PLUS
Για όλους ήταν ο «Μπεμπέλ», ο αγαπημένος της κινηματογραφικής κάμερας που έχασε έναν από τους δημοφιλέστερους πρωταγωνιστές της, έναν ηθοποιό που μπορούσε να κάνει τα πάντα, χωρίς να παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του.
Tου ΝΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑ∆Η
Ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό ήταν ο απόλυτος άρχοντας των ταινιών δράσης που αγαπήθηκαν από το κοινό
Ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό, ο «γοητευτικός άσχημος» του γαλλικού κινηματογράφου, που έπαιξε σε 80 ταινίες, ξεκίνησε το μεγάλο, αιώνιο ταξίδι για να ξανασυναντηθεί με τους παλιούς συμμαθητές του Κονσερβατουάρ, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του βυθίζοντας τη Γαλλία αλλά και τους απανταχού σινεφίλ στη θλίψη.
Μποξ και ποδόσφαιρο
Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1933 στο Νεϊγί-συρ-Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού, σε καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν γλύπτης και η μητέρα ζωγράφος. Ωστόσο, ο μικρός Μπελμοντό δεν είχε φανερώσει καμία καλλιτεχνική κλίση στα εφηβικά του χρόνια.
Αντιθέτως έδειξε από την αρχή κλίση στα αθλητικά, φανερώνοντας ένα ξεχωριστό πάθος για το μποξ και το ποδόσφαιρο.
Έτσι μεγαλώνοντας αποφάσισε να γίνει πυγμάχος και στη σύντομη καριέρα του στα ρινγκ από το 1949 έμεινε αήττητος. Την επόμενη όμως χρονιά, συνειδητοποιώντας τις θυσίες που έπρεπε να κάνει για να γίνει επαγγελματίας μποξέρ, τα παράτησε και στράφηκε στην υποκριτική φοιτώντας στην Εθνική Σχολή ∆ραματικής Τέχνης του Παρισιού.
Με ένα τσιγάρο μόνιμα στο στόμα, ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό ξεκίνησε την καριέρα του το 1957 παίρνοντας κάποιους μικρούς ρόλους σε γαλλικές ταινίες της εποχής και βρέθηκε χωρίς ο ίδιος να το θέλει στην αντίπερα όχθη από τον υπερβολικά όμορφο Αλέν Ντελόν που ξεκινούσε και αυτός την καριέρα του, με τους κριτικούς να του δίνουν τον χαρακτηρισμό του «γοητευτικά άσχημου».
Όμως το αστέρι του είχε ήδη αρχίσει να λάμπει. Ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό γεμάτος αυτοπεποίθηση και γέλιο, με ευκίνητο κορμί, έγινε ο απόλυτος ήρωας και οικεία φιγούρα, ακούραστος, παράτολμος άνθρωπος και μάγος των λέξεων, όπως χαρακτηριστικά τον αποχαιρέτισε μέσω Twitter ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν.
Επί μισό αιώνα κυριάρχησε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Τις ταινίες του είδαν περισσότεροι από 130.000.000 θεατές αποτελώντας το απόλυτο «πρότυπο» για τους ηθοποιούς των μετέπειτα χρόνων, όπως για τον Ζαν Ντιζαρντέν που τον θεωρούσε «έναν από τους τελευταίους ήρωες» του γαλλικού κινηματογράφου.
Ο Ντελόν
λάτρεψαν το γαλλικό σινεμά δεν βαρέθηκαν ποτέ να βλέπουν και να ξαναβλέπουν τις ταινίες του, στη μεγάλη οθόνη, στην τηλεόραση ή πιο πρόσφατα στο Netflix, σε αφιερώματα για τον Γκοντάρ. Άλλωστε, η «συνάντησή» του με τον πατριάρχη της Νουβέλ Βαγκ σφράγισε τη μοίρα του: δεν ήταν ούτε καν 30 χρόνων όταν, το 1960, έγινε θρύλος, πρωταγωνιστώντας στην ταινία «Με κομμένη την ανάσα». Η συνεργασία τους θα συνεχιστεί το 1961 με την ταινία «Η κυρία θέλει έρωτα» και το 1965 με τον «Τρελό Πιερό».
