Παραμύθα

Του Πέτρου Κουσουλού  

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Από την στιγμή που οι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, η δικαστική εξουσία δεν είναι θωρακισμένη απέναντι στην εκτελεστική. Να συζητάμε το οτιδήποτε άλλο είναι σαν να ζητάμε από ένα παιδί να μην φάει σοκολάτα: Δεν έχει κανένα νόημα.

Όσοι παρακολουθούν, από κοντά, το ρεπορτάζ γνωρίζουν πολύ καλά τι ακριβώς συμβαίνει. Τον τρόπο με τον οποίο κάθε σύστημα εξουσίας προσπαθεί να ποδηγετήσει την Δικαιοσύνη. Γνωρίζουν, επίσης, ότι ορισμένοι –ελάχιστοι ευτυχώς- δικαστικοί λειτουργοί ενεργούν σαν πειθήνια όργανα, κοινοί εντολοδόχοι πολιτικών παραγόντων. Είναι οι αποκαλούμενοι «δικαστές καριέρας».

Δεν θα ξεχάσω αυτό που μου έλεγε το καλοκαίρι ένας γνωστός μου που έτυχε να διατελέσει γενικός γραμματέας στο υπουργείο Δικαιοσύνης: «Να δεις τι γινόταν στο γραφείο μου. Ουρές από δικαστές που ήθελαν να καρφώσουν ο ένας τον άλλον».

Δεν μπορώ να ξέρω τον βαθμό υπερβολής, εάν υπάρχει. Αυτό που γνωρίζω είναι οι πολίτες δεν πρέπει να ανησυχούν ή να ενοχλούνται από την δημόσια καταγγελία του Προέδρου του ΣτΕ, Νίκου Σακελλαρίου, προς το πρόσωπο του υπουργού Δικαιοσύνης, περί παρεμβάσεων. Θα πρέπει να είναι πολύ πιο ανήσυχοι γι αυτά που συμβαίνουν στο παρασκήνιο και προφανώς αγνοούν. Όπως και για την αντιστροφή της πραγματικότητας. Ότι δηλαδή οι δικαστικοί λειτουργοί δεν καταθέτουν Πόθεν Έσχες ή η απόφαση του ΣτΕ προσπαθεί να προασπίσει τα όποια συμφέροντά τους. H πραγματικότητα είναι ότι ο φόβος που εκφράζεται είναι το ενδεχόμενο η περιουσιακή κατάσταση του κάθε δικαστικού λειτουργού ή πολίτη να γίνεται βορά στις διαθέσεις διοικητικών υπαλλήλων με ότι αυτό και αν συνεπάγεται. Ολα τα άλλα είναι απλά μια παραμύθα.