PLUS
H ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση η οποία μαίνεται εδώ και σχεδόν έναν χρόνο δεν είναι παρά ένα νέο αιματοβαμμένο επεισόδιο σε μια σύγκρουση που έχει την πηγή της στα μέσα του 20ου αιώνα. Μια σύγκρουση που ξεκίνησε ουσιαστικά πριν 77 χρόνια, το 1947 όταν μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, χιλιάδες Εβραίοι- συμπεριλαμβανομένων πολλών επιζώντων του Ολοκαυτώματος- μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη, που ήταν τότε υπό βρετανική εντολή.
Του Νίκου Βασιλειάδη
Στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων ο καθένας από μας μπορεί να έχει σχηματίσει την δική του προσωπική άποψη για το Μεσανατολικό ανάλογα με την φιλοσοφία που τον διέπει ή το θυμικό του. Υπάρχουν οι ώριμες φωνές που για χρόνια καλούν για μια λύση δύο κρατών, αλλά υπάρχουν εξίσου και τα άκρα, που ονειρεύονται μια ολοκληρωτική νίκη του ενός ή του άλλου, αδιαφορώντας αν η κατάληξη αυτή στοιχίσει χιλιάδες ζωές απλών αθώων πολιτών εκατέρωθεν. Κάπως έτσι βρισκόμαστε εδώ και τόσα χρόνια μέσα σ’ έναν κολασμένο κύκλο, ταλαντευόμενοι ανάμεσα σε διάφορα αδιέξοδα.
Όποια όμως και να είναι η άποψή μας για το μακελειό που συντελείται στην πολύπαθη αυτή περιοχή δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε τη φρίκη αυτού που συνέβη το Σάββατο 7 Οκτωβρίου και την Κυριακή 8 Οκτωβρίου του 2023 στο νότιο Ισραήλ, όταν οι τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές της Χαμάς συστηματικά σφαγίασαν, όλους τους κατοίκους που συνάντησαν στον δρόμο τους , των οποίων το μοναδικό έγκλημα ήταν ότι ήταν Εβραίοι, όπως ομοίως – και πρέπει να το τονίζουμε αυτό, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στην τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή που υπομένουν οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι της Γάζας, οι οποίοι σίγουρα δεν είναι τρομοκράτες και φυσικά αποδοκιμάζουν κάθε τέτοια φρικώδη ενέργεια.
Στην Ευρώπη αυτή η αποτρόπαιη εικόνα θύμισε την φρίκη του Μπατακλάν και του Σαμουέλ Πατί, αυτό που συνέβη αλλά και τα περιβόητα Einsatzgruppen, τις Ναζιστικές Μονάδες Ειδικής Δράσης, Τάγματα Θανάτου που δημιουργήθηκαν το 1939 από το Τρίτο Ράιχ , μόνο που εδώ, κάτω από το κορανικό λάβαρο, το «Αλλάχ άκμπαρ» αντικατέστησε το χιτλερικό «Sieg Heil».
Και για να είμαστε ακριβείς θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία χρηματοδοτούνταν από τους Ναζί τη δεκαετία του 1930, υποστήριξε τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, Amin al-Husseini, ο οποίος έχοντας φύγει για το Βερολίνο το 1941 για να συναντήσει τον Χίτλερ, ανέλαβε την αποστολή να εκπαιδεύσει τις βόσνιες μουσουλμανικές μεραρχίες SS στα Βαλκάνια και να συνεργαστεί για την εξάλειψη των Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Πρέπει λοιπόν να συμφωνήσουμε πως για μας τους Ευρωπαίους ο αντισημιτισμός δεν είναι πλέον ταμπού. Η Shoah η «καταστροφή» στα εβραϊκά, που καθιερώθηκε ως όρος για να περιγράψει το Ολοκαύτωμα από τους Εβραίους ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’40. δεν είναι μια λεπτομέρεια ή μάλλον ένα απλό επεισόδιο στη μακρά και αιματηρή ιστορία της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, όπως υποστήριξε ο Βιετναμέζος Γάλλος δικηγόρος και ακτιβιστής κατά της αποικιοκρατίας Jacques Vergès αλλά ένα γεγονός που στοίχισε εκτός από εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές την έκπτωση των ηθικών και ανθρωπιστικών αξιών στον τόπο που γεννήθηκαν με ολέθρια αποτελέσματα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την ισλαμοφοβία η οποία τείνει να αντικαταστήσει τον αντισημιτισμό, θεωρώντας πως οι μουσουλμάνοι είναι ικανοί να ανατρέψουν τον δυτικό πολιτισμό.
