PLUS
Τι ωραίες και απλές ιστορίες που έλεγαν παλιά!
Οι παραμυθάδες είχαν το χάρισμα να λένε τις μεγαλύτερες και πιο σκληρές αλήθειες με τόσο επιτηδευμένο τρόπο που ο άμεσα ενδιαφερόμενος, εφόσον είχε μυαλό και το χρησιμοποιούσε, μπορούσε να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Στο παραμύθι του Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά», μόλις το παιδάκι φωνάζει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός, σπάζοντας το κλίμα της ψεύτικης πραγματικότητας, γυρίζουν ο ένας στον άλλον οι μεγάλοι, που φοβούνταν να ομολογήσουν τι έβλεπαν, κι αναγκάζονται να παραδεχτούν την αλήθεια. Ο βασιλιάς συνέχισε να περπατά κορδωμένος έως το τέλος της τελετής, αν κι εκείνος άκουσε το αθώο παιδί και δεν του έμεινε πια καμία αμφιβολία, μην έχοντας όμως τη δύναμη να παραδεχτεί ότι εξαπατήθηκε από τους επιτήδειους ράφτες…
Το παραμύθι έχει τελειώσει. Κι εμείς πρέπει να σκεφτούμε μόνοι μας τη λυτρωτική επίδραση της αλήθειας στο μέλλον της χώρας απέναντι σε περιοδεύοντες «βασιλιάδες» που δεν δείχνουν κανένα σημάδι ντροπής και περιφέρουν τη «γύμνια» τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα, επιχειρώντας να μας παρουσιάσουν σαν αληθινά τα ανύπαρκτα μεταξωτά ενδύματα.
Στην πραγματική ζωή η αναμέτρηση με την αλήθεια είναι πιο περίπλοκη. Και ενώ η τραγωδία παίζεται και ξαναπαίζεται με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, πολίτες σε σύγχυση παρακολουθούν τα αφηγήματα που δεν αντέχουν σε καμία απολύτως λογική. Η κάθαρση δεν επέρχεται και το σοκ της αποκάλυψης τείνει να είναι όλο και μικρότερο κάθε φορά, μέχρι τελικής αναισθησίας και αναισθητοποίησης, τόσο πολύ που τελικά δυσκολευόμαστε να φωνάξουμε σαν το παιδάκι του παραμυθιού: «Μα, ο βασιλιάς είναι γυμνός»…
