Πρωθυπουργός εξ΄αμελείας

Στη νομική επιστήμη υπάρχει ο φόνος εκ προμελέτης και ο φόνος εξ’ αμελείας. Συνήθως σε όσους αποδίδεται η δεύτερη κατηγορία έχουν ευμενέστερη ποινική μεταχείριση. Στην πολιτική βέβαια το παιχνίδι έχει άλλους όρους. Ο Τσίπρας έσπασε το εμπάργκο και στο παρά πέντε των εκλογών εμφανίστηκε στο “βοθροκάναλο της διαπλοκής” -κατά την ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ- το ΣΚΑΙ. Η συνέντευξη Μπεν Χουρ απέδειξε ότι είναι καλύτερο να έχεις απέναντί του “επιθετικούς δημοσιογράφους” παρά γλύφτες της εκάστοτε εξουσίας. Παρόλο που πολύ αμφιβάλω εάν η Κοσιώνη και ο Παπαχελάς θα είχαν την ίδια μεταχείριση και απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η τηλεθέαση κινήθηκε στα κόκκινα. Εάν με ρωτάτε “ποιος νίκησε” η απάντηση είναι “κανείς” παρόλο που η συγκεκριμένη παρουσία του απερχόμενου πρωθυπουργού είχε οπαδικό χαρακτήρα: Φανατικούς υποστηρικτές και φανατικούς επικριτές.

Στην ουσία τώρα:

Αποδείχτηκε, περίτρανα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ένας αμελής πρωθυπουργός. Δεν γνώριζε το ένα, αγνοούσε το άλλο. Για παράδειγμα το 2015 στο θριαμβευτικό εκείνο πρώτο εξάμηνο δεν ήταν σε θέση να υποψιαστεί ότι σε περίπτωση που κάποιος αποφασίσει να συγκρουστεί με τοίχο είναι πιθανότερο να σπάσει το κεφάλι του παρά να ραγίσει ο τοίχος. Εξ’ αμελείας βέβαια χάραξε μαζί με τον Γιάνη τη συγκεκριμένη πολιτική τα βάρη της οποία πλήρωσε ο έλληνας πολίτης.

Όπως και την μοιράια νύχτα της τραγωδίας στο Μάτι, μπορεί να είχε… πάρει το αυτί του ότι υπάρχουν κανάς δυο νεκροί από αναθυμιάσεις λίγο πρίν την σύσκεψη-παρωδία αλλά έκανε τον ανήξερο επειδή δεν γνώριζε (!!!) ότι η σύσκεψη μεταδιδόταν σε ζωντανή μετάδοση. Εξ’ αμελείας και εκεί. 

Είναι προφανές ότι ένας πρωθυπουργός, επικεφαλής ενός κόμματος το οποίο με το ζόρι ξεπερνούσε το 3%-4% κατέστη εξ’ αμελείας και λόγω Μνημονίων επικεφαλής μιας χώρας. Και με την ίδια αμέλεια κυβέρνησε.

ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΥΣΟΥΛΟΣ