PLUS
Της Ελευθερίας Σπυράκη
Παναγιώτης Κοτρωνάρος…ο Έλληνας που πριν 11 χρόνια πέτυχε το ακατόρθωτο , υψώνοντας την σημαία της χώρας μας στο υψηλότερο σημείο του κόσμου που δεν είναι άλλο από την κορυφή του Everest. Ο διπλωματούχος οδηγός Βουνού, Εκπαιδευτής Ορειβασίας & Αναρρίχησης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας που μέσω του ταξιδιωτικού του γραφείου «BASECAMP TRAVEL» “οργώνει” τα βουνά όλου του κόσμου μίλησε στο erepotaz για την 20ετη καριέρα του , το Everest, τις δύσκολες στιγμές που έχει βιώσει κατά την διάρκεια των αποστολών και τους επόμενους στόχους του που διακρίνονται από δράση, ένταση και φυσικά ακόμη περισσότερες συναρπαστικές αναβάσεις.
- Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με την ορειβασία, πρόκειται για παιδικό όνειρο ή ένας τρόπος να ξεφύγεις από τα καθιερωμένα;
Ο λόγος που με έκανε να ασχοληθώ με την ορειβασία ήταν η ανάγκη να ασχοληθώ με την φύση , καθώς έχω μεγαλώσει στην Αθήνα και δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα όταν ήμουν μικρότερος, έτσι μεγαλώνοντας βρήκα αυτόν τον τρόπο μέσω της ορειβασίας σαν έναν πολύ καλό τρόπο για να έρθω σε επαφή με την φύση που υπέρ αγαπώ. Νομίζω πως αυτό που σου δίνει η ορειβασία βιωματικά είναι η ταύτιση με τον φυσικό στοιχείο που δεν μπορείς να συναντήσεις σε καμία άλλη δραστηριότητα. Επίσης ακόμη ένα στοιχείο που με ώθησε να στραφώ στις αναβάσεις και αποστολές ψηλού υψομέτρου και κατά συνέπεια να κατακτήσω την κορυφή του Everest ήταν μια φωτογραφία ενός πολύ γνωστού ορειβάτη στο βιβλίο του δημοτικού σχολείου.
- Ποιες κορυφές έχεις κατακτήσει έως τώρα και ποιες είναι ο επόμενος στόχος σου;
Είναι αρκετές καθώς έχω ανέβει σε βουνά τόσο στην Ελλάδας, όσο και σε πολλές χώρες του κόσμου , η πιο μεγάλη ήταν αυτή στα Ιμαλάια , που κατάφερα να ανέβω τις 3 από τις 14 κορυφές των Ιμαλαίων , του Everest 8.848m, Cho Oyu 8.201m, Dhaulagiri 8.167m, Shisha Pangma 8.046m) φυσικά έχω δοκιμάσει και σε πολλές κόμη κορυφές που δεν έχω καταφέρει να ανέβω. Επίσης πολλές φορές έχουμε προσπαθήσει να ανέβουμε στο Κιλιμάντζαρο , στις Άλπεις. Ορειβατικοί μου στόχοι είναι να κάνω αποστολές σε απομονωμένα βουνά του πλανήτη, όπως Ανταρκτική, Αλάσκα, Ασία και σε απάτητες κορυφές των Ιμαλαίων.
- Θέλω να εστιάσω σε κάτι που είπες, έχεις κάνει προσπάθειες να φτάσεις στην κορυφή ορισμένων βουνών και δεν τα έχεις καταφέρει, αυτό σημαίνει πως ορισμένες φορές δεν παλεύεις μόνο για την υστεροφημία , αλλά και για να επιστρέψεις ξανά πίσω στη βάση σώος για να αντικρίσεις τα πρόσωπα των παιδιών σου;
Η άποψη μου είναι πως κανένα μέρος στον κόσμο δεν αξίζει τόσο, όσο μια ανθρώπινη ζωή , ακόμη και αν αυτό ακούει στο όνομα Everest ή οτιδήποτε άλλο, άρα ξεκινώντας με αυτή την λογική και ότι πάω να απολαύσω την διαδικασία της ανάβασης για μένα η κορυφή είναι το κερασάκι στην τούρτα, όχι αυτοσκοπός . όταν κρίνω πως η ανάβαση δεν γίνονται με τα δεδομένα ασφάλειας που διέπουν αναβάσεις μεγάλου υψόμετρου , τότε παίρνω την απόφαση να γυρίσω πίσω , το ίδιο ισχύει και για το Everest. Είναι μεγάλος λάθος για έναν ορειβάτη να σκέφτεται πως η κορυφή είναι ο ορισμός της επιτυχίας, για εμάς του ορειβάτες επιτυχία είναι να ανέβεις την κορυφή και να γυρίσεις πίσω, η κορυφή είναι το ήμισυ της επιτυχίας , το άλλο μισό είναι να επιστρέψεις στην βάση.
