PLUS
«Ο νεκρός δεδικαίωται»; Ισχύει απολύτως, αλλά με το νόημα που δίνει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή του. Όταν λέει πως «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» εννοεί πως το πρόσωπο που έχει φύγει από τη ζωή, ό,τι και αν έχει κάνει, δεν μπορεί να αμαρτήσει άλλο, και όχι βέβαια ότι εξιλεώθηκε. Αν εξιλεωνόμασταν πεθαίνοντας, δεν θα υπήρχε κόλαση, ούτε και χριστιανισμός σαν υπόσχεση παραδείσου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ:
- Πάτρα: «Δεν φοβόμαστε, δεν φιμωνόμαστε». Το εξώδικο της «ΜΠΑΜ» σε Πισπιρίγκου-Κούγια
- Πάτρα: «Κτητική, εμμονική και αδίστακτη δολοφόνος η Ρούλα»- Η εισαγγελική πρόταση για τη δολοφονία της Τζωρτζίνας
Αυτή είναι μια σκέψη που θα έρθει στο μυαλό πολλών παρακολουθώντας τις επόμενες μέρες από τα ΜΜΕ όλο το τελετουργικό της ταφής της εκλιπούσας βασίλισσας της Βρετανίας Ελισάβετ, εφόσον βέβαια γνωρίζουν λίγη Ιστορία και ιδιαίτερα όσον αφορά την Ιστορία της μαρτυρικής Κύπρου. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όσο αγαπητή και αν υπήρξε στον βρετανικό λαό η Ελισάβετ, αναμφίβολα, ως επικεφαλής της Κοινοπολιτείας αποτέλεσε τη βιτρίνα που έκρυβε τη βίαιη πραγματικότητα και τα αιματηρά τελευταία κεφάλαια της αποικιοκρατίας.
Για την Κύπρο και τους Κυπρίους δεν παύει να ευθύνεται για τους απαγχονισμούς των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Η βασίλισσα Ελισσάβετ είχε τη νομική ισχύ και την ευκαιρία να δώσει «χάρη» στον 17χρονο Ευαγόρα Παλλικαρίδη και στους άλλους οκτώ αγωνιστές. Δεν το έκανε όμως, και ο ανήλικος Παλλικαρίδης μαζί με τους άλλους αγωνιστές οδηγήθηκαν στην κρεμάλα βάζοντας την υπογραφή της σε ένα από τα πιο τραυματικά γεγονότα της Ιστορίας του νησιού.
Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα του 1955-59 για την απαλλαγή της Κύπρου από τον βρετανικό ζυγό, οι αποικιοκράτες Βρετανοί κατασκεύασαν στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας ένα μικρό κοιμητήριο που έμεινε στην Ιστορία με την ονομασία «Φυλακισμένα μνήματα». Ένας στενός χώρος δίπλα από τα κελιά των μελλοθάνατων και την αγχόνη, για να θάβουν τους απαγχονισμένους καθώς και τους ηγέτες της ΕΟΚΑ που σκοτώνονταν σε μάχες, για να μη μετατρέπονται οι κηδείες τους σε μαζικά συλλαλητήρια και μαχητικές διαδηλώσεις.
Η διαφορά των φυλακισμένων μνημάτων από το πολυτελές Γουεστμίνστερ Χολ μπορεί να είναι μεγάλη, το αποτέλεσμα όμως είναι σίγουρα το ίδιο. Μόνον η Ιστορία έχει το δικαίωμα να κρίνει.
