PLUS
Στο γυµνάσιο Νο 11 στη Hangzhou της παράκτιας επαρχίας Zhejiang, στην Κίνα, οι µαθητές δεν χρειάζονται κουπόνια για το γεύµα τους.
Σκανάρουν το πρόσωπό τους, το κοµπιούτερ εγκρίνει, επιλέγει σύµφωνα µε τα χιλιάδες προσωπικά δεδοµένα που έχει αποθηκεύσει και εξυπηρετούνται. Οι υπάλληλοι του σχολείου πανηγυρίζουν για την απλότητα και τη χρησιµότητα της υπηρεσίας, αλλά τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Οι υποστηρικτές αυτής της τεχνολογίας ισχυρίζονται πως κάνει τη ζωή πιο εύκολη και ασφαλέστερη, αλλά πολλοί διαφωνούντες επιµένουν πως αυτό είναι η απαρχή του Big Brother για να µπουν στο στόχαστρο 1,4 δις. Κινέζοι.
Αυτή είναι µόνο µία, απλή, πλευρά αυτού που ονοµάζουµε κρατικός έλεγχος και παρακολουθήσεις που την δεχόµαστε και την επιζητούµε πεπεισµένοι πως ζώντας σε µια εποχή της ανασφάλειας όσο περισσότερα ξέρει το κράτος για µας τόσο πιο ασφαλείς είµαστε.
Από την άλλη την εξουσία, η οποία ανέκαθεν έφερε την ανασφάλεια της προσωρινότητας, αφού, όχι µόνο στις δηµοκρατίες, όπου κόµµατα και πρόσωπα εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση, αλλά και στις δεσποτικές κυβερνήσεις, όπου το προσωρινό γίνεται µόνιµο καθεστώς, αυτή µας η ανασφάλεια την βολεύει, και όλοι στο τέλος καταλήγουµε να λέµε πως «έτσι κάνουν όλοι στην εποχή µας» και ότι τα πάντα παρακολουθούνται, συνεπώς οι παρακολουθήσεις είναι κοινωνικό φαινόµενο που εµπλέκει τους πάντες, εποµένως µη σπεύδουµε να ζητάµε τον λόγο από την κυβέρνηση ή τον πρωθυπουργό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Παρακολουθήσεις: Το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε αίτημα για άμεση σύγκληση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής
Υποκλοπές: Εξεταστική επιτροπή και για την περίοδο ΣΥΡΙΖΑ! (αποκλειστικό)
Και εδώ το πράγµα στραβώνει. Γιατί µπορεί, αν θέλουµε να καθησυχάσουµε τη µεγάλη ανασφάλεια που µας κάνει ευάλωτους να δεχόµαστε την έκθεσή µας στους ιούς της πληροφορίας και της επιτήρησης, αλλά σίγουρα δεν επιτρέπουµε στους πολιτικά υπεύθυνους να οχυρώνονται πίσω από το χαοτικό παιχνίδι µιας εποχής όπου τα προσωπικά µας δεδοµένα κυκλοφορούν σε τεράστια στοκ.
Η γενική τάση, η φρενίτιδα και η µανία µε την πληροφορία δεν µπορούν να αθωώνουν την κάθε ΕΥΠ, τον εκάστοτε παρακυβερνητικό ή άλλο µηχανισµό να οργανώνει την παρακολούθηση των αντιπάλων του ή και των «δικών του». Και σίγουρα η προσπάθεια του κράτους να απαλύνει τη θέση του µε γενικεύσεις περί «κοινωνικών φαινοµένων» δεν το απαλλάσσει από τις ευθύνες για τις αποφάσεις των ηγεσιών, των πολιτικών επιτελείων και των “υπηρεσιακών παραγόντων”.
Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΜΠΑΜ στο ρεπορτάζ” που κυκλοφορεί