- Θεωρείς πως το βουνό έχει τους δικούς του «κανόνες»;
Η ορειβασία στα βουνά έχει τους δικούς της κανόνες , ο πρώτος και σημαντικότερος κανόνας είναι πως η φύση δεν νικιέται , ούτε κατακτιέται , συνήθως λέμε «κατέκτησα την κορυφή» αυτό το λέμε μεταφορικά ενώ στην ουσία έχουμε κάτσει εκεί 15-20 λεπτά. Η φύση κρύβει κινδύνους, όσο περισσότερο μπορούμε να διαχειριστούμε αυτούς τους κινδύνους, τόσο περισσότερο πιο ασφαλείς είναι τα δεδομένα με τα οποία έχουμε να κάνουμε. Ανάλογα λοιπόν με αυτό το σκεπτικό και με την τοποθεσία του βουνού, κάνουμε ένα πλάνο για να δούμε τις συνθήκες και τους κινδύνους που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Για παράδειγμα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παγετώνες, στα ψηλά βουνά του εξωτερικού όμως υπάρχουν , εκεί λοιπόν για να κάνεις το πέρασμα σου , χρειάζεσαι ειδικό εξοπλισμό και γνώσεις. Το ζήτημα δεν είναι να μην φοβόμαστε, το ζήτημα είναι να μπορούμε να διαχειριστούμε τα όσα συμβαίνουν. Κάποιες φορές το βουνό σου «μιλάει», υποδεικνύοντας σου το τι πρόκειται να συμβεί μετά από λίγο, είναι τα λεγόμενα «σημάδια» που σε ενημερώνουν για τον καιρό και για πολλά ακόμη που αφορούν το βουνό.
- Έχεις δεχτεί διακρίσεις για το έργο σου, γεγονός που για κάθε επαγγελματία σημαίνει και μια ώθηση για να γίνει καλύτερος. Eσύ πως εκλαμβάνεις την πορεία σου μέχρι τώρα;
Η κατάκτηση της κορυφής είναι ένας κοινός παρονομαστής επιτυχίας για όλους τους ορειβάτες. Από εκεί και πέρα όμως το ότι έχεις ανέβει στην υψηλότερη κορυφή σημαίνει ότι έχεις ανέβει στη υψηλότερη κορυφή σημαίνει πως έχεις εκπληρώσει όλους τους ορειβατικούς στόχους, υπάρχουν πολλά βουνά , χαμηλότερα από το Everest τα οποία είναι πολύ πιο δύσκολα και επικίνδυνα. Επίσης να τονίσω πως οι στόχοι μας δεν είναι μόνο ορειβατικοί, αλλά και εκπαιδευτικοί, δηλαδή να εκπαιδεύσουμε κόσμο που να μπορεί να μας ακολουθήσει στις αποστολές και γιατί όχι να δημιουργήσουν και οι ίδιοι αποστολές, εκπληρώνοντας τους δικούς του στόχους, όπως έκανε ο μαθητής μας ο Αλέξανδρος Αραβίδης το 2014 ο οποίος ανέβηκε στην δεύτερη υψηλότερη κορυφή το Κ2 που είναι σημαντικότερη και από το Everest . Για αυτό λοιπόν αν με ρωτάς τι θεωρώ μεγαλύτερη επιτυχία στην καριέρα μου δεν θα σου πω την ανάβαση μου στο Everest, αλλά εκείνη του μαθητή μου Αλέξανδρου στο Κ2 .
