PLUS
Όλοι συμφωνούμε ότι οι προβλέψεις που ήθελαν να ζούμε φέτος ένα από τα πιο θερμά καλοκαίρια της Ιστορίας μας επιβεβαιώνονται. Όπως και μαζί τους επιβεβαιώνεται και η συνέπεια που παρατηρείται ιστορικά στις πυρκαγιές που ξεσπούν όταν εμφανίζεται αέρας έπειτα από έναν καύσωνα. Και αυτό που κάνουμε σε κάθε καταστροφή, κάθε χρόνο σταθερά, είναι να συζητάμε πάλι στα καμένα για τους δήμους. Για τις παραλείψεις, τις καθυστερήσεις, την αδράνεια. Παραλείψεις που ο κρατικός μηχανισμός -όσο έτοιμος ή οργανωμένος κι αν μας λέει πριν μπει το καλοκαίρι πως είναι- δεν μπόρεσε να καλύψει.
Το κακό πάντα γίνεται όσο έτοιμοι και αν νομίζουμε πως είμαστε κάθε φορά. Και γίνεται γιατί το κακό όλοι το γνωρίζουμε, αλλά επιδεικτικά το αγνοούμε. Λέγεται κλιματική κρίση, και είναι αυτή που προκαλεί όλα αυτά που βαφτίζουμε «φυσικές καταστροφές», για να καλύψουμε τη δική μας αδιαφορία και ανεπάρκεια. Όπως, για παράδειγμα, τα ακαθάριστα φρεάτια ή τα γεμάτα προσάναμμα ακαθάριστα οικόπεδα που κάνουν στάχτη τα έμψυχα και τα άψυχα της ζωής μας.
Γιατί δεν εννοούμε να καταλάβουμε πως η κλιματική κρίση δεν είναι ούτε αφίσα ούτε άρθρο σε εφημερίδα ούτε ομιλία σε κλειστή κλιματιζόμενη αίθουσα. Είναι μια απειλή που μας αφορά όλους σε κάθε μας επιλογή ή κίνηση. Ατομικά, συλλογικά και σαφώς θεσμικά, ιδίως στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης.
Και δεν έχει να κάνει με τη βιωσιμότητα ως «επένδυση» για το μέλλον. Αλλά με τη ζωή μας τώρα! Και όταν αυτό το επίπεδο δυσλειτουργεί, προβάλλοντας ως δικαιολογία επικαλυπτόμενες ή αλλότριες αρμοδιότητες, για να αποποιείται τις ευθύνες του, το κακό είναι κάτι παραπάνω από αναμενόμενο.
Κι επειδή έρχονται εκλογές στην αυτοδιοίκηση, πριν φτάσουμε στην κάλπη και επιλέξουμε αυτόν που έκανε τις καλύτερες ασφαλτοστρώσεις ή το πιο εντυπωσιακό πανηγύρι, ας σκεφτούμε μόνο τι έκανε όταν διακυβεύονταν ζωές. Οι ζωές μας!
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
