PLUS
Άλλο ένα τριήμερο πένθος από την αρχή της χρονιάς, το τρίτο κατά σειρά, και ακόμη μία φορά που η πατρίδα κλαίει για τα παιδιά της. Ιπτάμενοι της Πολεμικής Αεροπορίας, πιλότοι που πατούν εκατοντάδες ώρες πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο, με επιμονή, υπομονή και, κυρίως, γενναιότητα, κάνοντας αυτό που διάλεξαν από μικρά παιδιά να κάνουν: να χαρίσουν, παραμένοντας οι ίδιοι αφανείς, τον εαυτό τους στο σύνολο. Να υπερασπίζονται τους ελληνικούς αιθέρες από τα τουρκικά μαχητικά ή να αγωνίζονται να σβήσουν μια φωτιά που καίει μέσα σε μια χαράδρα, να προλάβουν να ρίξουν όσο πιο πολύ νερό γίνεται, να σώσουν ό,τι σώζεται πριν πέσει το σκοτάδι.
Πόσες φορές σκεφθήκαμε, όταν από τη σιγουριά του καναπέ μας ρωτάμε «μα πού είναι τα εναέρια μέσα;», το ρίσκο που παίρνουν σε κάθε πτήση τους, με τα μποφόρ να λυσσομανούν, με δίνες και θερμοκρασίες που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη φαντασία, με την κάθε υδροληψία, όταν το αεροπλάνο κοπανάει πάνω στη θάλασσα και είναι σαν να σε χτυπάει σεισμός, με την κάθε βουτιά για ρίψη να είναι μια αναμέτρηση με το αδύνατο, το παράλογο, το φοβερό.
Παιδιά ακόμη στα μάτια των πολλών, ήρωες επειδή το αποφάσισαν, γνωρίζοντας ότι κάθε φορά που αφήνουν το έδαφος πίσω τους και αγκαλιάζουν τα σύννεφα μπορεί να μην ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους. Κι όμως το κάνουν. Γιατί είναι το καθήκον τους. Είναι η δουλειά τους να σώζουν τους ανθρώπους.
Ο θάνατός τους γίνεται ο θάνατος όλων μας. Και όταν πάει να ξεχαστεί, πρέπει να είμαστε εκεί να τον υπενθυμίζουμε. Ηλιάκης, Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός και τώρα Μουλάς, Στεφανίδης, οι ήρωες της διπλανής μας πόρτας. Αθάνατοι!
