PLUS
Τον βαθύτατο προβληματισμό τους εκφράζουν οι ειδικοί για την έναρξη των συμπλοκών μεταξύ ανηλίκων, με το πρώτο κουδούνι της σχολικής χρονιάς.
Της ΑΛΕΞΙΑΣ ΣΒΩΛΟΥ
Απίστευτοι τραμπουκισμοί και επιθέσεις από ανηλίκους σε ανηλίκους με την έναρξη της νέας χρονιάς
Η σχολική χρονιά σήκωσε αυλαία και μαζί της, χωρίς ούτε μίας ώρας καθυστέρηση, ξεκίνησαν οι τραμπουκισμοί και οι επιθέσεις από ανηλίκους σε ανηλίκους, με το… μοτίβο να ακολουθεί το πρόγραμμα του σχολείου, ενώ ο τραμπουκισμός διδάσκεται από τους ίδιους τους γονείς που πηγαίνουν στο σχολείο και γρονθοκοπούν καθηγητές! Όπως επισημαίνει η Αγάπη Κανδυλάκη, καθηγήτρια Κοινωνικής Εργασίας στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, είναι σαν ένας αόρατος αφέτης να έδωσε το σύνθημα πως μαζί με τα μαθήματα πρέπει να αρχίσουν και τα περιστατικά βίας. Οι συμπλοκές αυτές μοιάζουν με κάποιο τελετουργικό μύησης αγοριών και κοριτσιών, αφού αυτή η νέα μορφή αναίτιας και συχνά ακραίας βία μεταξύ των ανηλίκων δεν γνωρίζει φύλο, ούτε γειτονιά. Βλέπουμε αγόρια που κατ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι… άνδρες και κορίτσια που προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι… μάγκες. Αμφότερα ποστάρουν τις βίαιες συμπεριφορές στα social media, διεκδικώντας κατ’ αυτόν τον εντελώς στρεβλό και επικίνδυνο τρόπο την προσοχή, την καταξίωση και την αποδοχή. Και το χειρότερο είναι πως έτσι τη βρίσκουν την αποδοχή, γι’ αυτό και συνεχίζουν να το κάνουν, όπως λέει με εμφανή ανησυχία η καθηγήτρια Κοινωνικής Εργασίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
Για την Αγάπη Κανδυλάκη οι εμπλεκόμενοι σε αυτά τα περιστατικά, θύτες και θύματα, είναι παιδιά και έφηβοι που βρίσκονται σε κίνδυνο και εκεί πρέπει να εστιάσουμε τις δράσεις μας ως κοινωνία και επιστημονική κοινότητα, προκειμένου να τα προστατέψουμε από τον κίνδυνο.
Περιστατικά
Ήδη με την έναρξη της σχολικής χρονιάς καταγράφηκαν περιστατικά στα δυτικά προάστια της Αττικής, στο Παλαιό Φάληρο (μια εύπορη γειτονιά), στα Γιάννενα, στην Κρήτη και αλλού. Κάποτε λέγαμε ότι τέτοιου είδους συμβάντα καταγράφονται μόνο στις άλλες βαλκανικές χώρες (εννοώντας τότε πιο υπανάπτυκτες από την Ελλάδα), και μετά, όταν άρχισαν να πληθαίνουν στη χώρα μας, βρήκαμε κάποιου είδους παρηγοριά στη σκέψη ότι ούτως ή άλλως συνέβαιναν σε υποβαθμισμένες περιοχές με υψηλούς δείκτες παραβατικότητας και εγκληματικότητας. Η θεωρία αυτή βέβαια διαψεύστηκε περίτρανα όταν οι συμπλοκές επεκτάθηκαν στην Κηφισιά, στη Γλυφάδα, στο Παλαιό Φάληρο, στη Βούλα, γενικά σε περιοχές με υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα. Επιπλέον, το φαινόμενο έλαβε πολύ γρήγορα μεγάλες διαστάσεις θυμίζοντας Λερναία Ύδρα, που κόβεις το ένα κεφάλι και ξεπηδούν δύο. Φέτος στην κλιμάκωση του φαινομένου προστίθεται το γεγονός ότι μοιάζει να έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα της σχολικής ζωής.
