PLUS
Mε αφορμή τα σκάνδαλα των Βρυξελλών και το ελληνικό σερί με τις υποθέσεις Καϊλή και Γεωργούλη, ξαναφέραμε πάλι -εν θερμώ- τη συζήτηση για τον τρόπο εκλογής των ευρωβουλευτών. Η ιστορία αυτή δεν είναι καινούργια. Η πρώτη σκέψη για επαναφορά της λίστας και της κατάργησης του σταυρού στις ευρωεκλογές έγινε τον Ιανουάριο του 2020, όταν ο Λευτέρης Ζαγοράκης διαγράφηκε από τη ΝΔ για δηλώσεις που έκανε για το πρωτάθλημα.
Τώρα πάλι πολλοί είναι εκείνοι που πιέζουν για την επαναφορά της λίστας, απαξιώνοντας τη λαϊκή βούληση με τη φράση «τι πάτε και ψηφίζετε, μωρέ»… Στο μυαλό πολλών η αλλαγή της διαδικασίας είναι η λύση για «αδιάφθορους» εκπροσώπους ή για τη μετακύλιση της ευθύνης στον αρχηγό της πολιτικής παράταξης σε περίπτωση που η επιλογή βγει «λανθασμένη».
Ουσιαστικά δεν μας ενδιαφέρει ποιος και πώς θα πολιτευτεί εκπροσωπώντας μας, αλλά σε ποιον θα καταλογίσουμε τις ευθύνες της εσφαλμένης επιλογής.
Πριν συνηγορήσει κανείς σε αυτή την ήδη δοκιμασμένη στο παρελθόν λύση, ας σκεφτεί όμως τα εξής:
Ναι μεν στα πλην της σταυροδοσίας συγκαταλέγεται το γεγονός ότι η μάχη μεταξύ των υποψηφίων διεξάγεται με άνισους όρους, αφού εκ των πραγμάτων έχουν μεγαλύτερη απήχηση στους ψηφοφόρους τα πρόσωπα που διαθέτουν αναγνωρισιμότητα, ακόμη και εάν είναι άσχετοι με τον χώρο της πολιτικής, αλλά περιορίζεται ή όχι η δυνατότητα συμμετοχής τους στην εκλογική διαδικασία;
Η σταυροδοσία δίνει στους πολίτες το δικαίωμα επιλογής και επομένως τη δυνατότητα συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία. Σε μια εποχή στην οποία η αποχή, ειδικά των νέων, αποτελεί διαρκώς διογκούμενο φαινόμενο, η επαναφορά της λίστας που ενισχύει τον αρχηγισμό των κομμάτων μακραίνει ή όχι την απόσταση της πολιτικής από τη λαϊκή βάση;
Είτε μιλάμε για διαφθορά είτε για εγκλήματα, με δεδομένο το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι να ολοκληρωθούν οι δίκες, η ρίζα του κακού δεν βρίσκεται στο επαγγελματικό βιογραφικό του/της υποψήφιου πολιτικού. Εάν οι ηγεσίες των κομμάτων κάνουν επιλογές υποψηφίων με αξιόπιστα και όχι «εμπορικά» κριτήρια, είναι εγγυημένο πως οι πολίτες θα έχουν ως αντιπροσώπους πρόσωπα που δεν θα τους κάνουν αργότερα να μετανιώσουν.
Το να απαξιώνουμε τη δυνατότητα επιλογής του πολίτη για την εκπροσώπησή του είναι μια επικίνδυνη ατραπός.
Η λιγότερη δημοκρατία δεν είναι ποτέ η σωστή απάντηση σε οποιοδήποτε πρόβλημα!
