PLUS
Ο Αριστοφάνης άρχισε να συγγράφει τους Ιππής στον έβδοµο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέµου, ο οποίος οδηγούσε τη χώρα –στην προκειμένη περίπτωση την Αθήνα– στην καταστροφή. Το αποτέλεσμα ήταν μια αμείλικτη επίθεση εναντίον των νέων πολιτικών ηθών και της διαφθοράς που χαρακτήριζε τη σχέση των δημοκρατικών θεσμών και των πολιτειακών οργάνων (Βουλή, Εκκλησία του Δήμου, δικαστήρια) με τους πολιτικούς ταγούς, που προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη δημοτικότητα και τη λαϊκή εύνοια με κολακείες και απάτες, αποβλέποντας προ πάντων στο προσωπικό τους συμφέρον και όχι στο κοινό καλό, παραδίδοντάς μας μια συνωμοσία ήδη εφαρμοσμένη στο μέλλον.
Εκεί ακούγεται και το μνημειώδες «χέσαιτο γαρ, ει μαχαίσετο» (μετάφραση: έτσι και μαχότανε, σίγουρα θα χεζότανε), φράση που θέλοντας και μη μας τη θύμισε σε μια δημόσια αποστροφή του λόγου του ένας δικός μας πολιτικός αρχηγός μιλώντας για έναν άλλον πολιτικό. Αυτή η χρήση της γλώσσας, όχι χυδαία αλλά αθυρόστομη, από τον Αριστοφάνη ως σατιρικό ποιητή είναι κατανοητή και απ’ όλους αποδεκτή. Είναι όμως το ίδιο πράγμα η ίδια χρήση και από έναν πολιτικό αρχηγό, εν δυνάμει πρωθυπουργό μάλιστα όπως είναι ο εκάστοτε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Γιατί άλλο η κωμωδία και άλλο η πολιτική και οι θεσμοί που την υπηρετούν. Εκτός και αν ζούμε σε μία χώρα η οποία μπορεί να δικαιολογεί τους λαϊκιστές πολιτικούς σε μια αποπροσανατολισμένη δημοκρατία, με τοξικό πολιτικό διάλογο. Ο Αριστοφάνης στα έργα του προβάλλει την ανθρωπιά ως απαραίτητο στοιχείο για την εξουσία, χρησιμοποιώντας ακραία όπλα για να την κατακτήσει! Οι σημερινοί πολιτικοί όμως δεν είναι ποιητές. (Πρέπει) να είναι πρότυπα…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σορός σε προχωρημένη σήψη εντοπίστηκε στην Κρέστενα-Η πατροκτονία και η σχέση του με την παπαδιά