Οι γονείς
Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της βίας και της παραβατικότητας μεταξύ των ανηλίκων, οι γονείς αποτελούν πολύ συχνά το αρνητικό πρότυπο που μιμούνται τα παιδιά, καθώς μπροστά στα μάτια των μαθητών εξαγριωμένοι γονείς κάνουν καθηγητές μαύρους στο ξύλο γιατί τόλμησαν να τιμωρήσουν τα παιδιά τους. Ζούγκλα γίναμε, που θα έλεγε και ο αξέχαστος Θανάσης Βέγγος. Το περιστατικό βέβαια δεν είναι καθόλου χιουμοριστικό, αλλά απόλυτα ανησυχητικό και συνέβη και αυτό κατά διαολεμένη σύμπτωση στην Πάτρα όπου έπεσε η πρώτη αποβολή σε μαθητή λόγω χρήσης κινητού στην τάξη. Δυστυχώς οι νταήδες μπαμπάδες που θεωρούν ότι μπορούν να λύνουν τις διαφορές τους με γροθιές περνούν αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς στα παιδιά τους, οπότε ας μην αναρωτιόμαστε ποιοι γονείς μεγαλώνουν παιδιά που γίνονται μέλη συμμοριών. βία
Επιπλέον, για τις άγουρες συμπλοκές υπάρχει μια άτυπη «κόντρα» μεταξύ διδακτικού προσωπικού του σχολείου και γονέων. Οι γονείς φορτώνουν την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στο σχολείο, και οι δάσκαλοι με τους καθηγητές υπογραμμίζουν ότι αυτό που καθορίζει την έξαρση της βίας και του εκφοβισμού είναι ο τρόπος ανατροφής στο σπίτι, η επίδραση της οικογένειας. Σε αυτή τη συζήτηση η ευθύνη γίνεται μπαλάκι μεταξύ οικογένειας και σχολείου, με την αλήθεια να βρίσκεται πάντοτε στη μέση. Κανείς δεν είναι άμοιρος των ευθυνών και τα δύο περιβάλλοντα αλληλεπιδρούν συνδιαμορφώνοντας τον χαρακτήρα των παιδιών. Τα παιδιά μιμούνται πρότυπα και παρασύρονται από πρότυπα, ενώ τα παιδιά που υφίστανται βία τα ίδια έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να διαλέξουν τον δρόμο της βίας. Γι’ αυτό και οι παρεμβάσεις πρέπει να είναι οριζόντιες και ολιστικές. Όχι μόνο στο σπίτι, ούτε μόνο στο σχολείο, αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των παιδιών. Ήδη ξεκίνησε για τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου το ψηφιακό φροντιστήριο με στόχο τη μείωση των ανισοτήτων. Τέτοιου είδους πρωτοβουλίες συμβάλλουν στο να αμβλυνθούν τα φαινόμενα βίας, γιατί τα παιδιά δεν νιώθουν ότι υστερούν. Η μειονεκτική θέση, η έλλειψη γονεϊκής φροντίδας και αγάπης οδηγεί σε σύγχυση τους εφήβους και τις έφηβες, που αναζητούν μια νέα ταυτότητα και την αποδοχή, τον σεβασμό που φέρνει η ισχύς μέσω βίαιων πράξεων. Για να δείξουν ότι είναι ισχυροί/ές, ότι μπορούν να ηγηθούν. Καλώς ήρθατε στην εποχή που οι «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», η αμερικανική ιστορική ταινία παραγωγής 2002 σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε, γίνεται πραγματικότητα στις γειτονιές της Αττικής. βία
