PLUS
Θρήνος στο τελευταίο αντίο της 20χρονης Αγγελικής, στο Αγρίνιο, που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή στο τροχαίο της Τρίτης κοντά στη Θεσσαλονίκη, όταν λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας συγκρούστηκε με νταλίκα.
Πολύς κόσμος βρέθηκε στον Ιερό Ναό Αγρίου Χριστοφόρου στο Αγρίνιο, με την Ειρήνη να τη συνοδεύει στην τελευταία της κατοικία συνοδεία της Φιλαρμονικής, που παιάνιζε πένθιμα εμβατήρια.
Στο agrinionews, αναφέρεται η εξόδιος ακολουθία εψάλλη, παρόντος του Μητροπολίτη κ.Κοσμά, σε κλίμα οδύνης με τραγικές φιγούρες τους γονείς και την αδερφή της αδικοχαμένης φοιτήτριας αλλά τον πόνο μεγάλο για όλους τους συγγενείς, φίλους και την τοπική κοινωνία.
Τα χαμένα όνειρα της Ειρήνης
Το πλέον συγκλονιστικό είναι ένα άρθρο της η αδικοχαμένη Ειρήνη Τριανταφύλλου, στον τοπικό τύπο, με αφορμή την ´ΙΓ Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων στις 15 Οκτωβρίου 2008. Αποσπάσματα από το άρθρο της, δημοσιεύονται στο messolonghinews.
“Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκρες και χέρια που σ’ αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες.
Ονειρεύομαι να “μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος” όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ’ αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.
Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ’ αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών”.
Ολοκληρώνοντας το άρθρο της, η ίδια σημείωνε: ” Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα, για να στηρίξω πάνω σ’ αυτές την ψυχή μου, το μυαλό και τη ζωή μου.
Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ’ αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ’ επιλογήν μου.
Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ’ ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας.
Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια».
Ονειρεύομαι μ’ αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.
Έχω κλείσει τα αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω – δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.
Η επανάστασή μου έχει αρχίσει…
Την ακούτε;;”