- Τι χαρακτηριστικά θεωρείς πως πρέπει να διαθέτει κανείς για να επιτύχει στο συγκεκριμένο σπορ;
Με την ορειβασία μπορεί να ασχοληθεί ο καθένας, αποτελεί φυσική κίνηση του ανθρώπου και το καλό είναι ότι μπορεί να ασχοληθεί από νεαρή ηλικία μέχρι και τα βαθιά του γεράματα. Ορειβασία είναι και η ορεινή πεζοπορία στην Πάρνηθα, ορειβασία είναι και η ανάβαση στις κορυφές των Ιμαλαίων. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ο κάθε άνθρωπος κάνοντας ορειβασία, μπορεί να συνειδητοποιήσει τα δικά του επίπεδα δυσκολίας. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος παράτολμος για να ασχοληθεί με την πεζοπορία, οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει . Το μόνο που χρειάζεται είναι να διαθέτει μια καλή φυσική κατάσταση και αγάπη για την φύση και τον αθλητισμό. Από την άλλη μεριά, αν θέλει να ασχοληθεί σε επίπεδο πρωταθλητισμού θα πρέπει να έχει εκπαιδευτεί πάνω στην αναρρίχηση πάγου και μεικτού παιδιού να μπορέσει να αφιερώσει χρόνο και χρήμα για να βελτιώσεις τις ικανότητες του και φυσικά ομαδικό πνεύμα και αφοσίωση στον στόχο.
- Πόσες φορές έχεις νιώσει τον θάνατο να σου «χτυπά» την πόρτα και από που άντλησες δύναμη για να συνεχίσεις;
Πρόκειται για μια δουλειά που η ζωή σου απειλείται ανά πάσα στιγμή και μάλιστα απειλείται από δυο κατηγορίες κινδύνου, η μία είναι οι αντικειμενικοί κίνδυνοι , αυτοί δηλαδή που δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να τις ελέγξουμε π.χ το να ξεκολλήσει αναπάντεχα ένα κομμάτι πάγου να δημιουργηθεί κατολίσθηση και έπειτα χιονοστιβάδα. Η άλλη κατηγορία είναι οι υποκειμενικοί κίνδυνοι είναι αυτοί που υπόκειται στην δική μας κρίση, το να τηρήσουμε τους κανόνες ασφαλείας , τα χρονοδιαγράμματα τα οποία π.χ σε μια οχτάρα κορυφή ξεκινάμε πάντα νύχτα και ολοκληρώνουμε την ανάβαση μας τις πρωινές ώρες γιατί ο καιρός ιδιαίτερα τις μεσημβρινές ώρες στα βουνά χαλάει . Ο κίνδυνος υπάρχει παντού για αυτό και πρέπει να το διαχειριζόμαστε σωστά. Έχει τύχει να εμπλακούμε σε μικροατυχήματα με χιονοστιβάδες ή να υπάρξει πτώση πάνω σε κάποιο βράχο ου έχει συμβεί αρκετές φορές, όλα αυτά όμως αποσβένονται με τον κατάλληλο εξοπλισμό και συνεργασία φυσικά με τον συνορειβάτη. Η εμπιστοσύνη μεταξύ της ομάδας είναι πολύ σημαντική σε τέτοιου είδους αποστολές.
- Που θεωρείς πως κινδύνεψες περισσότερο ;
Κατά την διάρκεια της αναρρίχησης στις Άλπεις , είχαν ξηλώσει κάποιες ασφάλειες και συνέβη. Η ημέρα όμως που κινδύνεψα περισσότερο δεν ήταν από αντικειμενικά αίτια, αλλά από υποκειμενικά , στο όρος Dhaulagiri με έναν συνορειβάτη μου τον , Χαράλαμπο, εκεί έπρεπε να πάρω μια απόφαση να γυρίσω πίσω και να τηρήσω το χρονοδιάγραμμα ή να συνεχίσω. Αν είχα συνεχίσει που ήταν και η λανθασμένη επιλογή την οποία ακολούθησε ο Χαράλαμπος θα είχα πεθάνει.
- Τι συναισθήματα κυριαρχούν, αφήνοντας πίσω νεκρό έναν από τους συντρόφους σου;
Λύπη και παράλληλα μεγάλο προβληματισμό για το ρίσκο που έχουν αυτές οι αναβάσεις κα μέσα σε αυτό τον προβληματισμό αρχίζεις να κάνεις διαχείριση των λαθών δηλαδή γιατί συνέβη αυτό , πως φτάσαμε στο σημείο αυτό. Κάποιες φορές Τα συναισθήματα είναι και θετικά και αρνητικά. Αρνητικά σαφώς γιατί χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή και μάλιστα το περιστατικό αυτό αποτελεί και βάρος στην ψυχολογία σου και το κουβαλάς για μια ζωή, από την άλλη όμως είναι και το θετικό κομμάτι διότι κάνεις μια εκτίμηση των λαθών, τιμούμε την μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι μέσα από τα λάθη μας.
- Υπήρξε κάποιος θάνατος που να σε στιγμάτισε;
O ένας ήταν το 1998 στο όρος Dhaulagiri με τον Χαράλαμπο Τσουπράς , επιχειρήσαμε να ανέβουμε το βουνό και 450 μέτρα πριν φτάσουμε στην κορυφή να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Εγώ από την μεριά μου έβλεπα πως δεν επαρκούσε ο χρόνος για να φτάσουμε στην κορυφή μέχρι το πρωί κα να γυρίσουμε πίσω εως το μεσημέρι και έτσι αποφάσισα να επιστρέψω πίσω. Αν είχα καταφέρει να πείσω και τον Χαράλαμπο να επιστρέψει πίσω τότε θα ζούσε σίγουρα και εκείνος. Αυτό το περιστατικό θα με βαραίνει για πάντα. Ακόμη ένα περιστατικό θανάτου που με στεναχώρησε ιδιαίτερα ήταν εκείνο του Χρήστου Μπαρούχα που λίγο πριν ξεκινήσουμε για το Everest, κάναμε μια σε μια δοκιμαστική αποστολή που κάναμε στο όρος Cho Oyu, ο οποίος έφτασε στην κορυφή, αλλά είχε συμπτώματα πνευμονικού οιδήματος και πέθανε στην κατάβαση. Ήταν ένα πολύ δυνατό χαστούκι για όλους μας μιας και ο Χρήστος ήταν ένας πολύ έμπειρός ορειβάτης και παράλληλα το περιστατικό αυτό αποτέλεσε ακόμη μια απόδειξη πως το βουνό δεν χαρίζεται σε κανέναν.
- Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα φτάνοντας στην κορυφή του Everest;
Όταν φτάσαμε εκεί, τσιμπάγαμε ο ένας τον άλλο να δούμε αν είναι αλήθεια, είχαμε ακούσει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια . Επί 10 χρόνια προσπαθούσαμε να βρούμε την χρηματοδότηση για να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε την αποστολή αυτή, διότι το άθλημα μας δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό και έτσι τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα πόσο μάλλον από οικονομικής άποψης . Από εκεί και πέρα, πλησιάζοντας το βουνό , αναρωτιόμασταν πως θα καταφέρουμε να ανεβούμε εκεί πάνω . Εκεί λοιπόν μας βοήθησαν οι ντόπιοι της περιοχής και μας κατεύθυναν πως και από ποια σημεία να ανέβουμε στο βουνό . Το πρώτο πάντως συναίσθημα ανεβαίνοντας στην κορυφή ήταν υπερηφάνεια , γιατί ήμουν ο αρχηγός της πρώτης ελληνικής ομάδας που κατόρθωσε να φτάσει στην κορυφή. Δεν ήμουν ο πρώτος Έλληνας ορειβάτης που ανέβηκε, αλλά ο πρώτος αρχηγός ελληνικής ομάδας και αυτό για εμένα είναι σημαντικότερο, γιατί η ορειβασία δεν είναι ατομικό άθλημα, αλλά ομαδικό. Όλοι μέσα στα σακίδια μας είχαμε την ελληνική σημαία , όταν την ξεδιπλώσαμε στην κορυφή, ένιωσα τόσο περήφανος λες και είχα μαζί μου ακόμη 10 εκατομμύρια Έλληνες . Είμαι πεπεισμένος ότι ένα τέτοιοι είδους επίτευγμα δεν αφορά μόνο εμάς τους ορειβάτες, αλλά όλους του Έλληνες. Όταν υπάρχει όραμα και στόχος τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Βέβαια η χαρά είναι πρόσκαιρη γιατί αυτή την διαδρομή που διέσχισες για την κορυφή πρέπει μετά με ιδιαίτερη προσοχή να της κατέβεις. Οπότε το κανονικό πανηγύρι στήθηκε μόλις επιστρέψαμε στη βάση μας , όπου γιορτάσαμε το κατόρθωμα μας με λίγες μπύρες.
