PLUS
Παιδεραστία, trafficking και το ξέπλυμα της εξουσίας
Ελενα-Ολγα Χρηστίδη *
Μεγάλο μέρος της δημόσιας συζήτησης για την καταδίκη του Ν. Γεωργιάδη κάνει λόγο για την «παιδεραστία» που διέπραξε.
Μόνο που με τα μέχρι τώρα στοιχεία και βέβαια την ποινή του δικαστηρίου παιδεραστία δεν υπάρχει. Για να υπάρξει, απαιτείται το θύμα να είναι ανήλικο άτομο κάτω των 15 ετών, αφού μέχρι αυτή την ηλικία θεωρεί ο νόμος ότι ένα άτομο ΔΕΝ μπορεί να συναινέσει με κανέναν τρόπο και κάτω από καμία συνθήκη σε σεξουαλική πράξη, κάτι που συνδέεται με την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη και ωρίμανσή του.
Αυτό που σίγουρα υπάρχει, σύμφωνα με την ποινή, είναι ασέλγεια σε ανήλικο με χρηματικό αντάλλαγμα. Οχι παιδιού που δεν δύναται σε καμία περίπτωση να προβεί σε συναινετική σεξουαλική πράξη, αλλά ανηλίκου που το χρηματικό αντίτιμο θεωρείται ότι μπορεί να άρει την ουσιαστική συναίνεσή του, αφού δεν προβαίνει σε πράξη μετά από ώριμη σκέψη, αλλά λόγω της επιρροής που είχε η προτεινόμενη αμοιβή στην απόφασή του (πόσο μάλλον όταν βρίσκεται σε σοβαρά δυσμενή κοινωνικά και οικονομικά θέση, όπως τα θύματα της υπόθεσης Γεωργιάδη).
Η εν λόγω πράξη αποτελεί πλημμέλημα, αυτό όμως δεν μειώνει την τεράστια ηθική απαξία που θα έπρεπε να φέρει ένας προνομιούχος (πρώην) πολιτικός που προβαίνει σε μια τέτοια εκμεταλλευτική πράξη, ως απεσταλμένος του ΟΗΕ σε μια από τις φτωχότερες χώρες του δυτικού κόσμου. Ενας ανώτατος αξιωματούχος, κοινωνικοοικονομικά ισχυρός, που επιλέγει να ασελγήσει σε βάρος ανηλίκων ενώ βρίσκεται υπό καθεστώς ασυλίας –εκμεταλλευόμενος κάθε ένα από τα προνόμια που έχει και που τα ανήλικα άτομα της υπόθεσης είναι δύσκολο ακόμα και να φανταστούν ότι θα μπορούσαν ποτέ να απολαύσουν στη ζωή τους.
Αυτό που επίσης υπάρχει στην υπόθεση, όπως αυτή φαίνεται να έχει σχηματιστεί στη Μολδαβία, αλλά απουσιάζει εκκωφαντικά από το κατηγορητήριο (και την ποινή) του Ν. Γεωργιάδη στην Ελλάδα είναι το ότι υπάρχουν στοιχεία που καταδεικνύουν ότι οι ανήλικοι υπήρξαν θύματα κυκλώματος σωματεμπορίας – trafficking. Και εδώ χρειάζεται μάλλον να σταθούμε λίγο παραπάνω.
Το trafficking είναι ένα από τα παραβιαστικότερα πεδία ανθρώπινης εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Τα θύματά του υπόκεινται σε ακραία εκμετάλλευση, πολύ συχνά οικονομική και σεξουαλική ταυτόχρονα. Υποχρεώνονται σε παροχή υπηρεσιών σεξ, βιάζονται, κακοποιούνται και αποστερούνται έπειτα το μεγαλύτερο (ή όλο) κομμάτι της χρηματικής «αμοιβής» της εκμετάλλευσής τους. Τα κυκλώματα αυτά εκμεταλλεύονται ως σκλάβους χιλιάδες ανθρώπους, γυναίκες αλλά και ανήλικα άτομα κάθε φύλου, και αποτελούν το σκλαβοπάζαρο του 21ου αι. στη δικαιωματική Ευρώπη.
