PLUS
Υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι ηθοποιοί που δεν έχουν κερδίσει ποτέ Όσκαρ, παρά το απίστευτο ταλέντο και την αφοσίωσή τους στην τέχνη τους.
Oι λόγοι που ποτέ δεν έχουν επιστρέψει στο σπίτι με το πολυπόθητο αγαλματίδιο είναι πολλοί. Η κατάκτηση ενός βραβείου είναι ένας συνδυασμός ταλέντου, χρονικής στιγμής, τύχης και πολλών άλλων παραγόντων. Το γεγονός όμως ότι ένας ηθοποιός δεν έχει κερδίσει Όσκαρ, δεν μειώνει το ταλέντο του ή την επίδρασή του στην κινηματογραφική βιομηχανία.
Υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι ηθοποιοί που δεν κέρδισαν ποτέ Όσκαρ παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες τους και τη συμβολή τους στην κινηματογραφική βιομηχανία και στην παρακάτω λίστα περιλαμβάνονται έξι από αυτούς.
Γκλεν Κλόουζ
Η Γκλεν Κλόουζ είναι μια από τις πιο αξιοσέβαστες ηθοποιούς της γενιάς της. Με καριέρα που εκτείνεται σε τέσσερις δεκαετίες, έχει προταθεί για Όσκαρ οκτώ φορές, γεγονός που την καθιστά μία από τις περισσότερες υποψήφιες ηθοποιούς στην ιστορία χωρίς νίκη. Παρά το τεράστιο ταλέντο της και την αναγνώριση των κριτικών, η Κλόουζ δεν έχει καταφέρει ακόμη να πάρει το πολυπόθητο Όσκαρ.
Πρώτα απ’ όλα, είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι τα βραβεία Όσκαρ είναι υποκειμενικά και η κατάκτηση ενός βραβείου δεν είναι πάντα ενδεικτική του ταλέντου ή της ικανότητας ενός ηθοποιού. Είναι απολύτως πιθανό η Κλόουζ, να μην είχε έως τώρα τον κατάλληλο συνδυασμό τύχης και συγχρονισμού για να κερδίσει ένα Όσκαρ.
Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μπορεί να συνέβαλαν στην έλλειψη ενός βραβείου για την Κλόουζ. Ένας από τους σημαντικότερους είναι τα είδη των ρόλων που έχει παίξει καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Η Κλόουζ είναι γνωστή για τις έντονες, καθοδηγούμενες από τους χαρακτήρες ερμηνείες της, συχνά σε απαιτητικούς και συναισθηματικά πολύπλοκους ρόλους. Ενώ αυτοί οι ρόλοι της έχουν αποφέρει την αναγνώριση των κριτικών, μπορεί να μην είναι οι τύποι ρόλων που συνήθως κερδίζουν Όσκαρ.
Για παράδειγμα, πολλές από τις υποψηφιότητες της Κλόουζ για Όσκαρ προέρχονται από ταινίες στις οποίες υποδύθηκε χαρακτήρες που δεν ήταν απαραίτητα συμπαθείς ή εύκολο να τους υποστηρίξει κανείς. Το 1988, η Κλόουζ ήταν υποψήφια για τον ρόλο της στην ταινία «Επικίνδυνες σχέσεις», στην οποία υποδύθηκε μια χειριστική και αδίστακτη αριστοκράτισσα. Το 2011, ήταν υποψήφια για την ταινία «Albert Nobbs», στην οποία υποδύθηκε μια γυναίκα που μεταμφιέστηκε σε άνδρα προκειμένου να επιβιώσει στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα. Ενώ αυτές οι ερμηνείες επαινέθηκαν από τους κριτικούς, μπορεί να ήταν πολύ προκλητικές ή και απωθητικές για ορισμένους ψηφοφόρους των Όσκαρ.
Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να λειτούργησε εις βάρος της Κλόουζ είναι το γεγονός ότι ποτέ δεν συνδέθηκε με ένα συγκεκριμένο είδος ή τύπο ταινίας. Σε αντίθεση με ορισμένους ηθοποιούς που είναι γνωστοί για τη δουλειά τους σε συγκεκριμένους ρόλους, η Κλόουζ έχει αναλάβει μια μεγάλη ποικιλία ρόλων σε όλη την καριέρα της, από δράμα μέχρι κωμωδία και επιστημονική φαντασία. Αν και αυτή η ευελιξία είναι αναμφίβολα ένα πλεονέκτημα, μπορεί να τη δυσκόλεψε να ξεχωρίσει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ή να δημιουργήσει μια σταθερή φήμη στους ψηφοφόρους των Όσκαρ.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Κλόουζ αντιμετώπισε σκληρό ανταγωνισμό σε πολλές από τις χρονιές που ήταν υποψήφια. Για παράδειγμα, το 1988, τη χρονιά που ήταν υποψήφια για το «Dangerous Liaisons», είχε απέναντί της την Τζόντι Φόστερ, η οποία κέρδισε για το «The Accused». Το 2019, η ηθοποιός αναμενόταν να κερδίσει για την ερμηνεία της στο «The Wife», αλλά έχασε από την Ολίβια Κόλμαν για τον ρόλο της στο «The Favourite». Σε αυτές τις περιπτώσεις, η Κλόουζ σίγουρα άξιζε το Όσκαρ, αλλά αντιμετώπισε τον ανταγωνισμό από άλλες ηθοποιούς που έδωσαν επίσης εξαιρετικές ερμηνείες.
Τέλος, είναι πιθανό η έλλειψη ενός Όσκαρ για την Κλόουζ να είναι απλώς θέμα κακής τύχης ή συγκυρίας. Με τόσες πολλές υποψηφιότητες στο ενεργητικό της, είναι σαφές ότι χαίρει μεγάλου σεβασμού από τους συναδέλφους της στον κλάδο. Ωστόσο, τα Όσκαρ είναι ένα άστατο θηρίο, και ακόμη και οι πιο ταλαντούχοι ηθοποιοί μπορεί να περάσουν ολόκληρη την καριέρα τους χωρίς να κερδίσουν ένα.
Έιμι Άνταμς
Η Έιμι Άνταμς είναι αναμφίβολα μια από τις πιο ταλαντούχες και ευέλικτες ηθοποιούς της εποχής της. Έχει λάβει πολυάριθμες διακρίσεις και υποψηφιότητες για τη δουλειά της στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένων έξι υποψηφιοτήτων για Όσκαρ. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι είναι μία από τις πιο διάσημες ηθοποιούς της γενιάς της, δεν έχει κερδίσει ποτέ Όσκαρ. Γιατί, λοιπόν, την έχει σνομπάρει η Ακαδημία τόσες πολλές φορές;
Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι ο μεγάλος ανταγωνισμός που έχει αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια. Η Άνταμς έχει προταθεί σε αρκετές κατηγορίες που παραδοσιακά είναι γεμάτες με ισχυρούς διεκδικητές. Για παράδειγμα, η πρώτη της υποψηφιότητα για την κατηγορία καλύτερου δεύτερου γυναικείου ρόλου ήταν το 2006 για τον ρόλο της στην ταινία «Junebug», που ήταν και ο ρόλος που την έκανε να ξεχωρίσει. Ωστόσο, έχασε από την Ρέιτσελ Βάις για το «The Constant Gardener». Την επόμενη χρονιά, η Άνταμς ήταν υποψήφια στην ίδια κατηγορία για το «Doubt», αλλά έχασε από την Πενέλοπε Κρουζ για το «Vicky Cristina Barcelona».
Η Άνταμς συνέχισε να προσφέρει ερμηνείες που έλαβαν αναγνώριση από τους κριτικούς σε ένα ευρύ φάσμα ειδών, όπως ρομαντικές κωμωδίες, δράματα και επιστημονική φαντασία. Έλαβε υποψηφιότητες για τη δουλειά της στις ταινίες «The Fighter», «The Master», «American Hustle», «The Big Short», «Vice» και «Arrival». Ωστόσο, δεν έχει κερδίσει ακόμη Όσκαρ.
Από την άλλη, είναι γνωστή η τάση της Ακαδημίας να ευνοεί ορισμένους τύπους ερμηνειών. Ενώ η Άνταμς έχει επαινεθεί για τη διακριτική, λεπτή απεικόνιση πολύπλοκων χαρακτήρων, η Ακαδημία συχνά επιβραβεύει πιο επιδεικτικές ερμηνείες που είναι πιο συναισθηματικά και σωματικά επιδεικτικές. Αυτό είναι εμφανές στο γεγονός ότι πολλές από τις ηθοποιούς που έχουν κερδίσει Όσκαρ τα τελευταία χρόνια, το έκαναν για ρόλους που περιλαμβάνουν ακραίες σωματικές μεταμορφώσεις ή έντονες συναισθηματικές εκρήξεις.