- Υπήρξε κάποιο στιγμιότυπο κατά την ανάβαση/κατάβαση του Έβερεστ που να χαράκτηκε στο μυαλό σου;
Ναι, ήταν την τελευταία μέρα της ανάβασης λίγες εκατοντάδες μέτρα από την κορυφή. Μόλις είχε ξημερώσει αλλά εμάς δεν μας είχε πιάσει ακόμα ο ήλιος που είχε ανατείλει από την μεριά του Θιβέτ. Κοιτάζοντας δυτικά είδα το είδωλο της κορυφής να σκιαγράφεται στο βάθος του ορίζοντα των κορυφών των Ιμαλαίων. Είμασταν πλέον ψηλότερα από όλα βουνά της οροσειράς! Αισθανόμουν ότι το βουνό μου μιλούσε με το δικό του τρόπο. Αυτη η εικόνα μου έμεινε και στο ημερολόγιο μου αργότερα σημείωσα: “Βλέποντας την κορυφή να πλησιάζει”.
- H οικογένεια σου τι λέει για όλα αυτά;
Μεγάλωσα στην Αθήνα και η οικογένεια μου δεν είχε καμιά εμπειρία σε τέτοια πράγματα. Λογικό λοιπόν είναι όταν δεν γνωρίζεις κάτι να σε πιάνει δέος και φόβος γιαυτό που θα επιχειρήσει ένας δικός σου άνθρωπος και να θέλεις να τον αποτρέψεις από το να πάει εκεί. Όμως με τα χρόνια αυτό άλλαξε καθώς απέδειξα σε διάφορες αποστολές όπως στο Dhaulagiri 8.167m, ότι σέβομαι τους κανόνες που διέπουν τις αναβάσεις σε μεγάλο υψόμετρο πείθοντας τους ότι επί της ουσίας στόχος μου δεν είναι να ανέβω πάση θυσία στην κορυφή, αλλά να ανέβω όσο το δυνατόν ψηλότερα με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια. Που είναι άλλωστε και το μότο της σχολής ορειβασίας “Base Camp” που διευθύνω.
- Πως είναι η ζωή ενός ορειβάτη εν έτη 2015; και ποιος ο ρόλος του κράτους απέναντι στο εν λόγω επάγγελμα?
Στο βουνό απλή στην πόλη δύσκολη, όπως για τους περισσότερους άλωστε: άγχος, προβλήματα και μπόλικο τρέξιμο στο κυνήγι της καθημερινότητας. Η ορειβασία όμως προσφέρει μια πολύ καλή διέξοδο γιατί πάνω απ’όλα μας υπενθυμίζει ότι τα πράγματα που τελικά μας κάνουν ευτυχισμένους είναι τα απλά. Μας δίνει την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με την φύση και κατά συνέπεια είναι ένας πολύ καλός τρόπος επιστροφής στα απλά πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους όπως η θέα από την κορυφή ενός βουνού την ώρα που ανατέλει ο ήλιος, η πεζοπορια στον καθαρό αέρα, το μοίρασμα των εμπειριών μας με την παρέα το βράδυ στο καταφύγιο δίπλα στο τζάκι κ.α. Το κράτος μέσω της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας & Αναρρίχησης χορηγεί μετά από πολυετή εκπαίδευση άδεια άσκησης επαγγέλματος Οδηγού Βουνού σε όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν επαγγελματικά με την εκπαίδευση και συνοδεία ατόμων στο βουνό. Πολύ σημαντική για την εξέλιξη του επαγγέλματος μας αλλά και του ορεινού τουρισμού γενικότερα είναι η συμβολή του Σωματείου Ελλήνων Οδηγών Βουνού όπου συμμετέχει η ελίτ της Ελληνικής ορειβασίας. Όσον αφορά την οικονομική στήριξη διοργάνωσης ορειβατικών αποστολών, το κράτος είναι εντελώς “εκτός κάδρου” καθώς το άθλημα της ορειβασίας-αναρρίχησης δεν ανήκει στο Ολυμπιακό προγράμμα. Ως εκ τούτου αν θέλει κανείς να κάνει κάτι σε αυτο το άθλημα θα πρέπει να ακολουθήσει τη ρήση του λαού μας “πάρτο πάνω σου” και να στραφεί στον ιδιωτικό τομέα για εξεύρεση χρηματοδότησης.
