PLUS
Η Πώλα Μάγκου-Φράγκου είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας που αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση, ειδικά για τους νέους μας, τους πολίτες του αύριο!
Στην ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
Μια μητέρα παιδιού με αυτισμό, η Πώλα Φράγκου-Μάγκου, παλεύει για τα αυτονόητα στη χώρα μας…
Με σπουδές στη σύγχρονη ιστορία και την πολιτική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, στη Γαλλία, η Πώλα είναι μια πολύ ενεργή πολίτις που είδε τη ζωή της να αλλάζει όταν πριν από 18 χρόνια απέκτησε το δεύτερο παιδί της, την κόρη της, η οποία βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.
Από εκείνη την ημέρα η Πώλα έθεσε στόχο ζωής την προσπάθεια να αποκτήσουν τα παιδιά με αναπηρία ίσα δικαιώματα με τα παιδιά τυπικής ανάπτυξης. Όραμά της τα παιδιά ΑμεΑ να ζήσουν σε έναν κόσμο χωρίς αποκλεισμούς, εκεί όπου η συμπερίληψη, τα ίσα δικαιώματα και η καταπολέμηση του στίγματος θα γίνονται καθημερινά πράξη. Η Πώλα εκτός από μαχητική μαμά παραμένει ενεργή σε πολλά άλλα «μέτωπα». Για παράδειγμα είναι αντιπρόεδρος στον Σύνδεσμο Γυναικών Θεσσαλονίκης -Μακεδονίας εν Αθήναις και μέλος της ΑΜΚΕ «Act for Care». Παράλληλα έχει οργανώσει ημερίδες και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, υποστηρίζοντας τον Σύλλογο Γονέων και Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα», το Λύρειο Ίδρυμα, το Ίδρυμα Αγία Άννα, και έχει συμβάλει σε προγράμματα δημιουργίας περιεχομένου και δράσεις ευαισθητοποίησης και προβολής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, του ΟΚΑΝΑ και πολλών δήμων για τη στήριξη ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας.
– Πόσο άλλαξε τη ζωή σου η έλευση ενός παιδιού που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού και πώς είναι να μεγαλώνεις στην Ελλάδα ένα παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες αλλά και ανάγκες;
Δεν αλλάζει μόνο η ζωή σου, αλλάζει όλη σου η προσωπικότητα. Επανατοποθετείσαι απέναντι στις προτεραιότητες και χτίζεις έναν κόσμο από την αρχή. Όλοι ζητάμε από τα παιδιά ΑμεΑ με προκρούστεια λογική να προσαρμοστούν στον δικό μας ρυθμό και κόσμο. Αντίθετα, οι γονείς αυτών των εξαιρέτως διαφορετικών πλασμάτων προσπαθούμε να βρούμε γέφυρες επικοινωνίας με τον δικό τους κόσμο. Έπειτα χτίζουμε από την αρχή ένα ολόκληρο σύστημα εκπαίδευσης και προστασίας γύρω από τα παιδιά μας. Αν αντέχουμε…
– Ούσα μητέρα δύο παιδιών που το ένα είναι τυπικής ανάπτυξης και το άλλο παιδί με ιδιαίτερες ανάγκες, πώς βιώνεις αυτή την καθημερινή αντίθεση;
Σε αυτές τις περιπτώσεις βιώνεις έναν Γολγοθά. Ή μάλλον είναι σαν να περπατάς σε μια οροσειρά, με ανηφόρες και κατηφόρες. Κυρίαρχος στόχος να προστατεύσεις και να ενισχύσεις τον «αδύναμο» – και τον χαρακτηρίζω «αδύναμο» επειδή τον φέρνουμε στον δικό μας κόσμο με τις δικές μας προσδοκίες. Επίσης, να αντιμετωπίσεις ισότιμα και με ευαισθησία τον άλλον, τον «δυνατό». Παράλληλα, να εκπαιδεύσεις τον μικρόκοσμο των παιδιών. Την ίδια ώρα βιώνεις και πολλά διαφορετικά συναισθήματα, όπως θλίψη, αγανάκτηση αλλά και ικανοποίηση. Με θλίβουν η άγνοια, ο ρατσισμός για τα ΑμεΑ. Αγανακτώ με τον οίκτο γιατί οι άνθρωποι με αναπηρία είναι οι μεγαλύτεροι αγωνιστές και αξίζουν τον θαυμασμό και την εκτίμησή μας, και όχι τη λύπηση. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος: με ικανοποιεί ή μάλλον με ενθουσιάζει η νοοτροπία της νέας γενιάς που έχει κάνει βίωμα τη συμπερίληψη.
– Πόσα πράγματα έχουμε βελτιώσει ως χώρα σε ό,τι αφορά τη συμπερίληψη ατόμων με αναπηρία και τι γίνεται με το στίγμα; Γιατί ένα παιδί που ξεκινάει τη ζωή του θα πρέπει να μην το κυνηγάει η σκιά του στίγματος σε όλη αυτή τη διαδρομή.
Έχουν γίνει πολλά τα τελευταία χρόνια, γιατί το μελάνι έγραψε σε κατάλευκο χαρτί. Υπολείπονται όμως ακόμα πολλά. Σε υποδομές εκπαίδευσης, επαγγελματική ενσωμάτωση, συμπερίληψη. Πρέπει να μπούμε στα παπούτσια του άλλου και να περπατήσουμε. Όχι να αναρωτιόμαστε πώς περπατά εκείνος με αυτά τα παπούτσια.
– Πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε για να φτάσουμε τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης (αν θα φτάσουμε ποτέ); Εκεί όπου οι άνθρωποι με αναπηρία δεν νιώθουν να μειονεκτούν σε κανένα επίπεδο.
Μερικές φορές βλέπουμε αυτόν τον δρόμο ή μάλλον τον κρατήρα -γιατί με κρατήρα ηφαιστείου μοιάζει- και μας πιάνει το παράπονο. Εκτός συνόρων, τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία στη Βόρεια Ευρώπη έχουν σε κάθε τμήμα παιδιά με παράλληλη στήριξη, πρεσβεύοντας ότι έτσι ανεβάζουν το επίπεδο των άλλων παιδιών. Για την προσβασιμότητα μιλάμε για το αυτονόητο. Κι όμως, εδώ στην πατρίδα μας, με ανθρώπους στενόμυαλους να ζουν γύρω μας, άκουσα πρόσφατα εν έτει 2023 σε σχολείο της Αθήνας την εναντίωση γονέων μαθητών για τη δημιουργία ράμπας για συμμαθητή τους με αναπηρικό αμαξίδιο, επειδή έθετε δήθεν σε κίνδυνο την ισορροπία των άλλων παιδιών! Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία – και αυτό θέλει χρόνο, προσπάθεια και μια άλλη οπτική στα πράγματα, όπως είναι η δημιουργία φυλλαδίων, καρτών, ακόμα και ψηφοδελτίων με σύστημα Braille για τα άτομα με προβλήματα όρασης. Στη δική μας οπτική αυτό είναι το αυτονόητο!
κεντρική φωτογραφία: Η Πώλα Φράγκου σε εκδήλωση για τη συμπερίληψη, πλαισιωμένη από τους υπουργούς κ. Καιρίδη και Χατζηδάκη
