PLUS
Απορρίφθηκε η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσαν στη Βουλή, με πρωτοβουλία του Νίκου Ανδρουλάκη, όλα τα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Βγήκε, μάλιστα, και κυβερνητικός λαγός, καθώς οι 158 βουλευτές της πλειοψηφίας εμετρήθησαν και βρέθηκαν… 159, με τη στήριξη και του άλλοτε Σπαρτιάτη, πλην όμως ανεξάρτητου Χάρη Κατσιβαρδά.
Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Ούτε, βέβαια, στεκόμαστε στα καμώματα του Κωνσταντίνου Τασούλα, ο οποίος προφανώς και δεν αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται εγγυητής της δημοκρατίας και όχι για να ειρωνεύεται τους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης. Ξέχασε, προφανώς, ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου ότι μπορούμε και παρακολουθούμε συνεδριάσεις στη Βουλή και ψηφοφορίες επειδή κάποιοι με ντουντούκες ξεσήκωσαν τον λαό κόντρα σε χούντες και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Μην αναρωτηθείτε ποιο είναι, τελικά, το θέμα μας.
Η persona της εβδομάδας, που θα έπρεπε να καρφιτσωθεί εδώ και ένα χρόνο σε κάθε δημοσιογραφικό γραφείο, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, είναι ο Κώστας Καραμανλής, του Αχιλλέως. Ο πρώην υπουργός Μεταφορών και Υποδομών. Ο άνθρωπος που βγήκε στη Βουλή και χαμογελούσε στα σχόλια στήριξής του από τους συναδέλφους του, δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμη πιο πλατύ χαμόγελο είχε όταν άκουγε τους υπουργούς να υποστηρίζουν ότι τον χτυπάει η αντιπολίτευση επειδή λέγεται Καραμανλής. Εύλογα, βέβαια, αναρωτιέται κάποιος γιατί δεν χτυπήθηκε με τον ίδιο τρόπο και ο εξάδελφός του, που έφτασε μέχρι και το Μαξίμου. Ο Κώστας Καραμανλής, της Ραφήνας, όπως τον αποκαλούν, πλέον, φίλοι και πολιτικοί αντίπαλοι, έγινε πρωθυπουργός, αλλά δεν αποτέλεσε στόχο για το όνομά του. Γιατί; Κάθε σύγκριση σε ικανότητες και συμπεριφορές θα σας δώσει τη σωστή απάντηση.
«Απόλυτος σεβασμός σημαίνει και συνειδητή αποχή από την εκμετάλλευσή τους. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλος που να θέλει να λάμψει η αλήθεια περισσότερο από εμένα. Έχω λάβει μια απλή απόφαση. Για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα να τοποθετούμαι θεσμικά. Από τον Οκτώβριο είχα ζητήσει από όσους με κατηγορούν να καταθέσουν πρόταση σύστασης προανακριτικής για τα Τέμπη. Να συντάξουν συγκεκριμένο κατηγορητήριο και να έρθουν εδώ να δούμε αν και ποια βάση έχει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Θεσμικά εδώ στη Βουλή όχι στα λαϊκά δικαστήρια της τηλεόρασης και των social media. Δεν κρύφτηκα, δεν κρύβομαι και δεν θα κρυφτώ πίσω από οποιαδήποτε βουλευτική ασυλία», είπε μεταξύ άλλων στην ομιλία του. Άραγε για ποια ασυλία μιλάει; Για εκείνη που αίρεται μόνο με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, άρα με τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής; Δεν ξέρει ο Κώστας Καραμανλής ότι για να αρθεί η ασυλία του πρέπει να γίνουν συγκεκριμένα βήματα από την κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής; Ποιον κοροϊδεύει; Διότι κάποιον κοροϊδεύει.
Ασυλία
Η πραγματική ασυλία του πρώην υπουργού είναι η Νέα Δημοκρατία. Όπως ακριβώς το έγραψε και ο Γιώργος Παπαχρήστος στα «Νέα» της Παρασκευής.
Το άρθρο 86 του Συντάγματος και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δείχνουν ξεκάθαρα τον δρόμο. Εκεί, όμως, που επιβεβαίωσε ο Κώστας Καραμανλής την κυνικότητά του ήταν όταν κάλεσε την αντιπολίτευση να καταθέσει πρόταση για σύσταση προανακριτικής επιτροπής. Λες και δεν το έπραξε. Λες και δεν απορρίφθηκε το αίτημα από την κυβέρνηση. Λες, λες, λες.
Ξεπέρασε, όμως, ακόμη και τον εαυτό του ο πρώην υπουργός. Απέδειξε ότι τόσο καιρό βρισκόταν στη γυάλα! Γι’ αυτό απέφευγε τις δημόσιες εμφανίσεις. Όχι από ευαισθησία απέναντι στα θύματα. Είναι απλή η επιβεβαίωση του ισχυρισμού μας. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο πέρα από την απλή λογική. Μέσα από τη συσπείρωση που προκάλεσε στη Νέα Δημοκρατία η πρόταση δυσπιστίας, ο Κώστας Καραμανλής αισθάνθηκε ασφαλής. Για πρώτη φορά εισέπραξε καθολική στήριξη. Έστω και αν όλα έγιναν στη λογική που θέλει μαζί με τον βασιλικό να ποτίζεται και η γλάστρα. Την κυβέρνηση θέλησαν να προστατέψουν οι βουλευτές, αλλά άπλωσαν μανδύα και στον Καραμανλή. Οπότε ο κανακάρης του Αχιλλέως αισθάνθηκε ασφάλεια κι έσκασε μύτη στον ΣΚΑΪ για την πρώτη συνέντευξή του. Κι εκεί, βέβαια, είπε τα ίδια. Λες και όλοι όσοι τον άκουγαν έτρωγαν κομματικό κουτόχορτο. Σαν Μαρία Μαγδαληνή επανέλαβε ότι δεν κρύβεται πίσω από τη βουλευτική ασυλία. Το ίδιο παραμύθι. Κουβέντα, όμως, για το δάχτυλο που κουνούσε κάποιες μέρες πριν από το έγκλημα των Τεμπών και μιλούσε για «ντροπή» επειδή του έλεγαν ότι ο σιδηρόδρομος δεν ήταν ασφαλής… Τελικά έχει και η ντροπή την ασυλία της! Αρκεί να υπάρχει μια πρόταση δυσπιστίας…
