PLUS
Ο Γιασουχίτο Τακέτα (Yasuhiko Taketa), όπως πολλοί Χιμπακούσα (όσοι επιβίωσαν των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι), πήγαινε στο σχολείο του. Την ώρα που έφτανε στον σιδηροδρομικό σταθμό είδε ένα φως πιο δυνατό και από τον ήλιο, όπως ο ίδιος είπε, και άκουσε έναν ήχο σαν βρυχηθμό και στη συνέχεια ακολούθησε μια δόνηση σαν να έγινε σεισμός. Το επόμενο που θυμάται ήταν θραύσματα από γυαλιά παντού.
«Ένιωσα το μέτωπό μου να καίει και ασυνείδητα το ακούμπησα. Όταν κοίταξα τον ουρανό είδα ένα μικρό αντικείμενο στο μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού που άστραφτε και άλλαζε χρώματα από κίτρινο σε κόκκινο, και πριν το καταλάβω μετατράπηκε σε μια τεράστια καταστροφική μπάλα φωτιάς που κατευθυνόταν προς τα επάνω μου και ένιωσα πως θα με κατάπινε».
Πολλοί άνθρωποι στους δρόμους πέθαναν σχεδόν αμέσως. Οι άκρες των δαχτύλων όσων είχαν πεθάνει έπιασαν φωτιά και η φωτιά σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλο τους το σώμα, από τα δάχτυλά τους. Ένα ελαφρύ γκρίζο υγρό έσταζε από τα χέρια τους.
«Δεν έχω βρεθεί στην Κόλαση και δεν γνωρίζω πώς είναι, όμως πιθανότατα μοιάζει με αυτό που περάσαμε. Δεν πρέπει να επιτραπεί να γίνει ποτέ ξανά. Πρέπει οι ηγέτες να ακούσουν τις φωνές μας και να αναλάβουν δράση. Όσο η μνήμη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι φθίνει από τα μυαλά των ανθρώπων βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Το μέλλον είναι στα χέρια μας. Η ειρήνη είναι εφικτή μόνο αν σκεφτόμαστε τους άλλους ανθρώπους, αν αναλάβουμε δράση και συνεχίσουμε ακούραστα τις προσπάθειές μας να τη χτίσουμε».
Δύο από τις πολλές μαρτυρίες των επιζώντων της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι αφιερωμένες στον κάθε «ηγέτη» αυτού του κόσμου που… αν και γνωρίζει, δεν σκέφτεται.
Ο Γιασουχίτο Τακέτα (Yasuhiko Taketa), όπως πολλοί Χιμπακούσα (όσοι επιβίωσαν των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι), πήγαινε στο σχολείο του. Την ώρα που έφτανε στον σιδηροδρομικό σταθμό είδε ένα φως πιο δυνατό και από τον ήλιο, όπως ο ίδιος είπε, και άκουσε έναν ήχο σαν βρυχηθμό και στη συνέχεια ακολούθησε μια δόνηση σαν να έγινε σεισμός. Το επόμενο που θυμάται ήταν θραύσματα από γυαλιά παντού.
«Ένιωσα το μέτωπό μου να καίει και ασυνείδητα το ακούμπησα. Όταν κοίταξα τον ουρανό είδα ένα μικρό αντικείμενο στο μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού που άστραφτε και άλλαζε χρώματα από κίτρινο σε κόκκινο, και πριν το καταλάβω μετατράπηκε σε μια τεράστια καταστροφική μπάλα φωτιάς που κατευθυνόταν προς τα επάνω μου και ένιωσα πως θα με κατάπινε».
Πολλοί άνθρωποι στους δρόμους πέθαναν σχεδόν αμέσως. Οι άκρες των δαχτύλων όσων είχαν πεθάνει έπιασαν φωτιά και η φωτιά σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλο τους το σώμα, από τα δάχτυλά τους. Ένα ελαφρύ γκρίζο υγρό έσταζε από τα χέρια τους.
«Δεν έχω βρεθεί στην Κόλαση και δεν γνωρίζω πώς είναι, όμως πιθανότατα μοιάζει με αυτό που περάσαμε. Δεν πρέπει να επιτραπεί να γίνει ποτέ ξανά. Πρέπει οι ηγέτες να ακούσουν τις φωνές μας και να αναλάβουν δράση. Όσο η μνήμη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι φθίνει από τα μυαλά των ανθρώπων βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Το μέλλον είναι στα χέρια μας. Η ειρήνη είναι εφικτή μόνο αν σκεφτόμαστε τους άλλους ανθρώπους, αν αναλάβουμε δράση και συνεχίσουμε ακούραστα τις προσπάθειές μας να τη χτίσουμε».
Δύο από τις πολλές μαρτυρίες των επιζώντων της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι αφιερωμένες στον κάθε «ηγέτη» αυτού του κόσμου που… αν και γνωρίζει, δεν σκέφτεται.
, όπως πολλοί Χιμπακούσα (όσοι επιβίωσαν των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι),){kind=link}