PLUS
Αναλογιζόμενοι συνειδητά την πιθανότητα απώλειας όσων έχουμε, μπορούμε να τα
εκτιμήσουμε ξανά και μέσα από αυτήν την ξανακερδισμένη εκτίμηση να αναθερμάνουμε
την ικανότητά μας για χαρά. Αν, λόγου χάρη, φανταστούμε το κενό που θα
δημιουργούνταν στη ζωή μας αν μας άφηνε ο/η σύντροφός μας, αν ένας καλός φίλος
εξαφανιζόταν από τη ζωή μας, αν χάναμε τη δουλειά μας ή αν καταστρεφόταν η πατρίδα
μας, τότε μπαίνουμε στη λογική να μη θεωρούμε αυτονόητο ό,τι μας είναι πολύτιμο.
Οι επιβάτες της παρ’ ολίγον μοιραίας πτήσης της US Airways 1549, τον Ιανουάριο του 2009,
όταν ο πιλότος κατάφερε να προσγειώσει με επιτυχία το αεροπλάνο στον ποταμό Χάντσον
της Νέας Υόρκης, μετά την πρόσκρουση σμήνους πουλιών στους κινητήρες του, ανέφεραν
σε μετέπειτα συνεντεύξεις τους πόσο τους άλλαξε αυτή η εμπειρία. Ένας από αυτούς είπε
χαρακτηριστικά: «Αγκαλιάζω πλέον τη γυναίκα μου διαφορετικά». Έχοντας έλθει
αντιμέτωποι με τον θάνατο, αλλάζει η οπτική μας για τη ζωή. Κάθε αγκαλιά τώρα, που για
έναν χρόνο ήταν αδιανόητη και απαγορευμένη, είναι πολύτιμη.
Αυτή η αναγνώριση μπορεί να επενδύσει τα πράγματα που κάνουμε με μια σπουδαιότητα
και μια ένταση που διαφορετικά θα έλειπαν. Εκτιμούμε τη ζωή όταν αναλογιζόμαστε τον
θάνατο. Αντλούμε χαρά όταν συνειδητοποιούμε ότι αυτό που μας δίνει τη χαρά
κινδυνεύουμε να το χάσουμε.
Το κλειδί για την ευτυχία δεν είναι ο πολλαπλασιασμός των επιθυμιών, αλλά να θέλουμε
τα πράγματα που ήδη έχουμε! Τόσο απλό – και τόσο δύσκολο.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
