- Η Θεσσαλονίκη ζει ένα δράμα μέσα στις φλόγες του κορωνοϊού που σαρώνει τα πάντα στον διάβα του. Μια ανέμελη πόλη που οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε στο μυαλό μας ως την «πιο ερωτική», με τα cafe της απλωμένα στην παραλία (να «χορταίνει» το μάτι θάλασσα), με τα πανέμορφα ταβερνάκια της κρυμμένα στις γειτονιές (στην Τούμπα, στο Ντεμπό, στο Χαριλάου, στην Καλαμαριά), με την εμβληματική πλατεία Αριστοτέλους , με τη «μαγική» αγορά Μοδιάνο να κερνάει τσίπουρα και μεζέδες.
- Στο δεύτερο κύμα της πανδημίας (που ενέσκηψε από τα μέσα Σεπτεμβρίου) η εικόνα της Νύμφης του Θερμαϊκού ήταν κάτι παραπάνω από καλή και όλοι έλεγαν πως όσοι ζουν εκεί τηρούν τα μέτρα και επιδεικνύουν υπευθυνότητα. Όμως, το κλήμα στράβωσε νωρίς φτάνοντας – δυστυχώς – στο σημείο, σήμερα πλέον να μην επαρκούν στα νοσοκομεία της οι κλίνες Covid και τα κρεβάτια Εντατικής Θεραπείας. Οι λοιμωξιολόγοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά και όσοι εργάζονται στις Μονάδες βιώνουν την απόγνωση των διασωληνωμένων.
- Δεν είναι η ώρα για την… απονομή ευθυνών αν και είναι ηλίου φαεινότερον ότι κάποια κυβερνητικά στελέχη κοιμήθηκαν αποκαμωμένα από την υπερπροσπάθεια της πρώτης περιόδου. Είναι η ώρα της μάχης με οδηγό τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες από κάθε γωνιά της χώρας που δηλώνουν εθελοντικά «τα παρατάμε όλα, ερχόμαστε να βοηθήσουμε». Με το χαμόγελο στα χείλη, όπως κάποτε στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, όπου μια χούφτα θεότρελοι φαντάροι έλιωσαν τους Ιταλούς εισβολείς το 1940. Θα νικήσουμε, θα νικήσουμε…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί