PLUS
Η Μονακό είχε πάθος, πείσμα, κυνήγησε κάθε μπάλα, κέρδισε δίκαια και πλέον ο Μπαρτζώκας με τους παίκτες του θα πρέπει να πάνε στο πριγκιπάτο και να δείξουν ποιο είναι το αφεντικό της σειράς. Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για το 1- 1 και το στιγμιότυπο που φανέρωσε από νωρίς τι θα γινόταν.
Αυτά είναι τα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας και ο Ολυμπιακός αυτή την φορά, έπεσε θύμα της… ιστορίας. Μια σκληρή διαδικασία. Αγώνες στους οποίους τα περιθώρια χαλάρωσης είναι λίγα και μικρά, είτε είσαι παίκτης, είτε προπονητής. Μια στιγμή, μια απόφαση, ένα κακό διάστημα, μπορούν να σε “κρεμάσουν”. Οι Μονεγάσκοι ήταν καλύτεροι από την πρώτη περίοδο και έπειτα.
Το αντίθετο δηλαδή από τις προηγούμενες επισκέψεις τους στον Πειραιά. Εμφάνισαν αντοχές και έβγαλαν και δυνάμεις που όλοι ξέρουμε ότι τις έχουν. Εξάλλου η Μονακό είναι μια ομάδα που στις τελευταίες αγωνιστικές της κανονικής περιόδου, έδειξε πάρα μα πάρα πολλά στοιχεία ομάδας έτοιμης να “κλείσει σπίτια”.
Δεν το έκανε στον πρώτο αγώνα, το έκανε στον δεύτερο. Και με ποικιλία. Και με τρόπους που ανάγκασαν τους “ερυθρόλευκους” να δεχτούν από νωρίς την ήττα. Για να είμαι σωστός, οφείλω να πω ότι το παιχνίδι άρχισε να… βρωμάει πριν καν περάσει μπροστά η Μονακό στο σκορ. Απλά όταν το έκανε, μετά δεν άφησε κανένα περιθώριο. Μην κολλάτε στο τελικό αποτέλεσμα και την διαφορά, αυτά είναι πραγματικά ανούσια σε μια σειρά.
Ο κόσμος ήταν ο μοναδικός που το πίστευε, ακόμη και στο -18, όταν ο Τζέιμς με δυο σερί τρίποντα είχε φροντίσει να εκτοξεύσει την διαφορά. Η Παρασκευή ήταν Μεγάλη για τον Ολυμπιακό μεταφορικά. Για την Μονακό ήταν κυριολεκτικά. Την γεύση που έχουν πλέον η Αρμάνι και η Μπάρτσα στα… χείλη, την έχει και ο Ολυμπιακός. Δεν ξέρω αν οι Ιταλοί και οι Ισπανοί έχουν πιο εύκολο ή πιο δύσκολο έργο. Αυτό που ξέρω, είναι, ότι η ελληνική ομάδα πήρε ένα μάθημα, πως θέσεις reserve στα φάιναλ- φορ δεν υπάρχουν.
Η… μηχανή του Κώστα
Η Μονακό προσπάθησε να κάνει όσα και στα δυο προηγούμενα παιχνίδια της στο ΣΕΦ, όπου είχε καλό ξεκίνημα, αλλά αυτή την φορά οι Πειραιώτες ήταν έτοιμοι. Και χάρη στην σωστή άμυνά τους ψηλά, μπόρεσαν ακόμα και να κλέψουν μπάλες, δηλητηριάζοντας τις συνεργασίες των Γάλλων. Ο Μπαρτζώκας ήθελε να τρέξει η ομάδα απέναντι σε ένα σύνολο που γουστάρει να “ανοίγει” το γήπεδο. Και καλά κάνει. Γιατί η ομάδα που ‘χει φτιάξει είναι παντός καιρού και συνθηκών. Δεν “κολλάνε” οι Πειραιώτες να πάνε σε όποιον τρόπο είναι ο πιο βολικός. Η διαφορά πήγε νωρίς στους δέκα, γιατί υπήρχε και η ξεκάθαρη κεκτημένη ταχύτητα από το πρώτο ματς.
Η προσπάθεια της Μονακό είχε να κάνει με το να κυνηγήσει και μεταξύ μας, σε ένα σχετικά καλό δεκάλεπτο όπως ήταν το πρώτο για τους Πειραιώτες, οι Μονεγάσκοι μπόρεσαν να μείνουν μόνο 6 πόντους πίσω. Βέβαια οι πόντοι τους ήταν… 10 και αυτό οφείλεται επαναλαμβάνω, στην σωστή πίεση ψηλά και φυσικά στον μπαμπούλα Φάλ που όποτε τολμούσαν να πλησιάσουν οι συμπατριώτες του, αυτός φρόντιζε να τους… ανάβει κόκκινο.
Ο Τζέιμς είχε ξανά να αντιμετωπίσει πότε τον Γουόκαπ και πότε τον Μακ Κίσικ. Από την άλλη ο Σλούκας που μπήκε νωρίς στο ματς (5’) δεν είχε να αντιμετωπίσει κάποιον. Γιατί πολύ απλά τέτοιοι παίκτες όπως ο Κώστας όταν φτάνουν τα πλέι- οφ, γνωρίζουν τους τρόπους να “ανάψουν την μηχανή” και να την έχουν σε καλή κατάσταση. Απλά δεν είχε μεγάλη συνέχεια όλο αυτό, γιατί δεν το επέτρεψε ο αντίπαλος. Είπαμε, παίζουν δυο ομάδες…
Και τσαμπουκά παρακαλώ…
Ο Μπαρτζώκας άνοιξε το rotation , η Μονακό βρήκε ρυθμό και δύναμη. Και έβγαλαν και τσαμπουκά. Εμ, τι; Επειδή μένουν στο Πριγκιπάτο; Εδώ ο Χόλ κάρφωσε, πήγε να… πατήσει τον Λαρεντζάκη, ο τελευταίος πήγε να ζητήσει τον λόγο και του χίμηξαν μέσα στο ΣΕΦ άλλοι δυο Γάλλοι, την ώρα που οι υπόλοιποι “ερυθρόλευκοι” τριγυρνούσαν στον παρκέ (μόνο ο Πρίντεζης πήγε να ηρεμήσει την κατάσταση). Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται λεπτομέρειες, αλλά είναι ίσως πολύ πιο σημαντικά και από ένα σύστημα. Το δεύτερο δεκάλεπτο άνηκε στο πείσμα των φιλοξενούμενων.