Παρά την έλλειψη Όσκαρ, η Άνταμς συνέχισε να χτίζει μια επιτυχημένη και ποικίλη καριέρα στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι είναι μια πολύπλευρη και ταλαντούχα ηθοποιός και οι ερμηνείες της έχουν κερδίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό του κοινού και των κριτικών. Η συμβολή της στην κινηματογραφική βιομηχανία δεν έχει περάσει απαρατήρητη, όπως αποδεικνύεται από τις πολυάριθμες υποψηφιότητες και τα βραβεία της από άλλους οργανισμούς υψηλού κύρους, όπως οι Χρυσές Σφαίρες, τα BAFTA και τα βραβεία SAG. Στην τελική, η 48χρονη έχει ακόμα πολύ χρόνο μπροστά της για να κερδίσει όχι ένα, αλλά και περισσότερα Όσκαρ μέχρι να ολοκληρώσει την καριέρα της.
Πήτερ Ο’ Τουλ
Ο Πήτερ Ο’ Τουλ ήταν ένας εμβληματικός ηθοποιός, γνωστός για τις χαρισματικές ερμηνείες του στη σκηνή και την οθόνη. Ήταν υποψήφιος για οκτώ Όσκαρ κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αλλά δεν κέρδισε ποτέ το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο.
Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς ηθοποιούς της γενιάς του, το ερώτημα παραμένει: γιατί ο Πήτερ Ο’ Τουλ δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ; Γεννημένος στην Ιρλανδία το 1932, ο Ο’ Τουλ έκανε το ντεμπούτο του ως ηθοποιός τη δεκαετία του 1950 και γρήγορα έγινε διάσημος με τον ρόλο του που τον έκανε να ξεχωρίσει στο επικό ιστορικό δράμα «Ο Λόρενς της Αραβίας» (1962).
Η ενσάρκωση του Τ.Ε. Λόρενς του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ και τον καθιέρωσε ως κορυφαίο ηθοποιό στο Χόλιγουντ. Με την πάροδο των χρόνων, ο Πήτερ Ο’ Τουλ έδωσε μια σειρά από αξιόλογες ερμηνείες σε ταινίες όπως το «Becket» (1964), «The Lion in Winter» (1968) και «Goodbye, Mr. Chips» (1969).
Συνέχισε επίσης να παίζει στο θέατρο και την τηλεόραση, κερδίζοντας την αναγνώριση των κριτικών και τα βραβεία για τη δουλειά του και στα δύο. Παρά το ταλέντο και την επιτυχία του, η… ξηρασία των Όσκαρ για τον Ο’ Τουλ συνεχίστηκε, με τον ίδιο να είναι υποψήφιος άλλες επτά φορές κατά τη διάρκεια των ετών, αλλά να μην κερδίζει ποτέ. Στην πραγματικότητα, ήταν ένας από τους λίγους ηθοποιούς στην ιστορία του θεσμού που έλαβαν τόσες πολλές υποψηφιότητες χωρίς να κερδίσουν. Ποιος ήταν λοιπόν ο λόγος πίσω από την έλλειψη επιτυχίας του στα βραβεία Όσκαρ;
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η απροθυμία του ηθοποιού να κάνει διαφημιστική εκστρατεία, έπαιξε ρόλο στις απώλειές του. Ήταν γνωστό ότι ήταν ένας χαμηλών τόνων άνθρωπος που απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας και δεν απολάμβανε την πολιτική της περιόδου των βραβείων. Σε αντίθεση με ορισμένους συναδέλφους του που έκαναν ενεργή εκστρατεία για τα Όσκαρ, παρευρισκόμενοι σε εκδηλώσεις και μιλώντας στον Τύπο, ο Πήτερ Ο’ Τουλ προτίμησε να αφήσει τη δουλειά του να μιλήσει από μόνη της.
Άλλοι επισημαίνουν το γεγονός ότι διαγωνιζόταν σε μια έντονα ανταγωνιστική εποχή του Χόλιγουντ, με πολλούς άλλους θρυλικούς ηθοποιούς να διεκδικούν τους ίδιους ρόλους και τα ίδια βραβεία. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και του 1970, στα βραβεία Όσκαρ κυριαρχούσαν οι Μάρλον Μπράντο, Πολ Νιούμαν και Τζακ Νίκολσον, οι οποίοι κέρδισαν αρκετά Όσκαρ κατά τη διάρκεια της καριέρας τους.
