PLUS
Το να γνωρίζει ένας πρωθυπουργός την τιμή βασικών καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών, όπως για παράδειγμα της φέτας, της τομάτας και του κρέατος ή του κομίστρου στις αστικές συγκοινωνίες, θεωρείται στοιχειώδες. Και κυρίως φανερώνει εάν ο άνθρωπος που παίρνει τις αποφάσεις για την χώρα είναι σε επαφή με την πραγματικότητα, δηλαδή, με όσα βιώνει ο κάθε πολίτης στην καθημερινότητά του.
Η τροπή, όμως, που έχει πάρει ο πολιτικός διάλογος ασχολούμενος με το κιλό ή το ήμισυ του κιλού της φέτας, μετατρέπει το κοινοβούλιο σε μπακάλικο με τα βίντεο-σαφάρι σε σούπερ μάρκετ και τους πολιτικούς μας σε μπακαλόγατους, ευτελίζοντας πολιτική αντιπαράθεση η οποία δεν διεξάγεται πια στη βάση επιχειρημάτων αλλά σαν σενάριο κακόγουστης κωμωδίας. Στο μεταξύ, το καλάθι μας στα σούπερ μάρκετ γίνεται όλο και πιο ελαφρύ και η έγνοια της επιβίωσης μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον ακριβείας, όπου η κάλυψη των υποχρεώσεων έχει μετατραπεί σε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, αβάσταχτη. Αυτό είναι το πρόβλημα γενικώς και ειδικώς, μ’ αυτό βασανιζόμαστε οι πολίτες αυτής της χώρας.
Το θέμα δεν είναι αν το μισό κιλό ή το ένα κιλό φέτας έχει 6,28, το θέμα είναι ότι και με αυτή την μέση τιμή πώλησης δυσκολεύεσαι πια να την αγοράσεις. Και λίγο η φέτα, λίγο η ντομάτα, λίγο το λάδι μας κουνάει μαντήλι η χωριάτικη σαλάτα και μένουμε «αμανάτι» (χωρίς στήριγμα) με την πολιτική σαλάτα. Μόνοι κερδισμένοι από αυτήν την αντιπαράθεση είναι όσοι βρίσκονται στα άκρα και απορρίπτουν συνολικά τις δημοκρατικές διαδικασίες. Και μόνη χαμένη, με άλλα λόγια, από όλο αυτό το «πανηγύρι», είναι η ποιότητα της δημοκρατίας σε αυτόν τον τόπο.
