. «Η Επιστήμη δεν αρνείται τη θρησκεία και η Θρησκεία δεν αρνείται την Επιστήμη», λέει χαρακτηριστικά. Αυτή τη σχέση ο Ζακί θα την εκφράζει, προς το παρόν, καθημερινά μέσα από τη θέση του ιμάμη. Μας εκμυστηρεύτηκε όμως ότι σκέφτεται τη μελλοντική πιθανότητα να συνεχίσει τις σπουδές του σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Το μεγάλο του όνειρο να γίνει αρχιτέκτονας ίσως τελικά γίνει πραγματικότητα στην Ελλάδα!