Ένας άλλος παράγοντας μπορεί να ήταν οι τύποι ρόλων για τους οποίους ήταν γνωστός ο Πήτερ Ο’ Τουλ. Συχνά έπαιζε χαρακτήρες που ξεπερνούσαν τα όρια της ζωής σε επικά ιστορικά δράματα, οι οποίοι μπορεί να μην ήταν τόσο ελκυστικοί για τους ψηφοφόρους της Ακαδημίας. Ο ίδιος ο Πήτερ Ο’ Τουλ αστειεύτηκε κάποτε ότι είχε την ατυχία να γεννηθεί σε λάθος χρονική περίοδο για την καριέρα του ως ηθοποιός.
Παρά το γεγονός ότι δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ, η συμβολή του Πήτερ Ο’ Τουλ στον κόσμο της υποκριτικής είναι αδιαμφισβήτητη, ζωντανεύοντας αξέχαστους χαρακτήρες στη σκηνή και την οθόνη. Το 2003, η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών αναγνώρισε τα επιτεύγματα της ζωής του με ένα τιμητικό Όσκαρ, ένας ταιριαστός φόρος τιμής σε έναν θρύλο του κινηματογράφου.
Ρίτσαρντ Μπάρτον
Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της εποχής του, αλλά δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ. Ήταν υποψήφιος για επτά βραβεία κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αλλά ποτέ δεν έλαβε το χρυσό αγαλματίδιο. Παρά το τεράστιο ταλέντο του, η αδυναμία του Μπάρτον να εξασφαλίσει ένα Όσκαρ παραμένει μυστήριο μέχρι σήμερα.
Ο Μπάρτον γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1925 στο Pontrhydyfen της Ουαλίας. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης και αρχικά εκπαιδεύτηκε ως ανθρακωρύχος. Ωστόσο, αποφάσισε τελικά να ασχοληθεί με την υποκριτική και παρακολούθησε τη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο. Έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο στη σκηνή το 1949 και γρήγορα κέρδισε αναγνώριση για τις δυνατές ερμηνείες του.
Η κινηματογραφική καριέρα του Μπάρτον ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 και γρήγορα καθιερώθηκε ως ευέλικτος και ταλαντούχος ηθοποιός. Έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον ρόλο του στην ταινία του 1952 «Η ξαδέρφη μου η Ρέιτσελ». Κατά την επόμενη δεκαετία, έλαβε υποψηφιότητες για πολλές άλλες ταινίες, όπως «The Robe», «Becket» και «The Spy Who Came in from the Cold».
Παρά τις πολυάριθμες υποψηφιότητές του, ο Μπάρτον δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ. Πολλές θεωρίες έχουν προταθεί για να το εξηγήσουν, συμπεριλαμβανομένης της φήμης του ως δύσκολου και συχνά οξύθυμου ηθοποιού. Ορισμένοι κριτικοί έχουν επίσης υποστηρίξει ότι οι συνεργασίες του Μπάρτον με τη σύζυγο και συχνή συμπρωταγωνίστριά του, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, μπορεί να έπληξαν τις πιθανότητές του να κερδίσει ένα Όσκαρ. Η υψηλού προφίλ προσωπική τους ζωή και τα σκάνδαλα των σκανδαλοθηρικών εφημερίδων μπορεί να απέσπασαν την προσοχή από το ταλέντο και τα επιτεύγματα του Μπέρτον ως ηθοποιού.
Είναι επίσης πιθανό ότι ο Μπάρτον απλώς αντιμετώπισε σκληρό ανταγωνισμό από άλλους ταλαντούχους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της καριέρας του. Συχνά ήταν υποψήφιος δίπλα σε θρυλικούς ηθοποιούς όπως ο Μάρλον Μπράντο και ο Λόρενς Ολίβιε.
Κάρι Γκραντ
Ο Κάρι Γκραντ ήταν ένας από τους πιο εμβληματικούς ηθοποιούς της Χρυσής Εποχής του Χόλιγουντ. Ήταν γνωστός για τη γλυκύτατη συμπεριφορά του, τον άψογο κωμικό συγχρονισμό του και την ικανότητά του να περνάει αβίαστα από το δράμα στην κωμωδία. Παρά το γεγονός ότι ήταν υποψήφιος για δύο Όσκαρ, δεν κέρδισε ποτέ.
