PLUS
Πάμε κι όπου βγει…
Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό δεν ισχύουν αυτά, οι πολιτικοί δεν παραιτούνται και κυρίως δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Όταν συμβαίνει μια καταστροφή στον τομέα ευθύνης ενός υπουργού, αυτός κάνει δύο πράγματα. Πρώτον, λέει ότι ο ίδιος τα έκανε όλα καλά και, δεύτερον, ρίχνει την ευθύνη σε κάποιον συναρμόδιο.
Και η αλήθεια είναι πως ο Κώστας Καραμανλής θα μπορούσε να το κάνει αυτό ρίχνοντας τις ευθύνες σε όλες τις κυβερνήσεις και όλους τους υπουργούς που συμμετείχαν στη διαχρονική απαξίωση των σιδηροδρόμων, και στην αδυναμία της πολιτείας να εγκαταστήσει αυτό που στον πολιτισμένο κόσμο θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο: ένα απλό σύστημα παρακολούθησης της πορείας των τρένων.
Τόσο απλά.
Δεν το έπραξε και παραιτήθηκε. Και καλώς παραιτήθηκε γιατί άσχετα με τα όσα ΔΕΝ έκαναν οι πριν από αυτόν, ο ίδιος αδιαφόρησε για βασικά θέματα ασφαλείας των σιδηροδρόμων, τόσο που «γάνιασε» η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να τα λέει και στο τέλος μας έριξε την «καμπάνα» τρέχοντας την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, και τόσο που οι επιστολές και οι αγωνιώδεις εκκλήσεις ανθρώπων του σιδηροδρόμου για το τυχόν επερχόμενο ατύχημα ρίχνονταν στον κάλαθο των αχρήστων, αφήνοντας ένα γερασμένο και μη συντηρημένο, πόσω μάλλον μη εκσυγχρονισμένο σιδηροδρομικό δίκτυο, με τεχνολογική υστέρηση και με επένδυση στην τύχη και στον ανθρώπινο παράγοντα να συνθέτουν τη δική του πια συνταγή της καταστροφής. Μια πορεία παρακμής 25 ετών που κατέληξε σε μια πολύνεκρη τραγωδία.
Το να φορτωθεί η ευθύνη στον έναν, στον σταθμάρχη, είναι και υποκριτικό και άδικο. Είναι η εύκολη λύση και γι’ αυτό κακή. Η ευθύνη ανήκει σε όλους όσοι πέρασαν από την καρέκλα του υπουργού, και όχι μόνον. Σε όλους όσοι διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται βασικές και κρίσιμες υποδομές αυτής της χώρας με αυτό το αδιανόητο, που δεν μπορεί να αντέξει ανθρώπινος νους, «πάμε κι όπου βγει»…