Από την άλλη όμως υπάρχει και αυτό δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε, ένα εξτρεμιστικό κομμάτι μέσα στο Ισλάμ το οποίο θεωρεί και προβάλει το Ισλάμ ως «θρησκεία των καταπιεσμένων» εκθρονίζοντας τους επιζώντες του στρατοπέδου, οι οποίοι πλέον τείνουν να θεωρούνται μέσα από την προπαγάνδα του ως οι νέοι καταπιεστές.
Είναι ένας νέος αντιρατσισμός που προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες που απαιτεί από τους πιστούς του να θεωρούν τους λευκούς, τους Εβραίους και περιστασιακά τους Ασιάτες ως εκ φύσεως ρατσιστές και από εκεί και πέρα, το καθήκον κάθε «αντιρατσιστή» είναι πρώτα να είναι αντισημίτης και να καταδιώκει τον “εκλεκτό λαό” όπου κι αν βρίσκεται, και ιδιαίτερα στο Ισραήλ, όπου σφετερίζεται τη θέση των Παλαιστινίων. Με αυτή τη λογική όλα επιτρέπονται στο όνομα της Παγκόσμιας Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένης και της άγριας σφαγής των καταπιεστών.
Κάπως έτσι μπορεί να εξηγηθεί το αγκάλιασμα αυτής της εξτρεμιστικής τάσης από ένα μέρος που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό το οποίο από ένθερμος κάποτε υπερασπιστής των καταπιεσμένων Εβραίων μεταπήδησε μέσα σε λίγα χρόνια στο στρατόπεδο των μουσάτων φανατικών αντισιωνιστών.
Ωστόσο, αυτή η επιμονή των δήθεν προοδευτικών να παραμένουν δέσμιοι στη γοητεία του εξτρεμιστικού, τρομοκρατικού αυτού βραχίονα κλίνοντας το μάτι προς τη Χαμάς, ή στην γοητεία του υπερασπιστή των Μουσουλμάνων Ερντογάν αλλά και πολλές φορές στην παρουσία των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Ευρώπη προοιωνίζει μια νέα έκπτωση των αξιών του πολιτισμού μας σε μια εποχή ανακατατάξεων και συγκρούσεων που μπορεί να έχει ξανά ολέθρια αποτελέσματα για το οικοδόμημα της ειρηνικής και ευημερούσας Ευρώπης που πασχίσαμε να οικοδομήσουμε, όχι πάντα με επιτυχία αλλά σε γενικές γραμμές ικανοποιητικά.
Στο βιβλίο του, Εβραίοι στη χώρα του Ισλάμ, ο Βρετανοαμερικανός ιστορικός με εξειδίκευση στις ανατολικές σπουδές Μπέρναρντ Λιούις θυμήθηκε μια φράση που κυκλοφόρησε στη Μέση Ανατολή το 1973 κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ: «πρώτα οι άνθρωποι του Σαββάτου και μετά οι άνθρωποι της Κυριακής». Δηλαδή πρώτα να σφάξουμε τους Εβραίους και μετά τους Χριστιανούς.
Ο παγκόσμιος τζιχαντισμός, σουνιτικός ή σιιτικός, που χειραγωγείται από τη Μόσχα και την Τεχεράνη στον ολοκληρωτικό τους πόλεμο ενάντια στη Δύση, θα σφάξει με τον ίδιο ενθουσιασμό τους ανθρώπους της Βίβλου, του Ταλμούδ ή της Καινής Διαθήκης. Οι αποκεφαλισμένοι και ξεκοιλιασμένοι άνθρωποι του Sderot και του Ashkelon προοιωνίζουν τι θα μπορούσε να μας συμβεί αν συνεχίσουμε να συμμαχούμε με τα τέρατα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