Γεννημένος στο Μπρίστολ της Αγγλίας το 1904, ο Κάρι Γκραντ (κατά κόσμον Άρτσιμπαλντ Αλεξάντερ Λιτς) ξεκίνησε την καριέρα του ως καλλιτέχνης του variete τη δεκαετία του 1920. Στη συνέχεια μεταπήδησε στον κινηματογράφο, υπογράφοντας συμβόλαιο με την Paramount Pictures το 1932. Στις πρώτες του ταινίες περιλαμβάνονταν τα «Blonde Venus» και «She Done Him Wrong», αλλά ήταν ο ρόλος του στην ταινία «The Awful Truth» (1937) που τον έβαλε πραγματικά στο χάρτη ως πρωταγωνιστή.
Ο Γκραντ έγινε γρήγορα ένας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς της εποχής του, πρωταγωνιστώντας σε κλασικές ταινίες όπως «His Girl Friday», «Bringing Up Baby» και «The Philadelphia Story». Συνεργάστηκε με θρυλικούς σκηνοθέτες όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και ο Χάουαρντ Χοκς και ήταν γνωστός για τη χημεία του με συμπρωταγωνίστριες όπως η Κάθριν Χέπμπορν και η Ίνγκριντ Μπέργκμαν.
Παρά την επιτυχία του, ο Γκραντ προτάθηκε μόνο για δύο Όσκαρ κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Η πρώτη υποψηφιότητα ήρθε το 1942, για τον ρόλο του στην ταινία «Penny Serenade». Η ταινία, σε σκηνοθεσία του Τζορτζ Στίβενς, ήταν ένα συναισθηματικό δράμα για ένα ζευγάρι που υιοθετεί ένα παιδί. Ο Γκραντ έπαιξε τον σύζυγο και έδωσε μια συγκινητική ερμηνεία που ανέδειξε την γκάμα του ως ηθοποιός.
Η δεύτερη υποψηφιότητα του Γκραντ ήρθε το 1945, για τον ρόλο του στην ταινία «None But the Lonely Heart». Στην ταινία, που σκηνοθέτησε ο Clifford Odets, ο Γκραντ υποδύθηκε έναν απογοητευμένο άνδρα που επιστρέφει στην εργατική του γειτονιά στο Λονδίνο. Ήταν μια απόκλιση από τους συνήθεις ρόλους του και ανέδειξε τις δραματικές του ικανότητες.
Παρά τις δύο υποψηφιότητές του, ο Γκραντ δεν κέρδισε ποτέ. Υπάρχουν μερικοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να συνέβη αυτό. Πρώτον, η καριέρα του Γκραντ διήρκεσε αρκετές δεκαετίες και δραστηριοποιήθηκε σε μια εποχή που το Χόλιγουντ άλλαζε ραγδαία. Στις δεκαετίες του 1940 και 1950, η βιομηχανία περνούσε μια περίοδο ανατροπών, με νέα ταλέντα και νέα στυλ να αναδύονται. Ως αποτέλεσμα, η Ακαδημία μπορεί να επικεντρώθηκε περισσότερο στην επιβράβευση του νέου κύματος ηθοποιών και σκηνοθετών, παρά των καθιερωμένων αστέρων του παρελθόντος.
Δεύτερον, ο Γκραντ είχε καθιερωθεί περισσότερο ως πρωταγωνιστής σε ρομαντικές κωμωδίες. Παρόλο που διέπρεψε σε αυτούς τους ρόλους, μπορεί να μην θεωρήθηκαν αρκετά «σοβαροί» ώστε να αξίζουν ένα Όσκαρ. Η Ακαδημία τείνει να ευνοεί τους ηθοποιούς που αναλαμβάνουν απαιτητικούς, μεταμορφωτικούς ρόλους και οι ερμηνείες του Γκραντ σε ταινίες όπως το «Bringing Up Baby» και το «His Girl Friday» μπορεί να μην ταίριαζαν σε αυτό το καλούπι.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι τα βραβεία Όσκαρ ακολουθούσαν και μια συγκεκριμένη πολιτική. Ενώ οι νικητές υποτίθεται ότι επιλέγονται με βάση την αξία τους, συχνά έπαιζαν ρόλο και άλλοι παράγοντες, όπως η καμπάνια, οι προσωπικές σχέσεις και οι συμμαχίες της βιομηχανίας. Είναι πιθανό ο Γκραντ απλώς να μην είχε τις κατάλληλες διασυνδέσεις ή την υποστήριξη μέσα στο Χόλιγονυτ για να κερδίσει ένα Όσκαρ.
