Πέθανε ο πατέρας του και πήρε τη μάνα του στο γήπεδο για σουτάκια!

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ξεκίνησε τις φετινές του υποχρεώσεις στο ΝΒΑ σαν… δαιμονισμένος. Θα αφήσει εποχή είναι σίγουρο. Και νιώθει τυχερός που ο πατέρας του πρόλαβε την ανέλιξή του, τη δική του, του μεγάλου αδερφού του, αλλά και των μικρών. 

Ο Τσαρλς Αντετοκούνμπο πέθανε νέος, μα ευτυχισμένος. Πέρασε δύσκολα χρόνια, αλλά έφυγε βλέποντας την οικογένειά του χαρούμενη, δίχως το παραμικρό άγχος επιβίωσης. Ο Γιάννης, στην πρώτη του εκ βαθέων συνέντευξη στο nba.com μετά το θάνατο του πατέρα του, περιγράφει πως λίγες ώρες αργότερα πήρε τη μητέρα του και τα αδέρφια του και πήγαν στο γήπεδο όλοι μαζί για σουτάκια. Πραγματικά συγκλονίζει θεωρώντας πως ο πατέρας του έκανε ότι ήταν προορισμένος να κάνει σε αυτόν τον κόσμο:

«Το να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, έναν άνθρωπο που αγαπάς πραγματικά είναι δύσκολο. Ειδικά για την οικογένειά μου, αφού είμαστε όλοι μας τόσο κοντά. Αγαπούσαμε τον πατέρα μας. Η μητέρα μου αγαπούσε τον σύζυγό της. Στο τέλος της ημέρας καταλαβαίνεις πως έκανε ό,τι ήταν προορισμένος να κάνει σε αυτόν τον κόσμο. Είχε πέντε παιδιά και τα μεγάλωσε με αξίες. Αυτό, ακριβώς, είναι το πιο σημαντικό! Ελπίζω μια μέρα, όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο, να κάνω για τα παιδιά μου ό,τι έκανε ο πατέρας μου για εμάς. Την ημέρα που έφυγε ο πατέρας μου ήλθα στο γήπεδο. Εγώ και όλη η οικογένειά μου. Αρχίσαμε να κάνουμε σουτάκια. Ακόμα και η μητέρα μου. Είναι τόσο δυνατή!

Το μόνο πράγμα που ήθελε ο πατέρας μας από εμάς είναι να είμαστε χαρούμενοι. Αυτό είναι όλο… Δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο! Κανένα υλικό αγαθό. Πέρσι, για παράδειγμα, προσπάθησα να αγοράσω στους γονείς μου ένα αυτοκίνητο. Μου εξήγησε πως ‘όχι, δεν θέλω κάτι τέτοιο’! Δεν ζήτησε ποτέ του κάτι. Ήταν χαρούμενος απλώς και μόνο που με έβλεπε να παίζω στο All Star Game, απλώς και μόνο βλέποντας τον μεγαλύτερο αδελφό μου, Θανάση, να παίζει στο Eurobasket, απλώς και μόνο βλέποντας τα μικρότερα αδέλφια μου να μεγαλώνουν! Όλα αυτά τον γέμιζαν χαρά. Δεν υπήρξε μέρα στη ζωή μου που να μην τον χρειαστώ και να μην σταθεί στο πλευρό μου. Μπορούσα να τεμπελιάζω στον καναπέ και να του ζητούσα να μου φέρει λίγο φαγητό. Πάντα ήταν πρόθυμος να το κάνει! ‘Ναι παιδί μου, ναι θα σου φέρω!’! Ερχόταν σε όλα τα παιχνίδια μου, δεν είχε χάσει ούτε ένα ματς από την πρώτη μέρα που βρέθηκα στο ΝΒΑ. Και ήταν πραγματικά χαρούμενος για όλα του τα παιδιά»