PLUS
Η ελληνική κρίση αποκάλυψε σε όλη της την έκταση τη διαμάχη που υπάρχει για το μέλλον της ΕΕ και του ευρώ, αλλά και την αδυναμία τους να μετεξελιχθούν σε βασικά όργανα ενός πραγματικού ομοσπονδιακού συστήματος.
Μέχρι τώρα, αναφέρει ο Βόλφγκανγκ Μουντσάου στο Spiegel, αυτό που έχει επικρατήσει είναι η άποψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για το πού πρέπει να κατευθυνθεί η ένωση. Ωστόσο, η δημιουργία ενός ουσιαστικού και όχι κατ’ επίφαση ομοσπονδιακού συστήματος θα μπορούσε να στρέψει αλλού το καράβι. Ο γνήσιος φεντεραλισμός θα μπορούσε να είναι το ακριβώς αντίθετο από το όραμα του Β. Σόιμπλε (που έγκειται σε απαρέγκλιτη τήρηση των κανόνων και σε περιορισμό του δημοκρατικού ελέγχου) και θα λειτουργούσε αποτελεσματικά σε οικονομικούς όρους. Θα αποτελούσε ένα θεμελιώδες βήμα για αυτό που θα μπορούσε να είναι η Ευρώπη στο μέλλον.
«Στο αυθεντικό ομοσπονδιακό σύστημα, ο Σόιμπλε δεν θα είναι πλέον ο σεφ, αλλά ο σερβιτόρος. Το πιο σημαντικό συστατικό σε ένα πραγματικό ομοσπονδιακό σύστημα δεν είναι η δέσμευση σε μια συγκεκριμένη πολιτική, αλλά η δέσμευση σε μια δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων».
Υπάρχουν δύο δρόμοι για να φτάσει κανείς στο αυθεντικό ομοσπονδιακό σύστημα, συνεχίζει ο Μουντσάου: Για να προχωρήσει η Ευρώπη σε μια τέτοια δημοκρατική εμβάθυνση πρέπει προηγουμένως να δώσει σημασία και δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο και να διαχωρίσει τις εξουσίες, να είναι ένα «σώμα» ανεξάρτητο από τα κράτη-μέλη και να μην περιορίζεται, για παράδειγμα, από το γερμανικό δικαστικό σώμα.
Σε αυτή την ιδανική συνθήκη, η Κομισιόν θα είναι η κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο θα είναι το κέντρο της εξουσίας και το Συμβούλιο θα έχει τη μορφή μιας άνω βουλής.
