PLUS
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, έχει χαραχτεί στη μνήμη των περισσοτέρων η φράση του Γεωργίου Παπανδρέου πριν από 50 και βάλε χρόνια: «Όταν ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι».
Μια φράση που μπορεί να ειπώθηκε σε άλλες εποχές, μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, αλλά η οποία παραμένει επίκαιρη ακόμη και σήμερα, άσχετα αν οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αποδείξουν ότι όλα βαίνουν καλώς, όταν ακόμη και η σκληρή πραγματικότητα τις διαψεύδει αδυνατώντας να υπακούσει σε επικοινωνιακούς σχεδιασμούς.
Γιατί ο πληθωρισμός και η ακρίβεια είναι το πιο ακραίο παράδειγμα απαξίωσης μιας κοινωνίας, προκαλεί φτώχεια, κοινωνικό αποκλεισμό και ανθρώπινο πόνο, βυθίζοντας τις κοινωνίες σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και ανασφάλειας.
Εύκολα μπορούν κάποιοι να πανηγυρίζουν για τις επενδυτικές βαθμίδες που «πέφτουν σαν το χαλάζι», τη βελτίωση στους αριθμούς της ανεργίας, τα πλεονάσματα και τις κοινωνικές παροχές.
Όμως η σκληρή αλήθεια είναι πως καθημερινά καταγράφονται αυξήσεις τιμών σε βασικά αγαθά, φέρνοντας τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις αντιμέτωπους με ανατιμήσεις που το εισόδημά τους δεν μπορεί να απορροφήσει! Οι λογαριασμοί ρεύματος και τα καύσιμα ακολουθούν ένα τρομακτικό ράλι αισχροκέρδειας και ο κόσμος παραμιλάει μπροστά στα ποσά που καλείται να πληρώσει, με την αγανάκτηση να έχει χτυπήσει κόκκινο. Οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι πάσχουν και σίγουρα δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί η πραγματική εικόνα του πλούτου των ατόμων με τον δείκτη ΑΕΠ ή με τα κέρδη των τραπεζών, ή η ευτυχία των ατόμων με την αντίστοιχη ευτυχία των μετόχων και των διοικήσεων των πολυεθνικών.
Όταν οι συντάκτες της Διακήρυξης των Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ ανέφεραν ότι «η ζωή, η ελευθερία και η ευτυχία» ήταν οι επιδιώξεις μιας νέας και ανεξάρτητης χώρας» γνώριζαν για τι μιλούσαν. Μάλλον εμείς το ξεχάσαμε.