Και εδώ η ηθική απαξία της πράξης του Ν. Γεωργιάδη, εφόσον ισχύουν τα παραπάνω, πολλαπλασιάζεται. Γιατί θα σήμαινε ότι γνώριζε, χρησιμοποίησε και χρηματοδότησε ένα από αυτά τα κυκλώματα. Και απόλαυσε «υπηρεσίες» θυμάτων, ξανά και ξανά. Συμβάλλοντας στη συνέχιση της παραβίασής τους, στην πλήρη υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στην ακραία εργασιακή εκμετάλλευση. Μάλιστα ακριβώς λόγω της πολλαπλής παραβιαστικότητας και ακραίας βίας που συνεπάγεται η χρήση των υπηρεσιών trafficking, στον ελληνικό ποινικό κώδικα προβλέπεται η τιμωρία και των ληπτών των υπηρεσιών αυτών (Ν. 3064/2002).
Η σωματεμπορία, επίσης, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σεξουαλική εργασία ενηλίκων μετά από ελεύθερη, συνειδητή επιλογή τους -συχνά όμως γίνεται αυτή η σύγχυση. Στη σωματεμπορία, ανεξάρτητα από την ηλικία των θυμάτων, συναίνεση δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ και με κανέναν τρόπο.
Η κοινωνία μας πολλές φορές θεωρεί ότι κάθε σεξουαλική εργασία είναι καταναγκαστική –ενώ δεν είναι. Εργαζόμενες/οι στον τομέα των σεξουαλικών υπηρεσιών σε όλη την Ευρώπη –και στην Ελλάδα- ζητούν το δικαίωμα για ασφαλή και νόμιμη οδό στην εργασία τους και καταπολέμηση των κυκλωμάτων σωματεμπορίας.
Απασχόλησε εξίσου την κοινή γνώμη το ότι πιθανόν κακώς δεν διερευνήθηκε ή δεν καταδικάστηκε για λήψη υπηρεσιών trafficking ο Ν. Γεωργιάδης με το ότι τα θύματα ήταν ανήλικα σε βαθμό να μιλάμε για παιδεραστία; Οχι και τόσο.
Καταδικάστηκε μήπως η σωματεμπορία ανάλογα με την παιδεραστία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Επίσης όχι.
Γιατί στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, η σεξουαλική εκμετάλλευση είναι κάτι συχνό και σιωπηρά αποδεκτό. Και αν δεν διαχωρίζεται από την ελεύθερη σεξουαλική εργασία, τότε κάθε παροχή υπηρεσίας σεξ, ακόμα και αν είναι παραβιαστική, σίγουρα δεν είναι ασυνήθιστη.
Το trafficking συντελείται μέρα μεσημέρι δίπλα στο Α.Τ. Ομονοίας, δίπλα στο Εθνικό Τυπογραφείο, δίπλα στα σπίτια του «μέσου Ελληνα» που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες του, ακόμα και επειδή απλά δεν θεωρεί αρκετά σημαντικό να διερευνήσει τι είδους υπηρεσία επιλέγει. Και τα θύματά του είναι πολλές φορές ανήλικα, αλλά και νεαρά κορίτσια κι αγόρια 18 και 19 ετών.
Αρκεί ένα τόσο παραβιαστικό αδίκημα, αν δεν συνιστά παιδεραστία, να αφυπνίσει τις συνειδήσεις;
Αρκεί η –ακόμα και χωρίς παιδεραστία- ακραία εκμετάλλευση σε βάρος κοινωνικά μη προνομιούχων ανηλίκων για να θεωρηθεί μια πράξη ειδεχθής και καταδικαστέα από θεσμούς, κόμματα και φορείς συνολικά;
Και εδώ η απάντηση μπορεί δυστυχώς να είναι η ίδια: μάλλον όχι.