- Θα προέτρεπες τα παιδιά σου να ασχοληθούν με την ορειβασία ή την αναρρίχηση γνωρίζοντας ωστόσο το επίπεδο επικινδυνότητας της συγκεκριμένης δραστηριότητας;
Θα τα προέτρεπα δίνοντας τους το ερέθισμα χωρίς όμως αυτό να γίνεται πιεστικά. Άλλωστε δεν με ενδιαφέρει ντε και καλά τα παιδιά μου να ακολουθήσουν το δρόμο που ακολούθησα εγώ, όπως και εγώ δεν ακολούθησα τον δρόμο που ακολούθησαν οι γονείς μου. Όσον αφορά το επίπεδο της επικινδυνότητας αυτό θα έλεγα είναι κάτι σχετικό. Για παράδειγμα το να οδηγεί κάποιος μηχανή στους δρόμους της Αθήνας είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το να κάνει αναρρίχηση. Η αναρρίχηση έχει κινδύνους τους οποίους όμως ο ορειβάτης δύναται να διαχειριστεί χρησιμοποιώντας σύγχρονο εξοπλισμό, ανεβάζοντας προοδευτικά το επίπεδο δυσκολίας, παρακολουθώντας σεμινάρια και εκπαιδεύσεις πάνω σε τεχνικές ασφάλισης, προσανατολισμού, κίνησης στο χιόνι, διαβίωσης κλπ, συμμετέχοντας σε ομάδες με πιο έμπειρους ορειβάτες κ.α. Βεβαίως η φύση δεν νικιέται ούτε κατακτιέται, το βουνό έχει πάντα τον τελευταίο λόγο επειδή υπάρχει πάντα και τα απρόοπτο, το αναπάντεχο, αυτό όμως δεν συμβαίνει μόνο στο βουνό αλλά παντού.
- Τι ηλικίες προσελκύει συνήθως το σπορ;
Η αναρρίχηση σε κάθετους βράχους προσελκύει περισσότερο ηλικίες 16-35 ετών ενώ η ορεινή πεζοπορία και η χειμερινή ορειβασία ηλικίες 25-55 και άνω, χωρις όμως αυτό να αποτελεί κανόνα. Τα παιδιά από ηλικία 8 ετών μπορούν να ξεκινήσουν με αναρρίχηση σε τεχνητούς τοίχους υπο παιγνιώδη μορφή με την επίβλεψη ειδικών εκπαιδευτών και να καλιεργήσουν την τεχνική της κίνησης τους στο κάθετο περιβάλλον κάτι πολύ χρήσιμο για την συνέχεια. Επίσης μπορούν να παίρνουν μέρος σε εύκολες πεζοπορίες στη φύση με τους γονείς τους ή το σχολείο (π.χ Πάρνηθα). Το καλό είναι ότι ορεινή πεζοπορία και ορειβασία μπορούμε να κάνουμε μέχρι τα βαθειά μας γεράματα. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι ο γηραιότερος Έλληνας που έχει ανέβει στην ψηλότερη κορυφή της Αφρικής, το Κιλιμάντζαρο ύψους 5.896m είναι 72 ετών και η γηραιότερη Ελληνίδα 69 ετών!
- Ποιοι είναι οι στόχοι του Παναγιώτη Κοτρωνάρου για το 2016;
Στον ορειβατικό τομέα η εξεύρεση χρηματοδότησης για την διοργάνωση μιας αποστολής εκπαιδευτικού χαρακτήρα στην ψηλότερη κορυφή της Βορείου Αμερικής, το όρος Denali που βρίσκεται στην Αλάσκα και έχει ύψος 6.190m που θα δώσει την ευκαιρία σε νέους αλλά και παλαιότερους ορειβάτες να αποκτήσουν εμπειρία στις τεχνικές ανάβασης σε βουνά με μεγάλο υψόμετρο. Στον επαγγελματικό τομέα, η προβολή του “BASECAMP TRAVEL” σε εταιρίες διοργάνωσης συνεδρίων, τουριστικά πρακτορεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και το κλείσιμο συμφωνιών για προγραμμάτα ορεινού τουρισμού που περιλαμβάνουν πεζοπορία, αναρρίχηση, ορειβασία, rafting, καγιάκ, ποδήλατο βουνού, χιονοδρομία, ορειβατικό σκί, canyoning κ.α. Επίσης η διοργάνωση συνεδρίων βιωματικής προσέγγισης όπου το κοινό εμπνέεται και κινητοποιείται για την κατάκτηση των δικών του κορυφών διαπιστώνοντας βιωματικά με την διεξαγωγή κατάλληλων workshops, πόσες πολλές ομοιότητες για την επίτευξη ενός στόχου, έχουν μια ορειβατική και μια επιχειρηματική ομάδα, αναδεικνύοντας στρατηγικές, μηνύματα και αξίες που θα ωφελήσουν τόσο στο επίπεδο της προσωπικής ανάπτυξης όσο και στην καλύτερη απόδοση της κάθε ομάδας σε δύσκολες συνθήκες.