Παράλληλα συνεργάζεται με όλους τους «μεγάλους» της εποχής του: από τον Πίτερ Μπρουκ («Moderato cantabile, 1960»), τον Ζαν-Πιερ Μελβίλ («Ο εφημέριος», 1961) και τον Ανρί Βερνέιγ («Οι δύο αλήτες», 1962), μέχρι τον Φρανσουά Τριφό («Η σειρήνα του Μισισιπή», 1969) και τον Λουί Μαλ («Ο κλέφτης», 1967).
Ο Μπεμπέλ ήταν ο μόνος που μπορούσε να σταθεί ισότιμα δίπλα στον Αλέν Ντελόν, τον συμπρωταγωνιστή του στην ταινία «Μπορσαλίνο» (1970), στον στενό και πιστό του φίλο και όχι ανταγωνιστή, όπως τους ήθελε συχνά ο Τύπος.
Χωρίς κασκαντέρ
Στη μεγάλη και εντυπωσιακή καριέρα του κανένας ηθοποιός δεν τον ντούμπλαρε ποτέ σε επικίνδυνες σκηνές. Οι θαυμαστές του θυμούνται μάλιστα πως το 1963 συμμετείχε σε μια παράσταση του τσίρκο Μεντράνο, όπου ο Μπεμπέλ διέσχισε τη σάλα, στον αέρα, με μια μηχανή πάνω σε σχοινί.
Αυτός ήταν ο Μπελμοντό, ο απόλυτος άρχοντας των ταινιών δράσης που αγαπήθηκαν από το κοινό, αρχής γενομένης από το «Καρτούς» του Φιλίπ ντε Μπροκά, που έκοψε 3.000.000 εισιτήρια, και στη συνέχεια με τον «Άνθρωπο από το Ρίο» (1963) και τον «Τυχοδιώκτη των δύο ηπείρων», με συμπρωταγωνίστρια την Ούρσουλα Άντρες, τον «Τρόμο πάνω από την πόλη», το «Αφεντικό του Club Number 1» (1976) και το «Μπάτσος ή αλήτης» (1979) ή το «Ο περιθωριακός» (1983).
Ο Ζαν έγινε ο θαυμάσιος «αλήτης» του Νέου Κύματος, το αγόρι που ξεψυχά στα χέρια της Τζιν Σίμπεργκ, ο Λεό Μορέν, ο Χαφιές, ο Λουί της «Σειρήνας», ο τρελός Πιερό πάντα και παντού, ο «Επαγγελματίας» που περπατά προς το ελικόπτερο αγέρωχος προς τη δική του «έξοδο». Ο «Μπελμοντό» των εφηβικών μας χρόνων, που δεν γέρασε ποτέ όσο κι αν τα χρόνια πέρασαν αδυσώπητα και άλλαξαν οι χαρακτήρες του σύγχρονου κινηματογράφου.
Ένας σταρ πλημμυρισμένος με joie de vivre, ένας ακαταμάχητος, γόης, ένας ηττημένος που δεν μπορούσε να πάψει να καλοπερνά πιστεύοντας πως σχεδόν πάντα, έστω και την τελευταία στιγμή, μπορείς να αλλάξεις το μοίρα προς το καλύτερο με μια αστεία ατάκα ή ένα στραβό τσιγάρο στο στόμα.
Ο Μπελμοντό, σε αυτήν την απίστευτη κινηματογραφική του πορεία στην οποία διέπρεψε με όλους τους τρόπους, υπήρξε ο ηθοποιός που έκανε τη ζωή να φαίνεται σαν αυτό που είναι: μια υπέροχη, επικίνδυνη περιπέτεια που παίρνουμε σοβαρότερα απ’ ό,τι πρέπει, ζώντας τη λιγότερο απ΄ όσο οφείλουμε.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
