Συγκλονίζει ο Ν.Νικολόπουλος: “Η κόρη μου είναι κλινικά νεκρή – Πώς να το δεχτώ αυτό”;

Για πρώτη φορά,  ο Νίκος Νικολόπουλος περιγράφει με δάκρυα στα μάτια, στην εφημερίδα Παραπολιτικά, τις τελευταίες στιγμές στο σπίτι τους στην Πάτρα, πριν η Νίκη μεταφερθεί σε νοσοκομείο.

”Το προηγούμενο Σάββατο καθίσαμε στο τραπέζι να φάμε όλοι μαζί, όπως κάθε Σάββατο μεσημέρι. Παρατήρησα ότι η Νίκη έπινε πολύ νερό. Πέντε ποτήρια και μετά σηκώθηκε να πιεί και από τη βρύση. Συμβαίνει συνήθως αυτά τα παιδάκια (όσα πάσχουν από αυτισμό) να επιμένουν μέχρι κορεσμού σε κάτι που τους έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, είτε φαγητό είτε υγρό είτε ένα αντικείμενο, ή μέχρι εξάντλησης σε κάποια κίνηση του σώματός τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις παρεμβαίνεις δυναμικά για να συνεφέρεις μέχρι να συνεχίσουν κανονικά στο επόμενο στάδιο» λέει ο ανεξάρτητος βουλευτής.

Όπως τονίζει, στη συνέχεια η 17χρονη κόρη του πήγε να κοιμηθεί: ”Ήταν ήσυχη. Δεν πέρασε μία ώρα και σηκώθηκε να κάνει εμετό. Νομίζαμε ότι την ενόχλησε το φαγητό αλλά άρχισε να βγάζει αφρούς από τη μύτη. Έκανε σπασμούς. Κάλεσα αμέσως το ΕΚΑΒ. Ήρθαν γρήγορα. Τη βάλαμε στο καροτσάκι και της κρατούσα το κεφάλι. “Δεν προλαβαίνουμε για το νοσοκομείο του Ρίου, γρήγορα για “Άγιο Ανδρέα” που είναι δίπλα” μου λέει ο τραυματιοφορέας.

“Τι είπες ρε άνθρωπε;” του φωνάζω. Κατεβάζουν τη Νίκη τρέχοντας. Στα πέντε λεπτά μαζεύτηκαν γιατροί από όλους τους ορόφους. Το παιδί ψυχορραγούσε. Έπεσαν πάνω του. Είχε υποστεί εγκεφαλικό και πνευμονική εμβολή. Το βλέπω μπροστά μου τώρα… Σχεδόν ταυτόχρονα παθαίνει καρδιακή ανακοπή. Από εκείνη την ώρα είναι κλινικά νεκρή. Διακομίζεται τελικώς στο Ρίο… Ο Θεός είναι μεγάλος και η Νίκη μας έχει ανάγκη από τις προσευχές όλων μας… Μας έφυγε μέσα από τα χέρια… Από το πουθενά… Πως… Πώς να το δεχτώ αυτό;» λέει κλαίγοντας με λυγμούς ο Νίκος Νικολόπουλος…

”Η Νίκη δεν αρρώστησε ποτέ. Ούτε καν πυρετό δεν ανέβαζε. Τέσσερα έχω, αυτό δεν το πήγα ποτέ σε νοσοκομείο. Παρά το πρόβλημά της, έκανε κολύμβηση από μικρή και ήταν πολύ καλή. Υγιέστατη, μας έλεγαν οι γιατροί, προπονητές και δάσκαλοι. Γιατί;” στενάζει. ”Μη μας ρωτάς για την απόφαση να δώσουμε τα όργανα της Νικούλας μας. Είναι όπως έγραψε και η Τασία η συνέχεια του δρόμου που ξεκινήσαμε από την πρώτη μέρα της ζωής της. Άλλοι άνθρωποι θα ζήσουν ευτυχισμένοι χάρη σ’αυτήν. Τα παιδιά είναι όλων μας. Και ο δικός μας ο άγγελος, είναι άγγελος για όλα τα παιδιά.