Υποχρεωτικά από την στιγμή που είχαν γίνει νωρίς οι αλλαγές, ξαναμπήκε το αρχικό σχήμα συν τον Σλούκα. Ο Ντόρσεϊ, ο Βεζένκοβ και ο Παπανικολάου για να ισορροπήσουν μια κατάσταση που ήδη είχε διαφοροποιηθεί. Ένα επιμέρους 5-24 (με σερί 0- 15) είχε λάβει χώρα, η Μονακό “έχτισε” την διαφορά της, γιατί είχε δύναμη και συνοχή στα πάντα. Κυρίως στην άμυνα και στο κυνήγι κάθε μπάλας. Και κλασικά όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν πας εκτός έδρας και “χτίσεις” ψυχολογία, μετά θα μπουν και όλα μέσα. Εδώ οι άνθρωποι έβαλαν καλάθι χωρίς να το θέλουν. Ο Λι πήγε να βγάλει no look πάσα και η μπάλα πήγε ταμπλό και μέσα. Κακά τα ψέματα, ένας παίκτης θα μπορούσε να ανατρέψει ένα τόσο κακό σκηνικό. Ο Ντόρσεϊ. Γιατί αυτός κουβαλάει το αναπάντεχο και μπορεί να χαλάσει οτιδήποτε μοιάζει φυσιολογικά δομημένο.
Το δώρο του Τζέιμς στον Ομπράντοβιτς
Ο Ολυμπιακός της ανάπαυλας είχε να αντιμετωπίσει και το -12, αλλά και τον εαυτό του. Τραγικό δεύτερο δεκάλεπτο με πολύ ανακάτεμα, καμία μπασκετική λογική και μακριά από την κλασική Ολυμπιακή ισορροπία. Η Μονακό, που έβαλε 10 πόντους στην πρώτη περίοδο, πέτυχε… 30 στην δεύτερη!!! Και δέχθηκε μόνο 12! Ο Ομπράντοβιτς πέταξε έξω από το rotation τον Άλφα Ντιαλό (είχε και μικρό πρόβλημα από την Μ. Τετάρτη) και τον Μότουμ (τον έβαλε στο τέλος). Πήρε από όσους χρησιμοποίησε κάτι και φρόντισε να έχει άγχος ο Ολυμπιακός, ακόμη και στις βολές. Η Μονακό στην τρίτη περίοδο που ήταν δεδομένο ότι το ΣΕΦ θα πάλευε να κρατήσει όρθια την ομάδα του, πήγε με συντήρηση και αργές επιθέσεις. Και σε αυτό το διάστημα ήταν ο Τζέιμς που ανέλαβε να ορίσει καταστάσεις.
Ο Αμερικανός που δεν είχε μεγάλο ρόλο στο γύρισμα του παιχνιδιού, επειδή είναι παικταράς, φρόντισε να μην αφήσει τον Ολυμπιακό να πάρει θάρρος και κουράγιο ενόψει τελευταίας περιόδου. Κακά τα ψέματα, αν η διαφορά έπεφτε, στο τελευταίο δεκάλεπτο θα γινόταν κόλαση. Και ο Τζέιμς αυτό το απέτρεψε και ήταν το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει στον προπονητή του και στους συμπαίκτες του.
Τώρα… πριγκιπάτο
Οι πυλώνες του ματς, όπως καταλάβατε ήταν συγκεκριμένοι. Ο Ολυμπιακός δεν ξέφυγε στην αρχή. Η ομάδα ανακατεύτηκε νωρίς και ο Τζέιμς την αποτελείωσε στο τρίτο δεκάλεπτο. Όλα τα άλλα είναι περιττά και πλέον αυτό που μετράει, είναι να μάθουμε, αν οι Πειραιώτες έχουν το σθένος, την αντοχή και την ψυχραιμία να πάνε στο Μονακό και να πάρουν έστω ένα ματς. Να ξαναφέρουν την σειρά στην έδρα τους.
Καταλαβαίνω απόλυτα, ότι υπάρχει απογοήτευση. Παίζει ρόλο και η προηγούμενη τριετία κατά την οποία ο Ολυμπιακός δεν ήταν σε θέση να διεκδικήσει πράγματα. Είδαν λοιπόν οι Έλληνες φίλαθλοι μια ομάδα “δεμένη”, προπονημένη και σοβαρή και πίστεψαν ότι θα ήταν σίγουρα στην τετράδα του Βελιγραδίου. Φυσικά και το αξίζει. Απλά τα πλέι-οφ είναι ματς μιας βραδιάς. Και το βράδυ της 22ης Απριλίου δεν ήταν καλό. Ο κόσμος ήταν και πάλι εξαιρετικός, στο τέλος απέδειξε την αγάπη του αλλά και την πίστη του. Πλέον είναι θέμα ομάδας! Τα λέμε στα ματς του πριγκιπάτου…
πηγή: sport24.gr
