Πολιτικοί νάνοι

Στην αντιδημοκρατική Τουρκία υπάρχει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Σε περίπτωση κρίσης καλείται να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Και είτε να τα καταφέρουν όλοι μαζί, είτε να βουλιάξουν όλοι μαζί.

Στην δημοκρατική Ελλάδα άφωνοι οι τηλεθεατές παρακολουθούν από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες το πολιτικό προσωπικό της χώρας να αλληλοσπαράσσεται εν μέσω πρωτοφανούς κρίσης.

Το θέαμα είναι θλιβερό. Θλιβερό γιατί δεν διακυβεύονται μόνο οι καρέκλες ορισμένων, αλλά το μέλλον ενός λαού.

Ενός λαού καθημαγμένου ο οποίος εδώ και μια πενταετία έχει μπει σε ένα τούνελ το οποίο βλέπει ότι δεν τον οδηγεί πουθενά. Ενός λαού ευκολόπιστου και ενίοτε ανυποψίαστου.

Δυστυχώς, το «παραμύθι» της 25^ης Ιανουαρίου, ότι δηλαδή τα ηνία της χώρας θα αναλάμβαναν κάποιοι σούπερ ήρωες οι οποίοι με έναν δικό τους, μαγικό, τρόπο θα κατάφερναν να επαναφέρουν το βιωτικό επίπεδο του Έλληνα σε εποχή προ Μνημονίου, χωρίς καμία απολύτως θυσία, μας τελείωσε νωρίς.

Το σκίσιμο των Μνημονίων, τα go back, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αποτέλεσαν σε χρόνο ρεκόρ όνειρα θερινής νυκτός.

Όσο περνούσε ο καιρός και οι μέρες κυλούσαν οι όποιες «φωνές» έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για το που οδηγούμαστε χαρακτηρίζονταν ως «τρομολαγνικές». Αυτό το οποίο προείχε ήταν η «υπερήφανη διαπραγμάτευση» και η βεβαιότητα ότι κανείς δεν θα τολμήσει να μας κουνήσει από την θέση μας. Γιατί και οι Αμερικανοί μας στηρίζουν και οι Ρώσοι και οι Βραζιλιάνοι και όλοι μας γουστάρουν.

Η προπαγάνδα των non paper και οι συστημικοί δημοσιογράφοι καθησύχαζε τον υπερήφανο λαό για την συμφωνία η οποία, όπου να ναι, υπογράφεται.

Μια συμφωνία η οποία γράφτηκε και ξεγράφτηκε γύρω στις 50 φορές. Ουδέποτε όμως υπογράφηκε.

Και ξαφνικά, νταμπλάζ! Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση προτείνει λήψη μέτρων ύψους 8 δις ευρώ!

Ναι, αλλά έχουν αναδιανεμητικό χαρακτήρα, δεν πληρώνουν οι ίδιοι, πληρώνουν οι άλλοι που δεν πλήρωναν μέχρι εχτές, είναι το επόμενο επιχείρημα. Λες και η αύξηση του ΦΠΑ αφορά μόνο τους πλούσιους και δεν αποτελεί μέσο μείωσης των εισοδημάτων του πολίτη!

Αφού λοιπόν έχουν παραβιαστεί όλες οι κόκκινες γραμμές έρχεται η απάντηση των θεσμών. Παγωμάρα. Εκεί που δεν τους θέλαμε και δεν τους είχαμε ανάγκη, τους παρακαλάμε και εκείνοι μας ζητούν και άλλα. Μοιάζουν να μην θέλουν άλλο. Παγωμάρα!

Kαι κάπου εκεί περιμένεις να υπάρξει η στοιχειώδης πολιτική συνεννόηση και να αντιμετωπιστεί με εθνικό τρόπο η κρίση. Να βρεθούν, βρε αδελφέ, οι πολιτικοί αρχηγοί να χαράξουν μια κοινή κόκκινη γραμμή να πιέσουν όσο μπορούν. Να περάσουν ένα εθνικό μήνυμα.

Αντ΄ αυτού η κοκορομαχία συνεχίζεται. Τα στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας συνεχίζουν να αναζητούν εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, οι δε της αντιπολίτευσης ραπίζουν και παίρνουν εκδίκηση για τα όσα βίωσαν τα προηγούμενα χρόνια. Και ο κόσμος καθηλωμένος μπροστά στην τηλεόραση να τρώει τα νύχια του από την αγωνία τη στιγμή που οι εκπρόσωποί του αγωνίζονται για την πολιτική τους επιβίωση….