Τζόνι Ντεπ
Ο Τζόνι Ντεπ είναι ένας ηθοποιός που δεν χρειάζεται συστάσεις. Πρόκειται για έναν από τους πιο διάσημους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, γνωστός για τις πολύπλευρες υποκριτικές του ικανότητες και τη μοναδική προσέγγιση των ρόλων του. Παρά το απίστευτο ταλέντο του, ο Ντεπ δεν έχει κερδίσει ποτέ Όσκαρ. Το γεγονός αυτό έχει αφήσει πολλούς θαυμαστές και κριτικούς να…. ξύνουν το κεφάλι τους, αναρωτώμενοι γιατί ένας ηθοποιός τέτοιου επιπέδου, δεν έχει αναγνωριστεί ποτέ από την Ακαδημία.
Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους ο Ντεπ δεν έχει κερδίσει ποτέ Όσκαρ είναι ότι συχνά επιλέγει να αναλαμβάνει ρόλους που είναι εκτός του mainstream. Ενώ οι ρόλοι του σε ταινίες όπως οι «Πειρατές της Καραϊβικής» και το «Edward Scissorhands» ήταν τόσο αναγνωρισμένοι από τους κριτικούς όσο και εμπορικά επιτυχημένοι, δεν ήταν το είδος των ρόλων που συνήθως κερδίζουν Όσκαρ.
Αντιθέτως, ο ηθοποιός τείνει να προτιμά ρόλους που είναι ιδιόρρυθμοι, αντισυμβατικοί και προκλητικοί, γεγονός που τον δυσκολεύει να κερδίσει την αναγνώριση που του αξίζει από την Ακαδημία. Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να έχει συμβάλει στην έλλειψη νικών Όσκαρ για τον Ντεπ είναι η φήμη του ως κακό παιδί του Χόλιγουντ. Ο Ντεπ έχει εμπλακεί σε μια σειρά από διαμάχες υψηλού προφίλ όλα αυτά τα χρόνια, από κατηγορίες για ενδοοικογενειακή βία μέχρι οικονομικές διαμάχες με πρώην συνεργάτες του. Αν και αυτά τα ζητήματα μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την υποκριτική του ικανότητα, μπορεί να έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο η Ακαδημία βλέπει τον ίδιο και τη δουλειά του.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι τα Όσκαρ δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα το πραγματικό ταλέντο ενός ηθοποιού. Αν και η κατάκτηση ενός Όσκαρ είναι σίγουρα μεγάλη τιμή, δεν είναι το μοναδικό μέτρο της επιτυχίας στο Χόλιγουντ. Πολλοί ηθοποιοί που δεν έχουν κερδίσει ποτέ Όσκαρ εξακολουθούν να χαίρουν μεγάλου σεβασμού και να εξυμνούνται για τη δουλειά τους και ο Ντεπ δεν αποτελεί εξαίρεση. Έχει λάβει πολλά άλλα βραβεία και διακρίσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας του, συμπεριλαμβανομένης μιας Χρυσής Σφαίρας για την ερμηνεία του στην ταινία «Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street».
Πέρα όμως από όλα αυτά, ο ίδιος ο ηθοποιός έχει… σνομπάρει τον θεσμό. Σε παλαιότερες δηλώσεις του είχε πει: «Δεν θέλω να κερδίσω ποτέ ένα από αυτά τα πράγματα. Δεν θέλω να χρειάζεται να σηκωθώ και να μιλήσω. Μου έδωσαν ένα από αυτά τα πράγματα, σαν υποψηφιότητα, δύο ή τρεις φορές. Μια υποψηφιότητα είναι αρκετή… Η ιδέα του να κερδίσω σημαίνει ότι βρίσκομαι σε ανταγωνισμό με κάποιον και δεν είμαι σε ανταγωνισμό με κανέναν. Απλά κάνω αυτό που κάνω. Μερικές φορές αυτό δεν αρέσει στον κόσμο αλλά δεν πειράζει».
Πηγή: protothema.gr
